ผมกับแฟนเราคบกันมาสองปีกับเดือนกว่าๆ ความรักของเราก็เป็นเหมือนคู่อื่นๆทั่วๆไป มีทุกข์ สุข ทะเลาะกันบ้าง เราเองก็พึ่งจะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันจริงๆจังๆก็ตอนเริ่มเข้าปี 1 ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ไปไหนมาไหนตัวแทบติดกันตลอด เรียกได้ว่าไปไหนไปกันมันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้ว สำหรับผมระยะเวลาที่คบกับเธอนั้นผมเรียกมันว่าความรัก ไม่รู้ว่าเธอเองจะคิดเหมือนกันหรือเปล่า ส่วนตัวผมเองยอมแม้กระทั่งเปลี่ยนแปลงตัวเองไม่ว่าจะเรื่องความเจ้าชู้ เอาแต่ใจ ความรุ้สึกที่ไม่เคยแคร์ความรู้สึกของผู้หญิงคนไหนๆ พูดคำว่าเลิกอย่าง่ายดาย แต่สำหรับผมผู้หญิงคนนี้ทำให้ผมเปลี่ยนมุมมองความคิดที่จะจริงใจกับใครสักคน แต่แล้วรักของเราก็เหมือนโปรโมชั่นหรือเปล่า เค้านิสัยเหมือนผมแทบทุกอย่าง แรกๆก็ดีอะไรก็เกรงใจ เค้าเป็นคนน่ารัก ขี้อ้อน แต่แล้วเวลาก็ล่วงเลยไปนิสัยเขาต่างจากตอนนั้นมากครับ เขาเป็นผู้หญิงที่ขี้วีน ขี้เหวี่ยง เอาแต่ใจ  อารมณืไม่เคยคงที่ จะไม่ชอบง้อและพูดคำขอโทษ ไม่ว่าเขาจะผิด เขาจะต้องถูกเสมอ เหมือนกับว่า(รักเมียต้องกลัวเมีย เมียเหนือกว่าเสมอ) แต่สำหรับผมแล้วผมยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองทุกอย่าง เพื่อที่จะเข้ากับเธอให้ได้ ยอมเป็นที่รับอารมณ์วีนๆเหวี่ยงๆอารมณ์ไม่พอใจของเขา ยอมให้เขาด่าทุกวัน ยอมตามใจตลอดโดยที่ไม่ขัดใจเลยสักนิด ยอมเป็นคนผิดทั้งที่ตัวเองไม่ผิดเลย ปัญหาทุกปัญหามักมีทางออก แต่สำหรับผม...ผมให้คำตอบตัวเองไม่ได้สักที และทุกๆครั้งมักจะมีคำถามเข้ามาในหัวผมเสมอ "ทนทำไม ? บางทีก็รู้สึกแย่ เหนื่อย ท้อแท้ "จนมีคำว่าเลิกเข้ามาในหัว....ถ้าเลิกกันจริงๆผมก็ไม่เสียใจหรอกนะ เพราะสุดท้ายแล้วผมแค่เหนื่อยที่จะดูแลคุณแล้วมากกว่า ความคิดพวกนี้มักจะวนเวียนมาอยู่เสมอ แต่สุดท้ายแล้วผมก็ได้แต่ถามตัวเองอยู่เสมอว่าผมรักเขาอยู่หรือเปล่า หรือเป็นเพราะอะไรที่ทำให้ผมตัดใจไม่ได้สักทีที่จะบอกเลิกเขาไปตรงๆ  "เพราะยังรักใช่ไหมที่ยอมทนผู้หญิงคนนึงได้มากขนาดนี้" แต่ถ้าเอาเข้าจริงๆเป็นใคร ใครจะยอมทนจริงมั๊ยครับ? ยังไงก็ช่วยแชร์ความเห็นหน่อยนะครับว่าผมควรทำยังไง?