สำหรับคนที่เป็นเกย์ไม่แสดงออกแบบผม ที่ยังคงใช้ชีวิตเยี่ยงคนปกติตัวๆไป และแอบแฝงอยู่ในหมู่คนปกติทั่วๆไป
ทำอะไรทุกอย่างแบบผู้ชาย แต่ก็ไม่สามารถทำแบบผู้ชายได้ทุกเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องไปมีอะไรกับผู้หญิง
เบื่อมากครับ...ผมคอยหาทางออก ในเวลาเพื่อนเขาคุยกัน (เมิงมีอะไร กับคนนี้ยัง) (เนี้ย..กูไปฟันคนนี้มาแล้ว)
คนที่เป็นแบบผม เคยมีอารมย์แบบนี้เหมือนผมบ้างไหม???
อึนๆอยากจะเดินหนี ไม่อยากโกหก เพราะไม่รู้จะพูดไงดี ประสพการณ์ก็ไม่มี  เซ็งสาดดดด

ตั้งแต่เด็กผมรู้ตัวครับว่าผมชอบแอบมองผู้ชาย แต่ผมมักจะสับสนเพราะในทุกๆเรื่องที่ผมอยากทำ ก็เหมือนเพื่อนปกติทั่วๆไป
ผมชอบเล่นกีฬา ชอบอยู่กับเพื่อนผู้ชาย  ชอบนั้งกินเหล้า และที่สำคัญผมก็ชอบแอบมองเพื่อนผู้ชาย ที่ผมสนิทมาตลอด ฮาาาาา

ตลกนะครับ...ตอนนั้นผมไม่เข้าใจ ว่าทำไมผมเป็นคนเดียวที่ไม่สามารถพูดความจริงอะไรได้เลย  
ไม่สามารถแสดงออกในสิ่งที่ผมอยากพูด

ขนาดสุรา ที่ว่าแรงเมาแค่ไหนผมก็ยังยืนหยัด ไม่พูดอะไรได้แถมต้องท่องไว้ว่า กูต้องเก็บความรู้สึกๆ
และสร้างเรื่องเสมือนหลอกตัวเอง หลอกเพื่อน ว่าผมเป็นอีกคน คนที่ทุกคนต้องการให้เป็น ในวงเหล้า ลำบากเนอะชีวิต เห้อออ....



ผมก็เลยเคยชินกับการสร้างโลกเสมือนขึ้นมา ตัวตนผมค่อยๆหายไปตอนผมเรียนจนถึงมหาลัย ผมรู้แต่ว่าทำไงให้ทุกคนในโรงเรียนยอมรับ
ไม่มีใครเรียก หรือ ล้อ หรือ มอง ว่าผมเป็นตุ๊ด เป็นเกย์ ผมไม่ชอบสายตาคนมอง ผมไม่ชอบการดูถูกของสังคมตอนนั้น
และผมก็ไม่เพื่อนที่ผมจะพูดระบายความเป็นตัวตนของผมได้ ทรมาณผุดๆ

ยอมรับครับ ช่วงนั้นผมเก็บกดมาก....ก็ไม่รู้นะเด็กสมัยนี้เป็นไง บางคนอาจคิดว่าโลกมันเปลี่ยนไป แต่ผมว่ายังไงก็ตาม ต้องมีคนเป็นที่แบบผม
เพราะในบางมุมมองคนที่กล้าเปิดตัวกับสังคม เขาก็อาจจะสามารถพูดได้ว่า "พูดๆไปเหอะ เป็นตัวเองไปเหอะ....."
แต่คนแบบผม ทำไม่ได้จริงๆครับ ไม่รู้จะเอาหน้า และทำตัวยังไง มุดท่อหนี้ ลาออกไปจาก สถาบันเสียดีกว่า

ตอนเรียนใกล้จบ ม.6 เชื่อไหมครับ มีข่าวออกมาว่าผมเป็นเกย์ เพระามีคนเห็นผมเดินกับแฟนในห้าง
ข่าวล่ามาเร็ว ดังทั้งโรงเรียนเลยคร้าบ จากนั้นชีวิต สังคมที่ผมสร้างไว้แบบผิดๆ ที่เคยหวังให้ทุกคนในโลกเรียนยอมรับ
มันกลับมาแทง ทะลวง ผมไปเต็มๆ.... ไม่ว่าผมจะไปไหน กลายเป็นจุดสังเกตุ จนเรื่องของผม ได้ดังออกหนังสือโรงเรียน *แมร่งใครกล้าทำวะ*

กลับกลายเป็นที่หมายปองของชายเพศเดียวกัน ส่วนน้องๆต่างเพศก็อยากจะรู้กันจริงๆหาทางพิสูตรผม ท้าทายผม
แมร่งงงง.....อะไรกับชีวิต  

ผมนับวัน นับคือให้เรียนๆให้จบ พยายามหลบการเจอผู้คน เลิกเรียนผมรีบกลับบ้าน โรงเรียนไม่มีความสุขสำหรับผมอีกต่อไปแล้ว
นรกชัดๆตอนนั้น ถ้าเพียงผมบอกทุกคน แต่แรก ถ้าเพียงผมไม่สร้างภาพให้สังคมยอมรับ  ทำตัวเงียบๆให้คนสงสัยไปเสีย ยังจะดีกว่า

หลังเรียนจบ ผมไม่เคยติดต่อเพื่อนร่วมรุ่น ผมหายออกไปจากชีวิตคนมากกมายที่รักผมในโรงเรียน นี้ละการตัดสินใจโง่ๆของผม
************************************************************************
หลังจากเรียนจบผมก็ขอทำงาน หลบผู้ หลบคนไปเกือบ2ปี รอให้เพื่อนๆร่วมรุ่นห่างหายจากผมไปก่อน ชีวิตมหาลัยของผมก็เหมือนมัธยม ละครับ
เคยทำไง ทำงั้น แต่ต่างที่ผม ไม่ยุ่งกะใครมาก ไม่ทำตัวเด่นเกินไป ตั้งใจเรียน นั้งหน้าห้อง ทำการบ้าน
และโฟกัสไปที่การทำงานเสมอ  แต่ผมก็เรียนไม่จบคร้าบ แล้วก็ทำอะไรโง่ๆอีกรอบ ที่ไม่ลาเพื่อนหายไปเลยในอากาศ

เพราะผมคิดเสมอว่า.....ผมไม่ชอบการโกหก  และผมก็ไม่สามารถพูดความจริงกับเพื่อนผมได้
ผมไม่รู้หรอกนะเพื่อนๆจะยอมรับในตัวตนผมได้ไหม แมร่งมีแต่ผู้ชาย แต่คงดีกว่า ถ้าเพื่อนผมเก็บภาพผมไว้ในแบบนั้น
ไม่ใช้ตุ๊ด แต๋ว ที่หลอกเพื่อนไปวัน  (อย่าด่าผมนะ ผู้อ่านที่ดีทุกท่าน มันยังไม่จบ)

**********************************************************************
เวลาผ่านไป 12ปี จนมีเพื่อนที่ผมที่ผมแอบชอบนั้นละมาตามหาผมเจอ ถ้าใครยังไม่เคยอ่าน
แวะไปอ่านในกระทู้ของผมนะ   http://ppantip.com/topic/33285992

นั้นละครับผมเลยได้มีโอกาส กลับไปเจอเพื่อนๆอีกมากมาย จากที่หายกันไป12 ปี หลายคนก็หายไปแบบผม
แต่ส่วนมากเขาเกาะกันอยู่เหนี่ยวแน่นมาก จนเมื่อปลายปีที่ผ่านมา ผมนี้ละเป็นคนตามหาเพื่อนๆในห้อง จนเกือบจะครบทุกคนในห้อง

เรามีงานเลี้ยงรวมรุ่นกันครับ เต็มร้านไปหมดเลย ลูกเด็ก เล็กแดง สามี ภรรยา อะไร หิ้วมากันเต็มร้าน
จนเมื่องานเลิก....ผมก็ได้ขับรถไปส่งเพื่อนสนิท เดอะแกงค์ของผม ที่บ้าน ผมไล่ส่งทีละคนๆจนมาถึงเพื่อนคนสุดท้าย

มันก็พูดประโยคเด็ดออกมา พร้อมเอามือขวามันแตะบ่าผม ก่อนมันจะลงรถ
"เมิง ทุกคนในห้องเขารู้กันหมดแล้วนะ เมิงเป็นเกย์ เมิงจะปฎิเสธอีกก็ได้ แต่รู้ไหมวันนี้ทุกคนในห้องไม่ล่ออะไรเมิงเหมือนเมื่อตอน ม.6"
"มันมาจากเหตุผลเดียว ที่พวกกูคุยกัน พวกกูดีใจที่เมิงกลับมา แล้วพวกกูทั้งหมดที่เมิงเจอวันนี้ มาเพระาอยากเห็นหน้า ๆของเมิง"
"เมิงอยากหนี หายไปไหนอีกนะ  จะเป็นหมา เป็นแมว เป็นตัว อะไร เมิงก็เพื่อนพวกกู!!"
"ปีหน้าเจอกันนะเว้ย พรุ้งนี้กูต้องกลับอุดรไปทำงานแล้ว กูบินมาหาเมิงคนเดียว เมิงจำไว้ละ"

มันก็ปิดรถลงไป ทิ้งให้ผมอึง อึน.....12 ปีของผม ผมนี้โครตโง่เลยคร้าบ

จากนี้ไปผมจะไม่หนีเพื่อนผมไปไหน แต่ผมก็ยังคงไม่ยอมรับว่าผมเป็นอะไร ผมยังอยากทำของผมแบบนี้
เพระานี้ละตัวตนของผม  

"อีแอบ"มั้ง....55555 ศัพท์ ที่พวกมันเคยล้อผมตอนเรียน ม.6