คำพูดของพยาบาลรุ่นพี่ที่ทำงานเป็นเวลา 2 ปี มันทำให้เกิดคำถามในใจว่า มันจริงหรือ? ที่พอผ่านไปสักพักเราจะรู้สึกเฉยชา และชินไปเอง ประโยคนี้ทำให้หนูพยายามหาคำตอบมาหลายวันจนถามครูพี่เลี้ยง จึงสรุปมาได้คร่าวๆตามนี้

ว่าความชินชาที่ว่ามีความหมายในแง่ใดได้บ้าง

-ด้านบวก : ทำให้เราสามารถรับมือกับความรู้สึกตื่นเต้น ความตกใจ หรือทำตัวไม่ถูกเมื่อเจอสถานการณ์ที่ไม่เคยเผชิญมาก่อน จากประสบการณที่เคยพบเจอมาในตลอดการทำงานที่ผ่าน หากเราเรียนรู้มาใช้ในด้านดี ไม่เพิกเฉยต่อการร้องขอของผู้รับบริการที่ต้องการความช่วยเหลือ ย่อมทำให้เราเรียนรู้ที่จะอยู่กับงานที่เราทำได้แม้จะกดดัน หรือ เครียดมากน้อยเพียงใดก็ไม่สามารถทำให้เราเสียสมาธิในการทำงานได้ กลับทำให้เราทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ ให้การพยาบาลที่ครอบคลุม

- ด้านลบ : ความชินชา ทำให้เราเพิกเฉยต่อความต้องการ ความรู้สึกของผู้รับบริการ เกิดความเฉื่อยชาต่อการให้การพยาบาลที่ญาติแจ้งอาการของผู้ป่วยให้เราทราบ โดยที่เราคิดว่าอาการแบบนี้เคยเจอแล้ว เดี๋ยวก็เป็นแบบนี้ ไม่ร้ายแรงอะไรหรอก ญาติแค่จู่จี้จุกจิก เรื่องมาก ซึ่งหากเป็นญาติของเรา ได้รับการดูแล การปฏิบัติเช่นนี้ เราย่อมไม่พอใจกับสิ่งที่ได้รับได้เห็น ดังนั้น การอธิบายคือสิ่งที่ดีที่สุด เป็นการให้ความกระจ่างต่อผู้รับบริการ สำหรับเขาเหล่านั้นอะไรก็ใหม่เสมอ แต่เราทำทุกวันย่อมคุ้นเคย อย่าทำให้ความชินชาเป็นสิ่งที่ทำให้ภาพลักษณ์ของวิชาชีพเราเสียไป


    ทุกวันนี้ที่เรามีแต่ความเศร้าใจ เกิดความรู้สึกที่ไม่ดีต่อกันเป็นเพราะเราทำร้ายเพื่อนร่วมด้วยกันเองตั้งแต่เมื่อครั้งที่เขายังเริ่มเรียนรู้ ยังทำอะไรไม่เป็น จ้องจะจับผิดว่า “ทำไม ทำไม่เป็น ? ทั้งๆที่ตอนที่ตนเองเป็นนักเรียน เป็นนักศึกษาก็เคยเจอสิ่งเหล่านั้นมาก่อน” จึงบ่มเพาะแต่สิ่งที่มีแต่ความเครียดความทุกข์ในใจจากรุ่นสู่รุ่น รุ่นแล้วรุ่นเล่า โดยเป็นระบบความคิดว่า “ฉันเคยเจอ เธอก็ต้องเจอเหมือนกัน” บางครั้งหนูคิดว่า ความคิดเหล่านี้คือ สิ่งที่ทำลายวิชาชีพเราไม่ให้รักและเป็นพวกพ้องเดียวกัน หากครูได้อ่านบันทึกการเรียนรู้ของหนูฉบับนี้ ครูอาจจะมองว่าหนูเป็นเด็กก้าวร้าว คิดมาก คิดซับซ้อน แต่ทั้งหมดนี้คือ ความรู้สึกที่หนูเก็บมันได้ระหว่างทางในการฝึกงานตอนเป็นนักเรียน หนูจะเก็บไฟล์ไว้เผื่อวันหนึ่งหนูหลงลืมความรู้สึกเรานี้ที่หนูเคยได้รับแล้วทำตัวเองไม่ดี หรือ จ้องจะทำไม่ดีกับรุ่นน้อง หนูจะทำหน้าที่ตนเองให้ดี สร้างความรู้สึกดีๆให้น้องรุ่นหลัง ให้น้องอยากทำงานการพยาบาลต่อ ตลอดเวลาที่ผ่านมาหนูคิดเสมอว่า อยากทำงานด้านอื่นที่ไม่ใช่งานพยาบาล แต่วันนี้หนูอยากจะบอกให้ครูทราบว่า

“ถ้าไม่เป็นพยาบาล หนูก็ไม่รู้จะไปทำอะไรที่ทำได้ดีเท่านี้อีกแล้วค่ะ”

    ต้องขอบพระคุณการเรียนรู้ที่ผ่านมาทำให้หนูเข้มแข็ง รับมือกับความรู้สึกต่างๆได้มากมาย หนูเรียนรู้การทำงาน บริหารเวลาจากการเป็นหัวหน้านักศึกษา ทำให้หนูมองคนออกมากขึ้น บริหารอารมณ์ตนเองได้ ปรับตัวเข้ากับคนได้หลากหลาย ควบคุมสีหน้าและอารมณ์ตนเองมากขึ้น สำหรับเรื่องทฤษฎีทางการบริหารหนูอาจจะทำได้ไม่ดีเท่าที่หลายๆท่านคาดหวัง แต่สำหรับหนูค่อนข้างรับได้กับความรู้สึกที่เกิดขึ้นหลังจากฝึกวิชานี้เป็นวิชาสุดท้ายที่ รพ. ของบ้านตนเอง ทำให้หนูรักบ้านเกิดมากกว่าเดิม

เห็นรอยยิ้มของพ่อกับแม่ที่มารับมาส่งทุกวัน ไม่เคยบ่น เห็นรอยยิ้มของบรรดาญาติพี่น้องที่เห็นหนูจะได้กลับมาทำงานบ้าน เห็นแววตาของแม่กับพ่อที่ภูมิใจในตัวหนู ที่ได้ทำตามสิ่งที่ท่านทั้งสองอยากให้เป็นได้อย่างมีสุขกับสิ่งที่ท่านเลือกมาให้


ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเรื่องราวบันทึกการเรียนรู้ของนักเรียนคนหนึ่ง

หากมีขอเสนอะแนะ...ขอขอบพระคุณที่เอ็นดู

หวังว่าคุณจะได้เห็น และ เรียนรู้อะไรสักน้อยนิดที่มีอยู่ในกระทู้นี้นะคะ