คิดว่าไงกะการที่ผมแต่งตัวด้วยของราคาถูกไม่มียี่ห้อ ไม่ใช่แบรนดัง แต่บอกเลยว่าแต่แต่งแล้วออกมาดูดี บุคลิกภาพดี ปล.ในส่วนนี้คิดเอาเอง อย่างที่ใส่ในภาพก็เสื้อตราห่าน รองเท้ามือสอง เอี้ยมราคา 450 บาท อ้อ สิ่งที่ผมจะเหลาคือผมมีแฟนอายุมากกว่า 6 ปี แฟนติดแบรน ใช้ของแพง เคยคบผู้ชายคนอื่นๆมาก็มีบ้างที่เขาซื้อของให้แต่แบบไม่ต้องขอไม่ต้องพูดอะไรมากเขาก็ซื้อให้ แต่สำหรับคนนี้ต้องขอ ไอ้ที่เราขอก็เพราะบางครั้งไม่ได้เกิดจากความอยากของเราแต่ด้วยความต้องยืนข้างเขาเราก็ต้องมีระดับที่สามารถยืนคู่กะเขาได้บาง อันนี้ส่วนหนึ่ง อีกทั้งที่เรารู้สึกตอนคบกันแรกๆก็รู้สึกแต่ความรู้สึกนี้หายไปพักใหญ่เพราะ 1.เขาเริ่มซื้อของน้อยลงแลดูเราเพราะเราจึงเป็นเหตุเป็นผล 2.ไม่ค่อยได้เจอเพื่อนสนิทเขา แต่พอมาพักหลังก็ได้เจอกะเพื่อนเขาความรู้สึกนี้กลับมาอีกคือเหมือนโดนดูถูกอยู่ตลอดเวลา เช่น นั่งอยู่ในวงกินเหล้า คือผมชอบแต่งตัวคือเสื้อยืดกางเกงยืนรองเท้าผ้าใบ ประมาณนี้แต่ที่พูดมาคือของถูกไม่มียี้ห้อมือสองบ้าง เหตุการณ์คือ นาย.ก. เห้ยเมื่อกี้กูเจอผู้หญิงคนหนึ่งโคตรน่ารักเลยใส่เสื้อยืดกางเกงยืนแต่ใส่นูดี๊ โคตรน่ารักเลยอย่างเทห์ แฟนเรา เด็กหรอว่ะ นาย.ก.ตอบ อืมเด็กอยู่ แฟนเรา เด็กมันเอาแต่ใจว่ะ ไร้สาระ ปล.แต่ ณ เหตุการณ์อย่างนี้ไม่ได้เกิดขึ้นครั้งแรก มันเกิดจนเรารู้สึกแย่ ที่จะถามคือเราควรทำตัวอย่างไร ต้องหาของมาใช้มาใส่เหมือนเขาหรอ บอกเลนสำหรับเรามันเกินความจำเป็น เราเป็นผู้หญิงที่มีรอง 7 คู่ คือ แตะ ส้นสูงหัวเข็ม ส้นสูงเตารีด ผ้าใบวิ่งไนกี้ ผ้าใบหุ้มข้อคอนเวรด ผ้าใบหุ้มข้อเกือบถึงน่อง บูทขี่มอไซ ผมซื้อตามความจำเป็นคู่ไหนพังซื้อใหม่มาแทนคู่เดิม เสื้อผ้าไม่ต้องพูดถึงเอาแค่ใส่แล้วดูดีเหมาะสมพอการะเทศะพอ ณ ตอนนี้รู้สึกเหนื่อยมาก