เราแค่อยากระบายในสิ่งที่เราอัดอั้นตันใจมานานค่ะ
แต่ก่อนที่เราจะเล่าอะไรบางอย่าง เราขอถามสักข้อนะคะ
"เคยมั้ยที่รู้สึกน้อยใจญาติของตัวเอง?"

ที่ตั้งคำถามนี้ เพราะเรากำลังรู้สึกน้อยใจอยู่ค่ะ
ก่อนที่เราจะมาอยู่กับญาติ เราอยู่ กทม.มาตั้งแต่เกิด
พอดีเราอยากหาประสบการณ์ในการทำงาน
เลยขอครอบครัวมาทำงานที่ต่างจังหวัดกับญาติสนิท

ภายนอกเราเป็นคนสนุกสนาน เฮฮา ร่าเริง แถมบ้าบอด้วยค่ะ
แต่จริงๆ ในใจแล้ว บางทีเราก็เก็บความรู้สึกที่เรียกว่าโกรธหรือน้อยใจเอาไว้

ไม่ใช่ว่าญาติเราไม่ดีนะคะ เค้าดีกับเรามาก
แต่การที่เราจากครอบครัวมาทำให้เราไม่มีใครคอยรับฟังปัญหาต่างๆ
บางครั้งเรารู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน
ถึงเค้าไม่พูด แต่การกระทำหรือการแสดงออกมันก็บ่งบอกได้ค่ะ
แล้วอีกอย่าง คำพูดคำจาถึงจะไม่ว่าเราตรงๆ แต่เค้าก็พูดเหมือนว่าเราเป็นคนผิด
เราเองก็ได้แต่ปิดปากเงียบ ถึงพูดไปก็ไร้ความหมาย

บางทีเค้าพูดอะไรออกมาก็ลืมนึกถึงจิตใจคนฟังว่าจะรู้สึกยังไง
ไม่รู้ว่าเราคือกระโถนหรือญาติกันแน่ เราถึงรู้สึกว่าเราไม่ดีเอามากๆ

อย่างเช่นเมื่อหลายวันก่อน ญาติเราเข้า รพ.ป่วยหนัก
เราก็ไปเฝ้าให้ทั้งวัน อยากกินอะไรก็ซื้อให้ แม้แต่ปวดเบาเราก็จัดการให้ทุกอย่าง
ยอมแม้กระทั่งอดข้าวทั้งวันเพื่อดูแลเค้าคนเดียว

นอกจากจะเป็นเรื่องจุกจิก เรื่องเงินทองเราเองก็หนักใจ
เรามาทำงานกับญาติก็จริง แต่ได้เงินแค่ 5 พัน
ทั้งๆ ที่เราได้น้อยกว่าแต่กลับโดนยืมตลอด
เราเองก็มีพ่อแม่ที่ต้องส่งเสียเลี้ยงดูเหมือนกัน
จนวันนึงเราสุดจะกลั้นจริงๆ เราร้องไห้หนักมาก
เพราะเราเคยบอกพ่อกับแม่ว่าเราจะเอาไปให้ท่านใช้สอย
แต่เรากลับทำไม่ได้อย่างที่พูด เราเลยรู้สึกผิดหวังในตัวเอง

ที่เขียนออกมานี้ไม่ใช่การประจานนะคะ แต่เราแค่อยากระบายในสิ่งที่เราเก็บมันอยู่ในใจ
บางทีการที่เราระบายมันออกมา มันจะดีกว่าเราไปขึ้นเสียงใส่อารมณ์กับเค้า

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและรับฟังนะคะ