สมัยผมบวช ผมเดินทางไปเรียนปริยัติธรรม ต้องขึ้นรถเมล์. แต่ก็ลำบากมากเพราะคนแน่นโดยเฉพาะช่วงเช้า เย็น. คนไปทำงานและเลิกงานรวมทั้งนักเรียนด้วย.  มีอยู่ครั้งหนึ่งผมขึ้นรถเมล์ไป คันนั้นก็ไม่แน่นเท่าไหร่ เพราะถ้าแน่นมากผมจะรอคันต่อไป บางทีรอเกินชั่วโมงก็ดี. ขณะที่ผมก้าวขึ้นไป เบาะหลังมีผู้ชายนั่งอยู่ห้าคน. กระเป๋าก็เดินมาบอกเขาว่า.  ลุกให้พระนั่งหน่อยครับ(ผมเป็นสามเณร).  เขาตอบว่า. ผมไม่ลุกครับ. ผมไม่นับถือพุทธแล้วเขาก็เฉย. ผมเลยยืนสักพักแล้วก็ลงป้ายถัดไป เพื่อรอคันใหม่. เหตุการณ์นี้ผ่านไปสิบกว่าปีแล้ว. ผมยังจำได้ติดตา บางทีก็ยังเหมือนหลอนๆอยู่....ผมไม่ได้ว่าคนนับถือศาสนาอื่นนะเขามีสิทธิ์ที่จะไม่นับถือผม.  แล้วเขาอ้างสิทธิ์อะไรที่จะไม่ลุกให้ผมนั่ง เมื่อที่นั่งตรงนั้นเขียนไว้ชัดเจนว่า. ที่นั่งสำรองพระภิกษุสามเณร.   จากเหตุการณ์นั้น ผมยังนึกเหยียดหยามคนไทยบางคนที่ดัดจริตว่า ไม่นับถือพุทธ และไม่ให้เกียรติพระสงฆ์. แล้วอ้างสิทธิตัวเองนับถือศาสนาอื่น  ผมอยากบอกว่า คุณไม่นับถือผมในฐานะพระสงฆ์ไม่เป็นไร. แต่คุณต้องนับถือสิทธิของผม ในฐานะคนไทย. ในฐานะที่ผมเป็นมนุษย์.  และที่ตรงนั้น มันเป็นสิทธิของผมมิใช่หรือ