สวัสดีค่ะ นี่เป็นครั้งแรกที่จะเข้ามาเขียนกระทู้นะคะ อยากจะแชร์ ประสบการณ์ความรักของเราให้คนอื่นๆได้รู้ค่ะ
เราคบกับแฟนมา 25 เดือน มันอาจจะดูเป็นเวลาที่ไม่มากนะคะถ้าเทียบกับคนอื่นๆแล้วแต่ความรักของเราต้องใช้ความอดทนอย่างมากค่ะ ตลอดระยะเวลา 2 ปีนี้ที่เราเป็นแฟนกันเราไม่ได้อยู่ด้วยกันเลย เราเจอกัน 3 เดือนครั้ง บ้างก็ 6 เดือนครั้ง บ้างก็มากกว่านั้นค่ะ เพราะเราอยู่กันคนละประเทศ แต่คำถามของใครหลายๆคนคือ อยู่กันคนละฝั่งของโลกแล้วรักกันได้อย่างไร บางคนบอกว่ารักแท้มันจะแพ้ระยะทาง
คำว่า "รักแท้" คืออะไรหรอคะ? รักแท้มันต้องชนะทุกอย่างค่ะ เพราะถ้ามันเป็นรักแท้มันจะไม่แพ้อะไรเลย, แต่ถ้าจะบอกว่า รักแท้แพ้ระยะทาง... คงจะใช้คำไม่ถูกนะคะ เพราะถ้ามันแพ้ระยะทางมันก็ไม่ใช่รักแท้ค่ะ
ตั้งแต่เราคบกันมา เราคุยกันผ่านทาง wechat ทุกวัน คุยน้อยบ้าง คุยเยอะบ้าง บางครั้งก็ skype แต่พักหลังไม่ค่อยเลย เราคิดมาก กลัวเราเปลี่ยนไป กลัวเขาไปมีคนอื่น กลัวเขาทิ้งเรา เราเป็นคนตรงๆ ถ้าคิดอะไรก็จะพูดออกไปหมด เราถามเขาทุกวันว่า ทำอะไร อยู่กับใคร? ไปไหนมา? ทำไมไม่ตอบ wechat? มีคนอื่นใช่ไหม? เขาอธิบายทุกอย่างให้เราฟัง เขาตอบคำถามเราเดิมๆซ้ำมาเป็นครึ่งปี จนวันนี้เขาบอกว่า "ความรักคือความไว้ใจนะ ฉันก็อยากถามเธอมากมายเหมือนกัน แต่ก็ไม่ถามเพราะไม่อยากให้เธอคิดว่าฉันไม่เชื่อใจ" เพราะเราฟังแบบนั้นเราก็เลิกถามอีกเลย แต่เป็นผู้หญิงนิคะ คิดมากเป็นธรรมดา ผ่านมาสักพักก็ถามอีก ทั้งๆที่รู้ว่าเขาทำงาน เขาเรียน แต่ก็ยังถามเดิมๆ จนเขาพูดกับเราอีกว่า "เธอจะถามคำถามแบบนี้อีกกี่ครั้งก็ได้ แต่อย่าถามทุกวันได้ไหม เพราะฉะนอึดอัด ฉันไม่อยากให้แฟนฉันเป็นคนคิดมาก ฉันไม่อยากให้เธอนั่งจับโทรศัพท์ทั้งวันเพราะรอคุยกับฉัน เธอต้องเรียน เธอมีหน้าที่ มีเพื่อน เธอควรใช้เวลาเหล่านั้นกับพวกเขาดีกว่ามานั่งจับโทรศัพท์และจับผิดฉันตลอด... เราอยู่ไกลกันมาก ตั้ง 9999 กิโล เวลาเราก็ต่างกันตั้ง 6 ชั่วโมง ฉันคิดถึงและนึกถึงเธอตลอด แต่เวลาของเราก็มีค่ามาก ลองหาอะไรทำนะ เวลาจะผ่านไปเร็วแล้วเราจะได้เจอกันเร็วขึ้น" อ้อบอกก่อนนะคะว่าเขาเรียนอยู่ที่นิวซีแลนด์ เป็นคนจีนแท้ เราเป็นคนไทยอยู่ไทย เจอกันตอนไปเรียนภาษาที่นู้นค่ะ พอได้ฟังแบบนี้ก็ชื่นใจ แต่หมดจากเรื่องนี้แล้วก็มีเรื่องอีกมากมายที่ทำให้เราต้องทะเลาะกัน เหตุผลคือเราไม่เข้าใจกัน เราว่าทุกๆคู่ก็คงเจอปัญหาแบบเดียวกันนะคะ แต่บางครั้งความไม่เข้าใจก็มีอะไรมากมายให้เราค้นหา คนเราคบกันตอนแรกก็เกรงใจกัน สร้างภาพในแง่ดีใส่กัน แต่พอนานๆไปตัวตนแท้ๆของแต่ละฝ่ายก็เริ่มเปิดเผย มันอยู่ที่ว่าคุณรับเขาได้หรือไม่ แฟนของเราบอกเสมอว่ามีอะไรเราต้องคุยกัน เธอต้องบอกฉัน เพราะถ้าเธอไม่บอกฉันก็จะไม่รู้ และถ้าฉันมีอะไรไม่ชอบ หรือโกรธในตัวเธอฉันจะบอกเธอ เราต้องเปลี่ยนซึ่งกันและกัน แต่เราจะไม่เปลี่ยนความเป็นเรา! เรารู้สึกโชคดีนะที่มีเขาอยู่ข้างๆ มีเหมือนกันที่รู้สึกท้อแท้ รู้สึกว่ามันไปได้ไม่สวย แต่เราทั้งคู่ never give up ค่ะ และเราไม่เคยรู้สึกไกลกันเลย อยากจะบอกเคล็ดลับอะไรดีๆนะคะ คนเป็นแฟนกัน ถ้าคิดจริงจังควรเปิดใจ ชอบไม่ชอบอะไรให้บอกอีกฝ่าย เราต้องเว้นช่องว่างเพื่อให้แฟนเราได้หายใจบ้าง เราจะเจอกับแฟนเราทุกๆ holiday ค่ะ อย่างช่วงเดินมิถุนาเขามาไทย 21 วัน ปีใหม่เราไปเจอพ่อแม่เขาที่จีน และ summer ที่ผ่านมาเราก็ไปนิวซีแลนด์ ตอนนี้เราอายุ 22 เขาอายุ 24 เราทั้งคู่เหมือนเป็นเด็ก แต่เราไม่เด็กกันแล้วนะคะ เราวางอนาคตไว้เยอะแยะค่ะ สิ่งสำคัญเลยนะคือเชื่อใจกัน เราเคยบอกแฟนเราว่า "ถ้าคุณเจอคนใหม่ที่คุณชอบเขามากกว่าฉัน รักเขามากกว่าฉัน ให้บอกฉันนะ อย่าปิดบัง" เขาบอกกลับว่า "ไม่มีวันหรอก" เรารู้ได้เลยว่าทุกคำที่เขาบอกเป็นความจริง นี่อีก 8 เดือนเราจะได้เจอกันแล้วค่ะ ดีใจทุกครั้ง ข้อแนะนำอีกอย่างนะคะ เป็นผู้หญิงสมัยใฟม่ สวยแต่รูปจูบไม่หอม สามีก็ทิ้งนะคะ.... ไม่ใช่แค่สวยและเก่งอย่างเดียว แต่เวลาที่เราอยู่ด้วยกัน งานบ้านทุกอย่างเราทำหมดเลย เขามีบ้างที่ช่วยแต่เราถือว่ามันคือหน้าที่เรา เราทำเพราะเรารักเขา เรารักบ้านเรา เราอยากให้บ้านเราสะอาด ผู้หญิงทำงานบ้านได้ ทำอาหารอร่อยมีชัยไปกว่าครึ่งนะคะ
เพราะฉะนั้นเราอยากให้ทุกคนรู้ว่ารักแท้จะไม่แพ้อะไรเลย ไม่ว่าจะเป็นระยะทาง อุปสรรค์ต่างๆที่โจมตีเข้ามา รักอย่างเดียวไม่พอ เราต้องเข้าใจกัน ให้เกียรติ์กันค่ะ ต่อให้นับจากนี้อีก 10 ปี หรือ 20 ปีก็อย่าลืมให้เกียรติ์ซึ่งกันและกัน และให้ช่องว่างซึ้งกันและกันค่ะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
ถ้ามันเป็นรักแท้ มันจะไม่แพ้อะไรเลย
เราคบกับแฟนมา 25 เดือน มันอาจจะดูเป็นเวลาที่ไม่มากนะคะถ้าเทียบกับคนอื่นๆแล้วแต่ความรักของเราต้องใช้ความอดทนอย่างมากค่ะ ตลอดระยะเวลา 2 ปีนี้ที่เราเป็นแฟนกันเราไม่ได้อยู่ด้วยกันเลย เราเจอกัน 3 เดือนครั้ง บ้างก็ 6 เดือนครั้ง บ้างก็มากกว่านั้นค่ะ เพราะเราอยู่กันคนละประเทศ แต่คำถามของใครหลายๆคนคือ อยู่กันคนละฝั่งของโลกแล้วรักกันได้อย่างไร บางคนบอกว่ารักแท้มันจะแพ้ระยะทาง
ตั้งแต่เราคบกันมา เราคุยกันผ่านทาง wechat ทุกวัน คุยน้อยบ้าง คุยเยอะบ้าง บางครั้งก็ skype แต่พักหลังไม่ค่อยเลย เราคิดมาก กลัวเราเปลี่ยนไป กลัวเขาไปมีคนอื่น กลัวเขาทิ้งเรา เราเป็นคนตรงๆ ถ้าคิดอะไรก็จะพูดออกไปหมด เราถามเขาทุกวันว่า ทำอะไร อยู่กับใคร? ไปไหนมา? ทำไมไม่ตอบ wechat? มีคนอื่นใช่ไหม? เขาอธิบายทุกอย่างให้เราฟัง เขาตอบคำถามเราเดิมๆซ้ำมาเป็นครึ่งปี จนวันนี้เขาบอกว่า "ความรักคือความไว้ใจนะ ฉันก็อยากถามเธอมากมายเหมือนกัน แต่ก็ไม่ถามเพราะไม่อยากให้เธอคิดว่าฉันไม่เชื่อใจ" เพราะเราฟังแบบนั้นเราก็เลิกถามอีกเลย แต่เป็นผู้หญิงนิคะ คิดมากเป็นธรรมดา ผ่านมาสักพักก็ถามอีก ทั้งๆที่รู้ว่าเขาทำงาน เขาเรียน แต่ก็ยังถามเดิมๆ จนเขาพูดกับเราอีกว่า "เธอจะถามคำถามแบบนี้อีกกี่ครั้งก็ได้ แต่อย่าถามทุกวันได้ไหม เพราะฉะนอึดอัด ฉันไม่อยากให้แฟนฉันเป็นคนคิดมาก ฉันไม่อยากให้เธอนั่งจับโทรศัพท์ทั้งวันเพราะรอคุยกับฉัน เธอต้องเรียน เธอมีหน้าที่ มีเพื่อน เธอควรใช้เวลาเหล่านั้นกับพวกเขาดีกว่ามานั่งจับโทรศัพท์และจับผิดฉันตลอด... เราอยู่ไกลกันมาก ตั้ง 9999 กิโล เวลาเราก็ต่างกันตั้ง 6 ชั่วโมง ฉันคิดถึงและนึกถึงเธอตลอด แต่เวลาของเราก็มีค่ามาก ลองหาอะไรทำนะ เวลาจะผ่านไปเร็วแล้วเราจะได้เจอกันเร็วขึ้น" อ้อบอกก่อนนะคะว่าเขาเรียนอยู่ที่นิวซีแลนด์ เป็นคนจีนแท้ เราเป็นคนไทยอยู่ไทย เจอกันตอนไปเรียนภาษาที่นู้นค่ะ พอได้ฟังแบบนี้ก็ชื่นใจ แต่หมดจากเรื่องนี้แล้วก็มีเรื่องอีกมากมายที่ทำให้เราต้องทะเลาะกัน เหตุผลคือเราไม่เข้าใจกัน เราว่าทุกๆคู่ก็คงเจอปัญหาแบบเดียวกันนะคะ แต่บางครั้งความไม่เข้าใจก็มีอะไรมากมายให้เราค้นหา คนเราคบกันตอนแรกก็เกรงใจกัน สร้างภาพในแง่ดีใส่กัน แต่พอนานๆไปตัวตนแท้ๆของแต่ละฝ่ายก็เริ่มเปิดเผย มันอยู่ที่ว่าคุณรับเขาได้หรือไม่ แฟนของเราบอกเสมอว่ามีอะไรเราต้องคุยกัน เธอต้องบอกฉัน เพราะถ้าเธอไม่บอกฉันก็จะไม่รู้ และถ้าฉันมีอะไรไม่ชอบ หรือโกรธในตัวเธอฉันจะบอกเธอ เราต้องเปลี่ยนซึ่งกันและกัน แต่เราจะไม่เปลี่ยนความเป็นเรา! เรารู้สึกโชคดีนะที่มีเขาอยู่ข้างๆ มีเหมือนกันที่รู้สึกท้อแท้ รู้สึกว่ามันไปได้ไม่สวย แต่เราทั้งคู่ never give up ค่ะ และเราไม่เคยรู้สึกไกลกันเลย อยากจะบอกเคล็ดลับอะไรดีๆนะคะ คนเป็นแฟนกัน ถ้าคิดจริงจังควรเปิดใจ ชอบไม่ชอบอะไรให้บอกอีกฝ่าย เราต้องเว้นช่องว่างเพื่อให้แฟนเราได้หายใจบ้าง เราจะเจอกับแฟนเราทุกๆ holiday ค่ะ อย่างช่วงเดินมิถุนาเขามาไทย 21 วัน ปีใหม่เราไปเจอพ่อแม่เขาที่จีน และ summer ที่ผ่านมาเราก็ไปนิวซีแลนด์ ตอนนี้เราอายุ 22 เขาอายุ 24 เราทั้งคู่เหมือนเป็นเด็ก แต่เราไม่เด็กกันแล้วนะคะ เราวางอนาคตไว้เยอะแยะค่ะ สิ่งสำคัญเลยนะคือเชื่อใจกัน เราเคยบอกแฟนเราว่า "ถ้าคุณเจอคนใหม่ที่คุณชอบเขามากกว่าฉัน รักเขามากกว่าฉัน ให้บอกฉันนะ อย่าปิดบัง" เขาบอกกลับว่า "ไม่มีวันหรอก" เรารู้ได้เลยว่าทุกคำที่เขาบอกเป็นความจริง นี่อีก 8 เดือนเราจะได้เจอกันแล้วค่ะ ดีใจทุกครั้ง ข้อแนะนำอีกอย่างนะคะ เป็นผู้หญิงสมัยใฟม่ สวยแต่รูปจูบไม่หอม สามีก็ทิ้งนะคะ.... ไม่ใช่แค่สวยและเก่งอย่างเดียว แต่เวลาที่เราอยู่ด้วยกัน งานบ้านทุกอย่างเราทำหมดเลย เขามีบ้างที่ช่วยแต่เราถือว่ามันคือหน้าที่เรา เราทำเพราะเรารักเขา เรารักบ้านเรา เราอยากให้บ้านเราสะอาด ผู้หญิงทำงานบ้านได้ ทำอาหารอร่อยมีชัยไปกว่าครึ่งนะคะ
เพราะฉะนั้นเราอยากให้ทุกคนรู้ว่ารักแท้จะไม่แพ้อะไรเลย ไม่ว่าจะเป็นระยะทาง อุปสรรค์ต่างๆที่โจมตีเข้ามา รักอย่างเดียวไม่พอ เราต้องเข้าใจกัน ให้เกียรติ์กันค่ะ ต่อให้นับจากนี้อีก 10 ปี หรือ 20 ปีก็อย่าลืมให้เกียรติ์ซึ่งกันและกัน และให้ช่องว่างซึ้งกันและกันค่ะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ