วันน้นผมต้องการเปิดซิมโทรศัพท์เพื่อนเล่นอินเตอร์เนต  กำลังชั่งใจระหว่างทรูกับดีแทคครับ  เลยตัดสินใจไปห้างฟังโปรโมชั่นของแต่ละอันคับ

แต่วันนั้นผมแต่งตัว ธรรมดา  คืออาจจะออกกากไปหน่อยสำหรับไปเดินพารากอนมั้ง เสื้อมูลนิธิป่อเต็กตึ๊ง(เผอิญทำบุญแล้วให้มา)กับขาสั้นหนีบแตะ  คือผมเพิ่งไปช่วยงานวัดมาครับ ไปทรูชั้นสามเป็นที่แรก   แต่ไม่นึกว่าจะทำท่ารังเกียจผม ถามอะไรก็ไม่ตอบ  มัวแต่คุยกับลูกค้าแต่งตัวดีๆมั้ง  ผมโมโหโวยวายมาก และสุดท้ายผมก็ไม่สมัครแหละ  แมงดูคนแต่ภายนอก  อยากจะบอกว่าไอ้พวกแต่งตัวดีๆแต่เงินไม่มีก็มีเยอะแยะ  งานบริการควรให้บริการอย่างเต็มที่ต่อลูกค้าทุกระดับสิ ..............

ผมเดินไป ดีแทคที่อยู่ตรงกันข้าม อย่างท่าทางที่โมโห ยัวะๆ คิดในใจว่า  ถ้าดีแทคไม่คุยกับกรุอีกกรุจะไม่สมัครละ ให้มันรู้ไปเลยว่าสังคมไทยชอบดูถูกคน  

พนักงานต้อนรับหน้าร้าน : สวัสดีคร่ะ... มาติดต่ออะไรคร่ะ

ผมงงงงกับเสียงที่ไพเราะของพนักงานคนนั้น  และเธอก็พอผมเค้าไปอธิบายทุกโปรโมรชั่นอย่างยิ้มแย้มและสดใส  ผมแทบลืมความโมโหที่ทรูได้สร้างรอยแผลไว้เมื่อตะกี้  จนเธอทำซิมอินเตอร์เนตให้ผม  พร้อมแถมปากกาดีแทคเป็นของแถม  ผมประทับใจดีแทคสาขาพารากอนชั้นสามมากครับ  และที่สำคัญผมก็ประทับใจเธอคนนี้เป็นพิเศษ

ถ้าคุณใช้บริการดีแทคพารากอน ก็จะเห็นเธอ หมวยๆ ยิ้มอยู่

และปัจจุบัน

เธอคนนี้ก็คือ คนที่ผมเลือกเป็นคู่ชีวิตของผมครับ

............