คือตอนนี้เซ็งกับชีวิตมากคับ ดันไปฝึกสหกิจในองค์กรณ์เล็ก(เขต ที่ว่าการอำเภอ ไม่กล้าบอกตรงๆแหะ) ซึ่งปัญหาจริงๆคือเราไม่ได้อะไรเท่าไรเลย และที่สำคัญ หาหัวข้อวิจัยไม่ได้เลย
คือจริงๆตอนแรกผมกะจะฝึกงานกับพรรคการเมืองแต่การเมืองไทยมันเป็นอย่างงี้จะทำไง แถมส่งเอกสารล่าช้าที่แรกไม่ได้ฝึก ที่ๆ2 ส่งไปแต่ไม่ยอมตอยรับสักที จนหมดตัวเลือกไปฝึกเขต(ตอนแรกกะไม่ฝึกแล้วแต่แม่ไม่ยอมหาให้แล้วบังคับไป) แถมไปอยู่หน่วยงานที่ไม่ตรงกับคณะที่เรียนอีก ทำให้งานงอกมากคือหาหัวข้อวิจัยไม่ได้ แถมต้องอยู่ไปอีก3เดือนแบบไร้อนาคตมาก เพราะเราไปองค์กรณ์ใหญ่ๆหวังเส้นสาย+อาชีพการงานในอนาคตแต่ฝึกเขตนี้ มันไม่ได้เลยทั้งคู่ แถมวันๆก็ไม่ค่อยทำอะไรซักอย่าง เดินเอกสาร รับโทรศัพท์ ว่างจัดเลยหละ(นั่งเล่นโทรศัพท์จนโดนว่าเลย แต่ก็นะ มันไม่มีงานให้ทำ มันดีกว่านั่งเฉยๆละกัน) จริงๆในห้องมีเจ้าหน้าที่3คน ผมนี้จริงๆงานเยอะกว่าพี่ที่นั้นคนหนึ่งด้วยซ้ำมั่ง (1คนเป็นข้าราชการ อีกคนเป็นเลขา อีกคนเป็นอาสา) แต่ผมบอกผมนี้ดีกว่าข้างบนเยอะ ข้างบนมันทำอะไรไม่ค่อยได้เพราะอยู่ใกล้เจ้านายเกินแต่ก็ว่างพอกัน แต่โดนสั่งงานแบบว่าไม่ค่อยเป็นชิ้นเป็นอัน
จริงๆนะคับถ้าอยู่แค่ซัมเมอร์มันก็โอเคอยู่นะ แต่อยู่ยาวๆนี้เซ็งมากมาย เหมือนเอาชีวิตไปทิ้งฟรีๆเลย เงินก็ไม่ได้ด้วย (แถมมีแบบเรียกไปทำเพื่อ!?วันเสาร์อาทติย์บางวันอีก) แถมทำไปก็ไม่รู้ว่าจะผ่านหรือเปล่าเพราะองค์กรณ์เล็กหาหัวข้อวิจัยยากแถมองค์กรณ์ก็ไม่ตรงกับที่เรียน แล้วเหงาด้วยคับ คือผมอยู่คนเดียวอะนะข้างล่าง กับพี่3คนนี้หละแต่เพราะคนละช่วงอายุคนละเจนคุยกันก็ลำบาก นศ.ฝึกงานที่นั้นก็ไม่ค่อยมีมาก มีคนหนึ่งที่อัทธยาสัยดี พอผมเข้ามาได้2อาทิตย์เขาก็ออกไปละ แถมพวกที่เหลือก็หมดต้นเมษากันผมนี้อยู่ถึงกลางพฤษภาเลย คราวนี้หละเหงาแท้ๆ
คือเราอยู่หน่วยงานใหญ่ ต่อให้หน้าที่คล้ายกันแต่อย่างน้อย ก็มีเพื่อนบ้าง หรืออย่างน้อยมันก็ได้เส้นสายกลับบ้านบ้างแต่นี้ไม่ได้อะไรเลยจริงๆ
สิ่งที่เสียดายที่สุดคือเสียดายโอกาศคับ การฝึกสหกิจนี้ถ้าได้ฝึกกับองกรค์ดีๆนะ มันสร้างโปรไฟล์ได้ เจอโอกาศต่างๆ สร้างประสบการด้วยแต่องค์กรณ์เล็กเราเป็นอย่างมากก็แรงงานไร้ฝีมือ ยกของ เดินเอกสาร แถมต้องมาทำงานแบบนี้ไม่ใช่แค่เดือนเดียวแบบฝึกฤดูร้อนแต่เป็นเทอม ผมนี้เสียดายมากคับ ทำงานฟรีโดยไม่ได้อะไรเลยเผลอๆ ทำวิจัยไม่ได้ด้วยอีก
เซ็งชีวิตไม่น่าเลือกสหกิจเลย
คือจริงๆตอนแรกผมกะจะฝึกงานกับพรรคการเมืองแต่การเมืองไทยมันเป็นอย่างงี้จะทำไง แถมส่งเอกสารล่าช้าที่แรกไม่ได้ฝึก ที่ๆ2 ส่งไปแต่ไม่ยอมตอยรับสักที จนหมดตัวเลือกไปฝึกเขต(ตอนแรกกะไม่ฝึกแล้วแต่แม่ไม่ยอมหาให้แล้วบังคับไป) แถมไปอยู่หน่วยงานที่ไม่ตรงกับคณะที่เรียนอีก ทำให้งานงอกมากคือหาหัวข้อวิจัยไม่ได้ แถมต้องอยู่ไปอีก3เดือนแบบไร้อนาคตมาก เพราะเราไปองค์กรณ์ใหญ่ๆหวังเส้นสาย+อาชีพการงานในอนาคตแต่ฝึกเขตนี้ มันไม่ได้เลยทั้งคู่ แถมวันๆก็ไม่ค่อยทำอะไรซักอย่าง เดินเอกสาร รับโทรศัพท์ ว่างจัดเลยหละ(นั่งเล่นโทรศัพท์จนโดนว่าเลย แต่ก็นะ มันไม่มีงานให้ทำ มันดีกว่านั่งเฉยๆละกัน) จริงๆในห้องมีเจ้าหน้าที่3คน ผมนี้จริงๆงานเยอะกว่าพี่ที่นั้นคนหนึ่งด้วยซ้ำมั่ง (1คนเป็นข้าราชการ อีกคนเป็นเลขา อีกคนเป็นอาสา) แต่ผมบอกผมนี้ดีกว่าข้างบนเยอะ ข้างบนมันทำอะไรไม่ค่อยได้เพราะอยู่ใกล้เจ้านายเกินแต่ก็ว่างพอกัน แต่โดนสั่งงานแบบว่าไม่ค่อยเป็นชิ้นเป็นอัน
จริงๆนะคับถ้าอยู่แค่ซัมเมอร์มันก็โอเคอยู่นะ แต่อยู่ยาวๆนี้เซ็งมากมาย เหมือนเอาชีวิตไปทิ้งฟรีๆเลย เงินก็ไม่ได้ด้วย (แถมมีแบบเรียกไปทำเพื่อ!?วันเสาร์อาทติย์บางวันอีก) แถมทำไปก็ไม่รู้ว่าจะผ่านหรือเปล่าเพราะองค์กรณ์เล็กหาหัวข้อวิจัยยากแถมองค์กรณ์ก็ไม่ตรงกับที่เรียน แล้วเหงาด้วยคับ คือผมอยู่คนเดียวอะนะข้างล่าง กับพี่3คนนี้หละแต่เพราะคนละช่วงอายุคนละเจนคุยกันก็ลำบาก นศ.ฝึกงานที่นั้นก็ไม่ค่อยมีมาก มีคนหนึ่งที่อัทธยาสัยดี พอผมเข้ามาได้2อาทิตย์เขาก็ออกไปละ แถมพวกที่เหลือก็หมดต้นเมษากันผมนี้อยู่ถึงกลางพฤษภาเลย คราวนี้หละเหงาแท้ๆ
คือเราอยู่หน่วยงานใหญ่ ต่อให้หน้าที่คล้ายกันแต่อย่างน้อย ก็มีเพื่อนบ้าง หรืออย่างน้อยมันก็ได้เส้นสายกลับบ้านบ้างแต่นี้ไม่ได้อะไรเลยจริงๆ
สิ่งที่เสียดายที่สุดคือเสียดายโอกาศคับ การฝึกสหกิจนี้ถ้าได้ฝึกกับองกรค์ดีๆนะ มันสร้างโปรไฟล์ได้ เจอโอกาศต่างๆ สร้างประสบการด้วยแต่องค์กรณ์เล็กเราเป็นอย่างมากก็แรงงานไร้ฝีมือ ยกของ เดินเอกสาร แถมต้องมาทำงานแบบนี้ไม่ใช่แค่เดือนเดียวแบบฝึกฤดูร้อนแต่เป็นเทอม ผมนี้เสียดายมากคับ ทำงานฟรีโดยไม่ได้อะไรเลยเผลอๆ ทำวิจัยไม่ได้ด้วยอีก