คุณเคยพบกับ “ตำนาน” ตัวจริง เป็นๆ บ้างมั๊ย

ส่วนใหญ่เราๆ ท่านๆ จะเคยได้ยินได้ฟังแค่เรื่องเล่าของตำนานต่างๆ ก็ได้แต่ตื่นเต้น ทึ่ง และอินไปแบบงั้นๆ ไม่ได้มีประสบการณ์ตรงอะไรกะเขา ผมก็เช่นกัน ที่ก็แค่ได้ยินได้ฟังต่อๆ กันมา ไม่เคยได้เจอด้วยตา สัมผัสด้วยใจซะที ไม่รู้ว่าจริงไม่จริง โม้เกินไปรึเปล่า
จะกระทั้งเย็นวานนี้ ผมก็ได้พบกับบุคคลในตำนาน

ผมขับรถจากแยกอุรุพงษ์ มุ่งหน้าไปแยกตึกชัย ช่วงเย็นหลังเลิกงาน ใครผ่านเส้นนี้เป็นประจำจะรู้ว่ารถมันติดไฟแดง ติดทางรถไฟนาน กว่าจะหลุดผ่านแยกพญาไทมุ่งหน้าแยกตึกชัยได้ ดังนั้น พอไฟเขียวปุ๊บ รถทุกคันก็ตะบี้ตะบันเหยียบเพื่อให้ทันผ่านไฟเขียว
สัญญาณไฟเป็นสีเขียวทางตรงตั้งแต่ผมอยู่แถวๆ ทางรถไฟ ผมก็ขับตามจังหวะของรถคันหน้า ที่ค่อยๆ เหยียบเร่งความเร็วขึ้น หวังให้ทันไฟเขียวจังหวะนี้ ตาผมก็มองรถคันหน้า มองไฟเขียวข้างหน้า ขยับรถตรงไปเรื่อยๆ

ทันได หางตาข้างซ้ายผมก็เห็นมัน พร้อมกับตัวเลขหลักเดียวคล้ายสัญลักษณ์อินฟินิตี้แนวตั้ง ผมตาเบิกโพลง รู้สึกเย็นวาบ ขนลุกซู่ อา... นั่นไง สาย 8 ในตำนานกำลังวิ่งตรงมาทางเรา อูวววว... มันกำลังขับมาทางเส้นศรีอยุธยาด้านหน้ากระทรวงต่างประเทศ เพื่อจะเลี้ยวซ้ายผ่านตลอดเข้ามาบรรจบกับถนนสายเดียวกับผม ที่กำลังลุ้นไฟเขียวอยู่ข้างหน้านี่เอง

นี่ผมไม่ได้กำลังฝันไปใช่มั๊ย ผมใจสั่น มือเย็นกำพวกมาลัยแน่น เสียงร่ำลืออันเป็นตำนานของสาย 8 ที่ได้ยินตั้งแต่ยังไม่นุ่งกางเกงในเริ่มพรั่งพรูดังก้องอยู่ในหัว นี่ผมกำลังจะได้ดวลกับตำนานตัวเป็นๆ หรือนี่ ผมกับสาย 8 กำลังจะได้ฟีเจอริ่งกัน อา...สุดยอดดดด

ตาผมเริ่มปวดเกร็ง ประสาทบิดเป็นเกลียว ส่วนหนึ่งแบ่งไปมองไฟเขียวทางตรง ขณะ หางตาทางซ้ายก็ไม่อาจละสายตาจากตำนานที่กำลังจะมาบรรจบกันกับผม ด้วยความเร็วระดับตำนาน เข้ามา เข้ามา ...  80, 70, 60, 50 เมตร ... ผมก็ยังเหยีบคันเร่ง อยู่ในเลนทางตรง ขณะที่ตำนานก็ยังคงเป็นตำนาน พุ่งมาเตรียมที่จะเข้าโค้งซ้าย

40 เมตร, 30 เมตร ใจผมเริ่มหวิวๆ คล้ายจะเป็นลม นี่ผมกำลังเข้าใกล้ตำนานที่ยังมีลมหายใจขึ้นเรื่อยๆ อา.. ตำนานก็คือตำนาน ความเร็วของมันไม่มีผ่อนลงแม้แต่น้อย ทั้งๆ ที่กำลังจะเข้าโค้งซ้ายในทางรอง

ผมมือเกร็งจิกพวงมาลัยแน่น นี่ผมจะทำยังไงดี ผมก็ศิษย์มีครู ขับก็ถูกเลน ไฟกำลังเขียว รถด้านหลังก็ขับตามหลังหมายจะผ่านแยกนี้ให้ได้ ขณะที่ นั่น! มันกำลังจะเลี้ยวแล้ว มันต้องชลอสิ มันต้องระวัง มองขวาก่อนเลี้ยวสิ

20 เมตร ...สลัดเอ๊ย เบื้องหน้าซ้าย ระยะที่ผมจะเข้าสัมผัสตำนานตัวเป็นๆ ใกล้มากเหลือเกิน พลันเบื้องหน้าขวา ผมเห็นรถตีไฟ ดูเหมือนกำลังเลี้ยวขวา

ผมขนลุกซู่ สติมาปัญญาเกิด ช่วงเสียววินาทีเหมือนผมกำลังอยู่ในหนังเรื่อง Inception  ผมก็ตีไฟเลี้ยวขวา เบี่ยงออกไป 1 เลน พร้อมๆ กับที่ตำนานเข้าโค้งซ้ายออกมาแบบไม่ถอนคันเร่ง ใกล้ชิดผมอย่างไม่เคยรู้สึกปิติอะไรเท่านี้มาก่อน ทุกอย่างดูเหมือนภาพสโลว์โมชั่น ผมเห็นมันชัดเจน ไม่ว่าเนื้อเหล็กที่เต็มไปด้วยพุกยิงตามตะเข็บรถ สีชมพูหวานแต่ดูกระด้าง เย็น พร้อมคราบฝุ่นสกปรก สนิมกระด้าง ผุ ไร้ซึ่งความหวั่นไหวต่อสรรพสิ่งรอบข้าง ตำรวจ? กฏหมาย? สำนึก? ชีวิตผู้โดยสาร? เหล่านี้ ไม่เคยหยุดยั้งความเร็วาดุจเทพเจ้าแห่งท้องถนนของมันได้แม้แต่น้อย

เรายังคงขับตีคู่กันไปอีกระยะ ผมยังได้ทันเห็นตำนานจอดป้ายหน้าโรงพยาบาลรามาธิบดี ช่างสมกับเป็นตำนานเสียเหลือเกิน ไม่ว่าจะรถติดขัดยังไง ก็ยังคงซื่อสัตย์ต่อหน้าที่รับส่งผู้โดยสาร แม้ว่าจะต้องจอดอยู่ในเลนที่ 3 จากซ้าย ส่วนผม ก็ต้องตบเข้าเลนขวาสุด ทำตัวลีบๆ เพื่อเข้าเลนซ้ายเลี้ยวไปแยกราชวิถี
ผมยังคงปิติไม่หาย อยากซึมซับกับภาพในตำนานให้นานนนนที่สุดเท่าที่จะนานได้ จึงมองกระจกหลังเพื่อประทับภาพแห่งความทรงจำ จึงได้ผู้โดยสารทยอยก้าวขึ้นลงรถ โพะว้าพะวงกับการเดินตัดถนน 2 เลน ตัดหน้ารถยนต์ มอเตอร์ไซด้ แท๊กซี่  ฯลฯ

นี่ล่ะหรือ คือสาย 8 ในตำนาน ?