เข้าเรื่องเลยละกันนะครับ เมื่อ4ปีก่อนผมเป็นทหารอยู่แล้วได้รับงานนอกไปช่วยเสิร์ฟน้ำให้กับแขก ไม่แน่ใจว่าเป็นงานทำบุญบ้านหรือบริษัทครับ

ผมก็ไปกับเพื่อนทหาร5คนครับ เสิร์ฟน้ำได้อยู่สักพักก็เจอผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามากับคุณพ่อครับ พวกผมมองกันเป็นตาเดียวเลยครับเพราะว่าเธอน่ารักมากครับ

ผมก็ทำงานตามปกติแต่ก็แอบมองเธอเป็นพักๆครับ แต่เธอก็มองกลับมาที่ผมด้วย ผมก็หลบตาครับอิอิ (ขี้อาย) ผมก็คิดว่าผมคิดไปเอง จนผมเดินไปที่อื่น

โดยที่เธอไม่รู้ว่าผมเดินไป ผมก็ไปยืนแอบมองอีกที่นึง ผมก็เห็นเธอมองหาผมครับ ผมก็คิดในใจว่าใช่แล้วล่ะเขาคงชอบเราเหมือนกัน (แอบเข้าข้างตัวเอง)

แล้วเธอก็เดินมาสั่งน้ำครับ ใจผมนี่ตกไปลงตาตุ่ม ทำไรไม่ถูกมือสั่นเลยครับ ผมก็เอาน้ำไปเสิร์ฟให้ ปรากฏว่าเขาสั่งมาให้น้องครับ

ตอนนั้นแหละครับที่ทำให้ผมได้รู้จักชื่อของโบว์ เพราะเขาเรียกแทนตัวเองว่าโบว์ครับ (แอบจำ)

เธออยู่สักพักครับแล้วเธอก็กำลังจะกลับ ผมก็แอบเศร้านะครับที่จะไม่ได้เจอเธออีกแล้ว แต่ผมแอบได้ยินว่าเธอจะมาอีกทีตอนเย็น

ผมก็ทำงานไปก็เฝ้ารอเธอมา ในใจคิดไว้ว่าถ้าเจอโบว์อีกทีผมจะขอเบอร์โบว์ให้ได้ แต่ผมไม่เคยขอเบอร์ใครมาก่อนเลยครับ

เพราะความขี้อายของผมเวลาเจอผู้หญิงแล้วไม่มีความกล้าเลยครับ แต่กับคนนี้ผมเตรียมใจไว้แล้วจะต้องขอให้ได้

และแล้วโบว์ก็มา แต่!!มากับผู้ชายคนนึงซึ่งผมไม่แน่ใจว่าเป็นอะไรกันกับโบว์ จากที่ไม่กล้าขอเบอร์อยู่แล้วกลายเป็นกลัวเลยครับทีนี้

ให้เพื่อนขอเบอร์ให้มันก็ไม่ยอมขอให้ แต่โบว์ก็ยังสบตากับผมอยู่เรี่อยๆ เดินสวนกันก็แล้วผมก็ยังไม่กล้าพูด

จนช่วงมืดมีดนตรีสดเล่นด้วยครับ ผมจำได้แม่นเลยเขาเล่นเพลงแพ้ใจ ของโปเตโต้ครับ เพลงนี้เข้ากับความรู้สึกของผมตอนนี้มาก

ได้แต่นั่งมองเขาแล้วก็ฟังเพลงไปด้วย มันเป็นอารมณ์ที่แบบว่า มีความสุขมากครับแต่ก็ปนเศร้าที่ผมไม่กล้าเข้าไปคุย

จนผมต้องกลับเข้ากรมทหารครับ ผมเดินไปก็ได้แต่มองหันมองจนขึ้นรถเลยครับ ระหว่างนั่งรถกลับมารุ่นพี่คนนึงบอกว่านั่นเป็นน้องเขา

เพราะรุ่นพี่คนนี้ไปทักโบว์ครับตอนเข้ามา เขาเลยรู้ว่ามากับน้องชาย

พอผมรู้เท่านั้นแหละครับ จิตใจมันสับสนวุ่นวาย ได้แต่โทษตัวเอง ว่าทำไมไม่กล้าเข้าไปวะ แทบบ้าครับ

จนตอนลงรถก็มารู้ว่าคุณฝึกต้องกลับไปที่งานอีก ผมก็เลยตัดสินใจขอร้องคุณฝึกให้ฝากขอเบอร์ให้ผมหน่อย โดนด่ากลับมาด้วยครับ

แล้วผมก็ได้แต่หวังว่าคุณฝึกจะบอกให้

ผมเคยกลับไปที่หมู่บ้านนั้นแต่รปภ.ไม่ให้เข้า T^T

4ปีมาแล้วผมยังไม่ลืมเธอเลยครับไม่รู้ทำไม เพลงแพ้ใจก็ยังเปิดฟังอยู่ประจำ ไม่รู้จะหาเธอเจอได้ที่ไหนแล้ว

เผื่อโบว์ได้เข้ามาอ่าน ผมอยากรู้จักโบว์ ผมอยากรู้ว่าเมื่อ4ปีที่แล้วเราคิดเหมือนกันไหม

ถ้าตอนนั้นผมกล้าที่จะเข้าไปคุยถึงจะไม่ประสพความสำเร็จแต่ก็คงจะไม่เสียใจถึงทุกวันนี้

สุดท้ายแล้วผมก็ได้แต่ปลอบตัวเองว่าถ้าเขาเป็นเนื้อคู่เราจริงสักวันเราก็คงจะได้พบกัน พร้อมฟังเพลง รักปาฏิหาริย์ lula ไปด้วยครับอิอิ