เราหาคำตอบให้กับการมีอยู่ของตัวเองไม่ได้ เราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไร เราแค่ขี้เกียจตามที่คนที่บ้านบอกจริงๆ หรือเปล่า เรารู้แค่ว่าเราเหนื่อยและไม่อยากทำอะไรเลย เราไม่รู้ว่าชีวิตนี้เราต้องทำอะไรต่อ แค่รอให้

สวัสดีค่ะ มันเริ่มจากว่าหนูพึ่งรู้ตัวว่าอยากเป็นหมอตอน ม.6 เทอม 2 ค่ะ คือแบบก่อนหน้านั้น ช่วง ม.4 กับ ม.5 ไม่ค่อยได้สำรวจความชอบหรือสนใจอะไรเท่าไหร่ คิดไว้แค่ว่าเข้า bba ตามพี่แล้วกันเพราะเห็นว่าจบมาก

เราจะบอกว่าเราเป็นคนนึงไม่เคยมีแฟนเลยค่ะ เน้นอยู่กับเพื่อน แต่ตลอดช่วงชีวิตที่ผ่านมา เราก็มีเพื่อนสนิทที่สนิทมากๆอยู่เหมืิอนกันค่ะ แต่สุดท้าย ก็จบที่ ต่างฝ่ายต่างเหมือนคนที่ไม่รู้จักกัน คุยกันน้อยมากๆ

คือมีวันนึงผมกำลังจะเลี้ยวซ้ายเข้าปั๊ม  แต่ทางขึ้นมันเป็นเนิน ก็เลยต้องหยุดรถก่อนผมก็เปิดไฟเลี้ยวมาแต่ไกลแล้วหละครับ ไม่ได้หยุดกระทันนะครับ ขับมาช้าๆเปิดไฟเลี้ยวมาแต่ไกลเลย จังหวะที่หยุดรถเตรียม

ตามหัวกระทู้เลยค่ะ คือเรามีเพื่อนสนิทคนนึงค่ะ เขาทะเลาะกับคนในครอบครัวและไม่มาเรียน เราเองก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งเพราะมันเป็นเรื่องของคนในครอบครัวและเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนเกินที่เราจะช่วยอะไรได้ค่ะ เราก

อยากให้ของขวัญที่ดูมีประโยชน์ใช้ได้โดยไม่เสียเปล่า รุ่นพี่ที่รู้จักที่ไม่ได้สนิทกันมากเป็นผู้ชายที่คอยช่วยหนูกับเพื่อนตอนปี1 ตอนเรียนด้วยกันตอนนั้นเรียนเกี่ยวกับการใช้งานกล้องซึ่งรู้สึกช่วงนั้นรุ่นพี่