คือเรา...ยังไงดีล่ะ...ย้อนกลับไป5-6ปีที่แร้วนู้นอ่ะ เราแบบเคยมีคนที่ชอบแร้วก้อได้คบๆๆกันสัก3เดือนก้อเลิกกัน แต่ความรุ้สึกมันเป้นอะไรที่ดีมากอ่ะตอนนั้นที่ได้คบๆๆกันแบบเด้กๆๆอ่ะนะนั่งดูดาวตอนกลางคืนริมทะเลไรงี้  แต่สุดท้ายด้วยความห่างก้อเลิกกัน หลังจากนั้นก้อมีคุยๆๆกับคนอื่นมาเรื่อยๆๆๆแต่ไม่ได้คบกะใครเรยคุยกะใครก้อคุยได้ไม่นาน 1-2อาทิต ก้อเบื่อล่ะ เป้นแบบนี้อยุ่พักใหญ่ จนกระทั่งไม่คุยกะใครเรยเพราะรุ้สึกไม่มีใครที่ทำให้เรารุ้สึกแบบดีเเบบที่เคยรุ้สึกในครั้งนั้น เราสัมผัสได้เรยว่าเข้ามาจีบไม่ได้หวังจะคบเราแบบจิงจังสักคนเราเรยเลือกที่จะอยุ่คนเดียวมาตลอด แต่ที่เป้นแบบนี้ไม่ใช่ไม่อยากมีแฟนนะอยากมีมาก มากๆๆๆด้วย แต่เราดันไม่กล้าที่จะมี..กลัวไปหมดไม่รุ้เป้นเพราะอะไร กัวผิดหวัง กลัวการเลิกรา กลัวที่บ้านไม่ยอมรับ(ที่บ้านเค้ารับไม่ได้ถ้ามีแฟนตอนนี้)  กลีวเค้ามาหลอก กลัวโดนฟันแล้วทิ้ง กัวนุ้นนี้นั้น โสดมาตลอด...แต่ที่บอกว่าโรคจิตมันก้ออยุ่ตงนี้แหละ..คือ คนรอบข้างมักจะไม่เชื่อว่าเราโสดอ่ะ.... ยิ่งเะอนเรายิ่งไม่เชื่อเราใหญุ่เรย ... บางคนพยายามสืบทั้งๆๆที่เราก้อบอกไปแร้วว่าเราไม่มี...แต่ไม่มีใครเชื่อ.... เราเรยสร้างคนในจิตนาการขึ้นมา....แร้วบอกเพือ่นว่าคนๆๆนั้นอยุ่ไกล เเร้วเรื่องก้อลามปามไปใหญ่เป้นตุเป้นตะเรย คือ เปีลี่ยนคนไปเรื่อย..เปลี่ยนชื่อไปเรื่อยๆๆๆ 3เดือนก้อเป้นชื่อคนในจิตนาการครั้ง บอกว่าอยุ่ไกลนุ้นนี้นั้น.....ยาวไปเป้นปีๆๆๆ คือ....ไม่ได้ตั้งใจให้เป้นแบบนี้นะ....แต่ไม่รุ้จะทำไงดี....พอบอกว่าเลิกกันแระ...สักพัก..เหมือนเริ่มเป้นนิสัยอ่ะ....มันก้อวกกลับมาเป้นเหมือนเดิมอีก....เป้น7-8คนอ่ะที่สร้างขึ้นมา...เราว่าเราโรคจิตไปแร้วแน่เรย.... ทำไงดี... เราหยุดแร้วนะตอนนี้....แต่เรารุ้สึกผิดอ่ะ...ไม่รุ้สิกลับไปแก้ไขก้อไม่ได้...ไอเรื่องคนในจิตนาการนี้....เห้อ...เราประสาทป่าว....หรือหลอน หรือโรคจิต