มันเป็นเรื่องน้อยนิดแต่ผลกระทบมหาศาลจริงๆ กับเรื่องการ ลด ละ เลิก การใช้ทรัพยากรที่ฟุ่ยเฟือย
เอาง่ายๆ ก็เรื่องถุงพลาสติก เราไม่เข้าใจว่า ไอการซื้อลูกอมหนึ่งแผงแล้วเอาถุงพลาสติกนี่ คือเพื่ออะไร ที่สำคัญคือ พอเดินผ่านประตูเลื่อนอัตโนมัติร้านเซเว่นแล้ว ก็ดึงแผงลูกอมออกจากถุงแล้วก็ทิ้งอีถุงนั่น ที่ถังขยะหน้าร้านนั้นเอง

คือบางครั้งคุณแค่ชิน แล้วก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่เรื่องเสียหาย เป็นเรื่องสมควรได้ เป็นความชอบธรรมแล้วประโยชน์สูงสุดที่คุณควรจะได้รับ
หรือบางครั้งมันก็เป็นจรรยาบรรณของคนขายของ ที่รู้สึกว่าการให้ถุงพลาสติกเป็นความจริงใจทั้งมวลของแม่ค้า

เราเป็นทั้งคนซื้อและคนขาย
ทุกครั้งที่เราขายอะไรเล็กๆ น้อยๆ เราจะถามตลอดว่า เอาถุงพลาสติกไหมคะ มันมีลูกค้าหลายประเภท รายที่ชินจะรับถุง แต่หากมีคำถามออกจากปากพนักงานแล้วให้เขาฉุกคิด ว่าจำเป็นหรือไม่กับการเอาถุง ลูกค้าก็จะหยุดพิจารณาแล้วค่อยว่ากัน เอาไม่เอา

แต่บางรายก็ถากถางว่า นี่ถ้าไม่เอาถุงลดเพิ่มไหม หรือ ขอลดก็ไม่ให้ ยังไม่ให้ถุงอีกหรือ
อันนี้เราก็เข้าใจ คนเราย่อมต้องอยากได้สิ่งที่ดีที่สุดจากการรับบริการ รวมทั้งหีบห่อ ความสะดวกสบายในการใช้นิ้วเกี่ยวถุงเดินออกไป
แต่จำเป็นมากน้อยแค่ไหนค่อยว่ากัน

ประเด็นก็คือ บางทีมันไม่ใช่แค่ เอาไม่เอา ได้ไม่ได้ มันแค่ เอาไปแล้วจะยังไงต่อ
เหตุผลมีมารองรับเสมอ เดี๋ยวก็เอาไปใส่ขยะ เดี๋ยวเอาไปใส่ขยะ

ขยะที่เกิดจากความไม่จำเป็น ขยะที่เกิดจากความชินชาและการหาข้ออ้างมารองรับเบื้องหลัง

มันน้อยนิดมหาศาลนะคะ โอเค มันอาจไม่เห็นผลยิ่งใหญ่ ผลกระทบมันไกลตัวจากเรามากจนมองไม่เห็นว่าเรื่องเล็กๆ อย่างการไม่เอาถุงมันจะทำให้ภูเขาขยะลดลงอย่างไร การเน่าเสียจากขยะทำให้เกิดกลิ่นเหม็นต่อคนบ้านใกล้ภูเขาขยะอย่างไร การไม่เอาถุงลดการผลิตที่คาร์บอนอย่างไร
การผลิตมากๆ ส่งผลกระทบต่อคุณภาพชีวิตของคนงานอย่างไร ฯลฯ

สิ่งเหล่านี้มันไกลตัว ไกลหูไกลตา ไกลการรับรู้จากเราค่ะ
และมันไม่เป็นอะไรถ้าคุณจะชิน จะเฉยชา

แต่ ... แต่แค่ฉุกคิด และก็ไม่ทำให้คนที่พยายามจะรู้สึกรู้สารู้สึกเป็นตัวประหลาด
หรือทำให้กลายเป็นประเด็นถากถางไป