สวัสดีคะ ชาวPantip นี่ก็เป็นกระทู้แรกเลย คือมีคำถามคะ คำถามที่ถามเพื่อนหรือใครที่รู้จักเราคงไม่ได้
เลยตั้งใจอยากถามความเห็นในพันทิพ เลยละกันคะ
คือคำถามมีอยู่ว่า
มีคนเคยบอกเราว่า แม่ยังไงก้อคือแม่ ดีร้ายยังงัยก้อคือแม่ ทำอะไรกับลูก ลูกก้อต้องเชื่อ
อยากรู้ว่า ทุกคนคิดยังไง กับประโยคที่ว่ามาคะ?
ที่เราตั้งคำถามนี่เพราะในสถานการณ์ของเรา ไม่รู้ว่าประโยคที่ว่า มันจะใช้ได้จริงหรือปล่าว
ลองทุกคนช่วยวิเคราห์กันหน่อยนะคะ
เราอายุ 25 ปีคะ พ่อแม่ อย่าร้างกันตอนเราเด็กละคะ เราอยู่กับพ่อมาตลอด แม่ก้อจะมาหาวันหยุดคะ จนอายุ 19 ปี พ่อเราก้อเสียชีวิต
เลยต้องมาอยู่กะบแม่ แม่แต่งงานใหม่ ในบ้านเลยมี แม่ เรา และ พ่อเลี้ยง. ในขณะที่พ่อเรายังมีชีวิต เราก้อเรียนมหาลัย พอดีเรียนเร็ว
เลยเข้ามหาลัยตอน อายุ 17 ปี เรียนมาเกือบสาม ปีพ่อก้อเสีย มาอยู่กับแม่ สามีใหม่แม่ก้อมีฐานะ คะ เขาไม่ต่อยมีปากเสียงเท่าไหร้
ฟังแม่หมด แม่บอกไม่ต้องเรียนละ มาทำงานเลย เราก้อเชื่อ ไม่รู้ทำไม แต่ก้อเชื่อ.เราก้อมาทำงาน เปิดร้านเสื่อผ้าคะ ด้วยเงินของพ่อ
ที่เหลือไว้ ช่วงนั้นพึ่งมารู้ ว่าแม่ติดพนันมากคะ แต่เคยเห็นแม่ดื่มเป็นประจำ ไม่รู้ว่าติดพนันด้วย ช่วงแรกๆก้อดีคะ ปี สอง ปีแรก ที่ย่าย
เข้า ก้อต่างคนต่างอยู่ เราก้อมีห้องนอนห้องน้ำในตัว ไม่ต้องเจอเท่าไหร่ ร้านเราก้อไปได้ดี ปิดร้านเราก้อไปเที่ยวกับเพื่อน เราก้อชอบปารตี้นะ
แต่ไม่ติดแบบทุกวัน ไปแค่ศุกร์ เสาร์ ชอบทำอะไรคนเดียวเป็นส่วนใหญ่ ในเวลาว่าง แต่พักหลังๆ แม่เริ่มเปลี่ยนไป อ่อ ลืมบอกคะ สามีแม่ เปน พนง.เงินเดิน
เขาก้อเกษียร ตอนช่วงเราอายุ 22 อะคะ ปรกติแม่ขอเงินจากเขาไม่เคยขอเงินเรา ไปเล่นพนัน แต่สามีไม่รู้นะคะ ต่อคะ ช่วงหลังตอน เราอายุ 22 23
แต่ชอบทวงบุญคุน ที่แม่ให้กำเนิดมา ตอนเมาอะคะ ชอบมโนสั่งให้เรา ไปแต่งงานกับคนแก่ คนรวย คือเราไม่มีแฟนนะคะ เราใช้เงินตัวเองมาตลอด
ไม่เคยขอ เพราะบ้านแม่อยู่ฟรี ค่าใช่จ่ายก้อไม่มีอะไรมาก ขายเสื้อผ้า ก้ออยู่ตัวคะ รถพ่อซื้อไว้ให้ เงินเก็บก้อมีคะ แต่ไม่รู้ทำไม แม่ถึงสั่งให้ไปแต่งงานกับ
คนแก่คนรวย เราบอกว่าไม่ชอบเราอยากอยู่แบบนี้ ถ้าจะมีแฟนคงคบคนที่ดีกะเรามากกว่า สรุปคือไม่ฟังที่แม่สั่งให้ไปแต่งคนแก่ แม่เลยพูดว่า เราไม่รู้จักบุนคุน ไม่อยากดูแลแม่ เห็นแก่ตัว เราก้องง แต่ก้อขี้เกียจอธิบาย เพราะเคยแล้วไม่ได้ผล ถ้าอธิบายก้อหาว่าเถียง แม่ร้องไห้อิก
บางที เราขายของเสด ดึก เราขายที่ตลาดกลางคืนอะคะ กลับบ้านก้อตีหนึ่งอะเนาะ แม่ก้อตื่นเช้าคะ ทำกับข้าวเสียงดังมาก เราก้อพึ่งได้หลับ (กะบข้าวแม่ก้อแทบไม่ทำให้เรากินเลยนะคะ หาเองคะ) เราเลยออกไปบอกว่า เบาๆหน่อยแม่หนูนอนไม่ได้ ก้อยังดังเหมือนเดิมคะ เรานี่คนขี้แยคะ ออกไปอิกที ร้องไห้คะ บอกว่าขอร้อง นอนไม่ได้ คราวนี้ แม่แกล้งเลยคะ เปิดเพลงดังมากกก มาเปิดประตูห้องนอนเรา ละก้อตะโกนคะ ว่าเราเห็นแก่ตัว ไม่ยอมให้แม่กินข้าว จะให้อดตาย งง สิคะ คือเราคิดในใจ ว่าเรารู้จักคนที่แม่เราดีพอรึป่าว
จากเรื่องนั้น เราก้อกลายเป็นคนขอโทษ
เรื่องติดพนันคือปันหาใหญ่คะ พักหลังๆ เริ่มขู่เอาเงินเรา ไปเล่น เพราะอย่างที่บอก สามีใหม่เกษียร เขาคงไม่ค่อยอยากให้มากเท่าเมื่อก่อน
เราก้อให้ แต่ให้ด้วยบ่นด้วย ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้นะ แต่ไม่อยากให้เล่น เพราะแม่เล่นหลักหลายหมื่น เอาข้าวของไปจำนำก้อมี พอเราบอกว่าอย่าเล่นเยอะเลย
เสียดายเงิน ก้อโดนด่ากลับมาอิกตามเคยคะ ว่าไม่เห็นความสุขของแม่ เห็นแก่ตัว อิกละ
มีวันหนึ่งเรายืมโทสับแม่มา เราก้อบังเอิญไปดูใน Gallery รูปถ่าย เห็นแม่ถ่ายรูปในขณะที่มีอะไรกับ ชายหนุ่ม ที่แม่พามาเที่ยวบ้านบ่อยๆ สามีแม่ก้อสนิทกะเขาคะ ตาคนนี้อายุประมาน 30 ต้นๆ ไม่ก้อ 30พอดี เราตกใจมาก แม่เล่นชู้ สามีแม่ เป็นดีมากคะ ไม่ดื่มไม่เที่ยว ดูเป็นคนน่าเบื่อ เราจะร้องไห้ เพราะตกใจมาก ทำไมแม่ถึงทำอย่างนี้
เรื่องหลักๆ มันก้อประมานนั้นอะคะ แต่ยังมีอิกมากมาย เช่น เรากลับมาหิวก้อไม่เคยมีอาหาร แต่บางที แม่ก้อกีมากอดหอม ทำอาหารให้กิน บางวันก้อไม่คุยกะเรา หลายปีที่ผ่านมา เราไม่มีความสุข เหมือนเราไม่ใช่ลูก อ่อ ลืมบอกไป แม่ไม่มีลูกใหม่ เราคือลูกคนเดียว เราก้อคิดนะ ว่าไม่เป็นไร แม่คงเป็นวัยทอง บางทีมันมากไป ที่แม่แสดงอาการก้าวร้าวเมื่อไม่มีเงินเล่นพนัน เราก้อคิดเอาว่าแม่เป็นโรคสองบุกคลิก รึป้าว งงคะ
ตอนนี้เราเก็บเงินได้ จะไปอเมริกาคะ ไปเรียนภาษา รวดทำงานด้วยคะ พอบอกแม่ แม่ไม่ยอม หาว่าทิ้ง เราเลยลองใจ บอกว่า ไปแล้วจะส่งเงินมาให้ใช้นะ แม่เลยยอม เรายิ่งเสียใจ เมื่อรู้ว่าเงินซื้อแม่เราได้ เราควรทำยังไงดีคะ ควรส่งให้เยอะหรือน้อย หรือควรพูดอะไรบ้างไหม
ลืมบอกไป เวลาแม่หาเรื่องเรา เราเป็นคนเถียงไม่เก่ง เวลาแม่พูดอะไร เราก้อชอบเดินหนี มากกว่า ไม่งั้นเราจะร้องไห้ อย่างที่บอกอะคะ เราขี้แย มาก บางทีเราเดินหนีแม่ว่าเรา กวนตีนคะ งง มากจริงๆ
ยาวหน่อยนะคะ คือมันเป็นที่ไม่รู้จะถามใครจริงๆ ลำบากใจ เพราะเรารักแม่ รักจริงๆ ไม่งั้นเราคงไม่ลำบากใจ
ฝากหน่อยนะคะ
ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาคะ
ถ้าขึ้นชื่อว่าเป็นแม่ แล้ว ทำอะไรก็ไม่ผิดจริงหรือ?
เลยตั้งใจอยากถามความเห็นในพันทิพ เลยละกันคะ
คือคำถามมีอยู่ว่า
มีคนเคยบอกเราว่า แม่ยังไงก้อคือแม่ ดีร้ายยังงัยก้อคือแม่ ทำอะไรกับลูก ลูกก้อต้องเชื่อ
อยากรู้ว่า ทุกคนคิดยังไง กับประโยคที่ว่ามาคะ?
ที่เราตั้งคำถามนี่เพราะในสถานการณ์ของเรา ไม่รู้ว่าประโยคที่ว่า มันจะใช้ได้จริงหรือปล่าว
ลองทุกคนช่วยวิเคราห์กันหน่อยนะคะ
เราอายุ 25 ปีคะ พ่อแม่ อย่าร้างกันตอนเราเด็กละคะ เราอยู่กับพ่อมาตลอด แม่ก้อจะมาหาวันหยุดคะ จนอายุ 19 ปี พ่อเราก้อเสียชีวิต
เลยต้องมาอยู่กะบแม่ แม่แต่งงานใหม่ ในบ้านเลยมี แม่ เรา และ พ่อเลี้ยง. ในขณะที่พ่อเรายังมีชีวิต เราก้อเรียนมหาลัย พอดีเรียนเร็ว
เลยเข้ามหาลัยตอน อายุ 17 ปี เรียนมาเกือบสาม ปีพ่อก้อเสีย มาอยู่กับแม่ สามีใหม่แม่ก้อมีฐานะ คะ เขาไม่ต่อยมีปากเสียงเท่าไหร้
ฟังแม่หมด แม่บอกไม่ต้องเรียนละ มาทำงานเลย เราก้อเชื่อ ไม่รู้ทำไม แต่ก้อเชื่อ.เราก้อมาทำงาน เปิดร้านเสื่อผ้าคะ ด้วยเงินของพ่อ
ที่เหลือไว้ ช่วงนั้นพึ่งมารู้ ว่าแม่ติดพนันมากคะ แต่เคยเห็นแม่ดื่มเป็นประจำ ไม่รู้ว่าติดพนันด้วย ช่วงแรกๆก้อดีคะ ปี สอง ปีแรก ที่ย่าย
เข้า ก้อต่างคนต่างอยู่ เราก้อมีห้องนอนห้องน้ำในตัว ไม่ต้องเจอเท่าไหร่ ร้านเราก้อไปได้ดี ปิดร้านเราก้อไปเที่ยวกับเพื่อน เราก้อชอบปารตี้นะ
แต่ไม่ติดแบบทุกวัน ไปแค่ศุกร์ เสาร์ ชอบทำอะไรคนเดียวเป็นส่วนใหญ่ ในเวลาว่าง แต่พักหลังๆ แม่เริ่มเปลี่ยนไป อ่อ ลืมบอกคะ สามีแม่ เปน พนง.เงินเดิน
เขาก้อเกษียร ตอนช่วงเราอายุ 22 อะคะ ปรกติแม่ขอเงินจากเขาไม่เคยขอเงินเรา ไปเล่นพนัน แต่สามีไม่รู้นะคะ ต่อคะ ช่วงหลังตอน เราอายุ 22 23
แต่ชอบทวงบุญคุน ที่แม่ให้กำเนิดมา ตอนเมาอะคะ ชอบมโนสั่งให้เรา ไปแต่งงานกับคนแก่ คนรวย คือเราไม่มีแฟนนะคะ เราใช้เงินตัวเองมาตลอด
ไม่เคยขอ เพราะบ้านแม่อยู่ฟรี ค่าใช่จ่ายก้อไม่มีอะไรมาก ขายเสื้อผ้า ก้ออยู่ตัวคะ รถพ่อซื้อไว้ให้ เงินเก็บก้อมีคะ แต่ไม่รู้ทำไม แม่ถึงสั่งให้ไปแต่งงานกับ
คนแก่คนรวย เราบอกว่าไม่ชอบเราอยากอยู่แบบนี้ ถ้าจะมีแฟนคงคบคนที่ดีกะเรามากกว่า สรุปคือไม่ฟังที่แม่สั่งให้ไปแต่งคนแก่ แม่เลยพูดว่า เราไม่รู้จักบุนคุน ไม่อยากดูแลแม่ เห็นแก่ตัว เราก้องง แต่ก้อขี้เกียจอธิบาย เพราะเคยแล้วไม่ได้ผล ถ้าอธิบายก้อหาว่าเถียง แม่ร้องไห้อิก
บางที เราขายของเสด ดึก เราขายที่ตลาดกลางคืนอะคะ กลับบ้านก้อตีหนึ่งอะเนาะ แม่ก้อตื่นเช้าคะ ทำกับข้าวเสียงดังมาก เราก้อพึ่งได้หลับ (กะบข้าวแม่ก้อแทบไม่ทำให้เรากินเลยนะคะ หาเองคะ) เราเลยออกไปบอกว่า เบาๆหน่อยแม่หนูนอนไม่ได้ ก้อยังดังเหมือนเดิมคะ เรานี่คนขี้แยคะ ออกไปอิกที ร้องไห้คะ บอกว่าขอร้อง นอนไม่ได้ คราวนี้ แม่แกล้งเลยคะ เปิดเพลงดังมากกก มาเปิดประตูห้องนอนเรา ละก้อตะโกนคะ ว่าเราเห็นแก่ตัว ไม่ยอมให้แม่กินข้าว จะให้อดตาย งง สิคะ คือเราคิดในใจ ว่าเรารู้จักคนที่แม่เราดีพอรึป่าว
จากเรื่องนั้น เราก้อกลายเป็นคนขอโทษ
เรื่องติดพนันคือปันหาใหญ่คะ พักหลังๆ เริ่มขู่เอาเงินเรา ไปเล่น เพราะอย่างที่บอก สามีใหม่เกษียร เขาคงไม่ค่อยอยากให้มากเท่าเมื่อก่อน
เราก้อให้ แต่ให้ด้วยบ่นด้วย ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้นะ แต่ไม่อยากให้เล่น เพราะแม่เล่นหลักหลายหมื่น เอาข้าวของไปจำนำก้อมี พอเราบอกว่าอย่าเล่นเยอะเลย
เสียดายเงิน ก้อโดนด่ากลับมาอิกตามเคยคะ ว่าไม่เห็นความสุขของแม่ เห็นแก่ตัว อิกละ
มีวันหนึ่งเรายืมโทสับแม่มา เราก้อบังเอิญไปดูใน Gallery รูปถ่าย เห็นแม่ถ่ายรูปในขณะที่มีอะไรกับ ชายหนุ่ม ที่แม่พามาเที่ยวบ้านบ่อยๆ สามีแม่ก้อสนิทกะเขาคะ ตาคนนี้อายุประมาน 30 ต้นๆ ไม่ก้อ 30พอดี เราตกใจมาก แม่เล่นชู้ สามีแม่ เป็นดีมากคะ ไม่ดื่มไม่เที่ยว ดูเป็นคนน่าเบื่อ เราจะร้องไห้ เพราะตกใจมาก ทำไมแม่ถึงทำอย่างนี้
เรื่องหลักๆ มันก้อประมานนั้นอะคะ แต่ยังมีอิกมากมาย เช่น เรากลับมาหิวก้อไม่เคยมีอาหาร แต่บางที แม่ก้อกีมากอดหอม ทำอาหารให้กิน บางวันก้อไม่คุยกะเรา หลายปีที่ผ่านมา เราไม่มีความสุข เหมือนเราไม่ใช่ลูก อ่อ ลืมบอกไป แม่ไม่มีลูกใหม่ เราคือลูกคนเดียว เราก้อคิดนะ ว่าไม่เป็นไร แม่คงเป็นวัยทอง บางทีมันมากไป ที่แม่แสดงอาการก้าวร้าวเมื่อไม่มีเงินเล่นพนัน เราก้อคิดเอาว่าแม่เป็นโรคสองบุกคลิก รึป้าว งงคะ
ตอนนี้เราเก็บเงินได้ จะไปอเมริกาคะ ไปเรียนภาษา รวดทำงานด้วยคะ พอบอกแม่ แม่ไม่ยอม หาว่าทิ้ง เราเลยลองใจ บอกว่า ไปแล้วจะส่งเงินมาให้ใช้นะ แม่เลยยอม เรายิ่งเสียใจ เมื่อรู้ว่าเงินซื้อแม่เราได้ เราควรทำยังไงดีคะ ควรส่งให้เยอะหรือน้อย หรือควรพูดอะไรบ้างไหม
ลืมบอกไป เวลาแม่หาเรื่องเรา เราเป็นคนเถียงไม่เก่ง เวลาแม่พูดอะไร เราก้อชอบเดินหนี มากกว่า ไม่งั้นเราจะร้องไห้ อย่างที่บอกอะคะ เราขี้แย มาก บางทีเราเดินหนีแม่ว่าเรา กวนตีนคะ งง มากจริงๆ
ยาวหน่อยนะคะ คือมันเป็นที่ไม่รู้จะถามใครจริงๆ ลำบากใจ เพราะเรารักแม่ รักจริงๆ ไม่งั้นเราคงไม่ลำบากใจ
ฝากหน่อยนะคะ
ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาคะ