ผมใช้เวลาเกือบ 5 ปีกว่าที่บ้านจะเข้าใจ ถ้าป้าไม่พูดและเปรียบเทียบด้านดีให้ฟัง ผมก็คงแย่ แต่บางครั้งพวกท่านก็เหมือนลืมตัว พูดเรื่องแต่งงานและหลานบ่อย ๆ ผมก็รู้สึกผิดนะ แต่เหตุผลของผมก็มี ผมเป็นในสิ่งที่เขาต้องการไม่ได้ แต่สิ่งที่ผมทำใคร ๆ เขาก็อิจฉา ผู้ใหญ่แถวบ้านเขาชอบไปพูดชมนู่นนี่นั่นให้พ่อกับแม่ฟัง พวกท่านก็ชื่นใจ แต่ก็มีบางครั้งที่พวกเขาหลุด เป็นเกย์มันโครตหนักใจ ปู่ก็บยังทำใจไม่ได้ และไม่รู้ ทวดอีก หลายคนในครอบครัว ขายังวาดฝันให้ผมแต่งงานกับผู้หญิงดี ๆ อยู่เลย แม่ก็พูดเรื่องหลานบ่อยมาก ทั้งที่ผมยังเรียนอยู่เลย (คือยังเรียนไม่จบแม้อายุจะเยอะนิดหน่อย) ขนาดแม่เข้าใจผมมากสุดนะ เวลาจะเป็นการบอกทุกอย่างเองครับ

ตอนนี้ผมทำให้เขาเห็นหลายอย่างว่าทำอะไรบ้างที่พวกเขาได้ผลประโยชน์ เขาก็เพลา ๆ บ้าง บางครั้งพ่อยังพูดเลยว่า "อย่าใส่บิกินี่ไปว่ายน้ำนะ" ผมก็อยากบอกพ่อจังว่า "เป็นเกย์ครับ ไม่อยากเป็นผู้หญิง" เหมือนผู้ใหญ่จะยังไม่เข้าใจเรื่งตรงนี้ครับ

ให้เวลา ผมใช้เวลากับพ่อนี่ตั้งแต่ป. 5 ยัน ม. 5 ครับ กว่าแกจะเข้าใจ

แรก ๆ เขายังรับไม่ได้หรอก ลูกชายมักเป็นความหวังของบ้านครับ ผมเป็นลูกชายคนโตด้วย ต้องนู่นนี่นั่นต่อจากที่บ้าน แล้วเขาหวังมาก ทั้งเรื่องการเรียน การงาน และคู่ครอง วันนี้ผมทำให้ความภูมิใจในระดับหนึ่งได้ เพราะผมทำอะไรด้วยตัวเองมาตลอด จนใคร ๆ ก็มาชมพ่อกับแม่ ผมก็ยังคงทำได้แค่นี้

เขารู้ว่าผมเป็นครั้งแรก พาผมพบจิตแพทย์เลยครับ จิตแพทท์ก็ปากดีเกิ๊น รู้ดี รู้มาก พ่อกับแม่เขาเลยทำใจระดับหนึ่ง แต่อันที่จริง ที่หมอบอกน่ะ มั่วมาก -___-

เป็นลูกชายคนเดียวของบ้าน แล้วเป็นเกย์ ภาวนาย่างเดียว "อย่าให้ที่บ้านใจร้อนบังคับแต่งงานครับ" ไม่อย่างนั้นลำบากเลย ผมภาวนาอยู่นี่แหละ

อนึ่ง เป็นเกย์แล้ว ไม่ใช่ว่าทำให้ครอบครัวภูมิใจด้านอื่นไม่ได้ เขาอาจจะไม่ชอบ และมีปฏิกิริยา แต่ถ้าเราอดทนและพิสูจน์ว่า เป็นเกย์ก็ทำในสิ่งดี ๆ สร้างความภาคภูมิใจให้ครอบครัวได้ เรื่องรสนิยม เป็นตามที่ขอไม่ได้ แต่อีกหลายร้อยเรื่อง มีให้เขาภูมิใจเยอะแยะมาก สู้ๆ ครับ