STILL ALICE (2015)
คุณรู้จักโรคอัลไซเมอร์ดีแค่ไหน?
เอาหละ ในยุคหนึ่งเราอาจจะเคยแซวบิ๊กจิ๋วว่าเป็นอัลไซเมอร์
เนื่องจากชอบหลงๆ ลืมๆ สิ่งที่ตัวเองพูด
แล้วนอกจากนั้น เรารู้จักโรคนี้ดีแค่ไหน?
STILL ALICE เป็นหนังที่พูดถึงนางเอกที่เป็นศาสตราจารย์ทางด้านภาษาศาสตร์
ที่อยู่ๆ ก็ต้องเป็นอัลไซเมอร์ตั้งแต่อายุยังน้อย
หนังเล่าเรื่องอย่างเรียบง่าย ไม่หักมุม ไม่หวือหวา แต่ทว่าเศร้าเหลือเกิน
ยอมว่าเศร้าจนมีน้ำตา ทั้งๆ ที่เราไม่เสียน้ำตาให้กับหนังเรื่องไหนมานานมากแล้ว
อย่างแย่ที่สุดก็แค่รื้นๆ แต่เรื่องนี้ไม่...เรากลั้นมันไว้ไม่ได้
ทำไมถึงได้เศร้าขนาดนั้น?
ลองจินตนาการถึงวันที่คุณวิ่งอยู่ดีๆ ก็ลืมเส้นทางกลับบ้านไปซะเฉยๆ
วันที่อยู่ดีๆ คุณก็ไม่สามารถสื่อสารกับใครได้ เพราะนึกคำศัพท์ไม่ออก
วันที่อยู่ดีๆ คุณก็จำไม่ได้ว่าห้องน้ำอยู่ตรงไหน
วันที่อยู่ดีๆ ก็จำลูกตัวเองไม่ได้
มันร้ายซะจนนางเอกถึงขั้นพูดว่า
"ให้ฉันเป็นมะเร็งซะยังจะดีกว่า"
ในวันที่คุณจำโลกไม่ได้และโลกไม่เข้าใจคุณ
ราวกับว่าคุณอยู่บนโลกนี้แต่กลับไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของโลกใบนี้
ความทรงจำที่คุณร่วมสร้างมากับโลกใบนี้หล่นหายไป
และให้ตายเถอะ...
จะมีอะไรน่าเศร้าไปกว่าการที่คุณจำแม้กระทั่งตัวเองไม่ได้
เพราะนั่นเท่ากับว่า "ตัวตน" ของคุณได้หายจากโลกนี้ไปด้วย
คุณจะรู้สึกเหมือนกำลังหายไปจากโลกนี้ ทีละน้อย ทีละน้อย
คนเราเมื่อ "ตัวตน" พร่องหายไปเสียแล้ว จะเหลืออะไรบนโลกนี้ให้ระลึกถึง?
หากให้นิยามถึงหนังเรื่องนี้ซักประโยคหนึ่ง
นี่คือหนังที่แสดงความรักได้อย่างดีงาม
หนังที่ตัวละครเดินทางไปด้วยกันเพื่อ "STILL ALCIE" ไว้
หากเบเนดิกต์สมควรได้รับรางวัลนักแสดงนำชายจาก The Immitation Game
จูลี่แอนก็แบกหนังเรื่องนี้ไว้ได้อย่างสง่างาม และสมควรได้รับรางวัลนักแสดงนำหญิงเช่นกัน
เชียร์ให้ไปดูมากๆ เรื่องนี้กระแสไม่ค่อยดี รอบเหลือน้อยมากๆ แล้วครับ
STILL ALICE ความงดงามของความทรงจำ
คุณรู้จักโรคอัลไซเมอร์ดีแค่ไหน?
เอาหละ ในยุคหนึ่งเราอาจจะเคยแซวบิ๊กจิ๋วว่าเป็นอัลไซเมอร์
เนื่องจากชอบหลงๆ ลืมๆ สิ่งที่ตัวเองพูด
แล้วนอกจากนั้น เรารู้จักโรคนี้ดีแค่ไหน?
STILL ALICE เป็นหนังที่พูดถึงนางเอกที่เป็นศาสตราจารย์ทางด้านภาษาศาสตร์
ที่อยู่ๆ ก็ต้องเป็นอัลไซเมอร์ตั้งแต่อายุยังน้อย
หนังเล่าเรื่องอย่างเรียบง่าย ไม่หักมุม ไม่หวือหวา แต่ทว่าเศร้าเหลือเกิน
ยอมว่าเศร้าจนมีน้ำตา ทั้งๆ ที่เราไม่เสียน้ำตาให้กับหนังเรื่องไหนมานานมากแล้ว
อย่างแย่ที่สุดก็แค่รื้นๆ แต่เรื่องนี้ไม่...เรากลั้นมันไว้ไม่ได้
ทำไมถึงได้เศร้าขนาดนั้น?
ลองจินตนาการถึงวันที่คุณวิ่งอยู่ดีๆ ก็ลืมเส้นทางกลับบ้านไปซะเฉยๆ
วันที่อยู่ดีๆ คุณก็ไม่สามารถสื่อสารกับใครได้ เพราะนึกคำศัพท์ไม่ออก
วันที่อยู่ดีๆ คุณก็จำไม่ได้ว่าห้องน้ำอยู่ตรงไหน
วันที่อยู่ดีๆ ก็จำลูกตัวเองไม่ได้
มันร้ายซะจนนางเอกถึงขั้นพูดว่า
"ให้ฉันเป็นมะเร็งซะยังจะดีกว่า"
ในวันที่คุณจำโลกไม่ได้และโลกไม่เข้าใจคุณ
ราวกับว่าคุณอยู่บนโลกนี้แต่กลับไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของโลกใบนี้
ความทรงจำที่คุณร่วมสร้างมากับโลกใบนี้หล่นหายไป
และให้ตายเถอะ...
จะมีอะไรน่าเศร้าไปกว่าการที่คุณจำแม้กระทั่งตัวเองไม่ได้
เพราะนั่นเท่ากับว่า "ตัวตน" ของคุณได้หายจากโลกนี้ไปด้วย
คุณจะรู้สึกเหมือนกำลังหายไปจากโลกนี้ ทีละน้อย ทีละน้อย
คนเราเมื่อ "ตัวตน" พร่องหายไปเสียแล้ว จะเหลืออะไรบนโลกนี้ให้ระลึกถึง?
หากให้นิยามถึงหนังเรื่องนี้ซักประโยคหนึ่ง
นี่คือหนังที่แสดงความรักได้อย่างดีงาม
หนังที่ตัวละครเดินทางไปด้วยกันเพื่อ "STILL ALCIE" ไว้
หากเบเนดิกต์สมควรได้รับรางวัลนักแสดงนำชายจาก The Immitation Game
จูลี่แอนก็แบกหนังเรื่องนี้ไว้ได้อย่างสง่างาม และสมควรได้รับรางวัลนักแสดงนำหญิงเช่นกัน
เชียร์ให้ไปดูมากๆ เรื่องนี้กระแสไม่ค่อยดี รอบเหลือน้อยมากๆ แล้วครับ