ไล่ตั้งแต่วันแรกที่รู้จักกัน ถึงวันนี้ 11 ปีเต็ม สามีไม่เคยมีดอกไม้ ไม่เคยมีของขวัญอะไรให้ ไม่ใช่แค่วาเลนไทน์ ต่อให้วันเกิด วันครบรอบแต่งงาน วันอะไรก็ช่าง สามีเราไม่เคยเห็นว่าสำคัญ

ในขณะเดียวกัน เราไม่เคยลืมวันสำคัญ ไม่เคยลืมที่จะมีของขวัญ ดอกไม้ การ์ด ส่งให้สามีในทุกเวลา (สามีอยู่ต่างประเทศ) บางทีแค่เราคิดถึง เราก็ส่งการ์ดไปบอกเขา เขาปลาบปลื้มใจทุกครั้ง เขาบอก เขารู้สึกดีมาก ที่เรานึกถึงเขาตลอด


กลับกัน เขาไม่เคยคิด ว่า ถ้าเขานึกถึงเราบ้าง เราจะดีใจแค่ใหน

บางคนอาจบอก ไร้สาระ แต่สำหรับเรา สิ่งเล็กน้อยที่มีให้กัน มันช่วยเติมพลังให้ความรัก ให้ชีวิตคู่ ได้เยอะเลย ผู้ชายคนนึง ทำงานหนัก เพื่อมีรายได้มาดูแลครอบครัว ได้รับการ์ด ได้รับดอกไม้ ได้รับของขวัญเล็กๆน้อยๆ ตลอดเวลา ช่วยทำให้มีกำลังใจในการทำงาน


ผู้หญิงคนนึง ทำงานบ้าน เลี้ยงลูก ขายของ หัวฟู หน้ามัน เธอ ก็แค่อยากได้กำลังใจบ้าง นอกเหนือจากการโทรหาทุกวันถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ

ถามว่า เสียใจมั้ย ??
ตอบได้ว่า ไม่เสียใจค่ะ แต่น้อยใจมากกว่า มันอธิบายความรู้สึกไม่ถูก แต่ที่แน่ๆ ไม่ได้เสียใจ

จงใส่ใจกัน ในทุกวัน อย่ารอคร่ำครวญหา ในวันที่เขาไม่อยู่แล้ว
อย่ารอให้มีคำว่า  "รู้อย่างนี้"

เราหมดความคาดหวังที่สามีจะมีความหวานมาเติมหัวใจ, ชีวิตคู่

แต่เรา จะยังจำทุกวันของเรากับสามี และจะยังคงปฏิบัติต่อเขาอย่างที่เคยทำมาตลอด จนถึงวันที่เราไม่สามารถทำได้แล้ว

วันที่เราไม่อยู่แล้ว  เขาจะได้รู้ว่า ภรรยาคนนี้ รักเขามากแค่ใหน
วันที่เราไม่อยู่แล้ว  เขาจะได้รู้ว่า ความรักของเราอยู่รอบตัวเขาเสมอมาและตลอดไป

ไม่มีคนรัก ไม่เจ็บปวดเท่า คนรักไม่สนใจนะคะ

วันนี้ คุณใส่ใจคนที่คุณรักแล้วหรือยัง ??