ผมกำลังพูดถึง ซีรี่ย์เกาหลียอดนิยมเรื่องหนึ่งที่ถ่ายทำและออกอากาศในประเทศของเขาเมื่อต้นปี 2015นี้ พระนางเป็นนักแสดงรุ่นใหม่ที่มีชื่อเสียง ไม่ใช่ละครเพื่อการรณรงค์เฉพาะกิจนะครับ (อาจมีสปอยด์)
เมื่อพูดถึง Pinocchio ท่านที่กำลังหาซีรี่ย์ดีๆสักเรื่อง เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่ผมขอแนะนำครับ สนุกและไม่เสียเวลาเปล่าแน่นอน แม้เนื้อหาจะดูหนักหน่วงชวนลุ้น ตั้งคำถามให้คนดูต้องขบคิดตาม และดำเนินเรื่องอย่างเข้มข้นเสมอต้นเสมอปลาย แต่ตลอดเรื่องก็มีการสอดแทรกฉากน่ารักๆชวนอมยิ้มเข้ามาเบรคความตึงเครียดเป็นระยะๆได้อย่างลงตัว ไม่ว่าจะเป็นฉากครอบครัวอันอบอุ่น ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อน หรือพัฒนาการความรักของคู่พระนาง
Pinocchio ถือเป็นซีรี่ย์ที่สอดแทรกทัศนคติดีๆ และข้อคิดสอนใจมากมาย ให้เราได้เสพทั้งความบันเทิงพร้อมทั้งหันกลับมาส่องกระจกมองความคิดของตัวเองที่มีต่อคนรอบตัวและต่อสังคม และหนึ่งในสิ่งดีๆที่อาจถูกมองข้าม แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันหาไม่ได้ง่าย
ในละครไทย ก็คือ ....ละครบ้านเขาละเอียดอ่อน สร้างค่านิยมที่ดีงาม และสร้างสังคมในอุดมคติให้กับเยาวชนของชาติ.....
นี่ไม่ได้ว่าละครบ้านเราไม่ดีนะครับ อย่างน้อยโลกแห่งจินตนาการก็สร้างความบันเทิงและช่วยหลายคนลืมความเหนื่อยล้าในแต่ละวันได้ไม่มากก็น้อย แต่อยากให้สื่อบ้านเรามองในมุมนี้บ้าง
เกาหลีเขาสร้างตัวละครหนุ่มสาวรุ่นใหม่ที่กบฏต่อผู้ใหญ่ ด้วยการกล้ายืนยันในสิ่งที่ถูกต้องตามอุดมคติ
แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็สร้างคนหนุ่มสาวรุ่นใหม่ที่นอบน้อม กตัญญู รู้คุณ และให้เกียรติคู่ชีวิตและบุพการี
สิ่งถูกต้องตามอุดมคติที่เมื่อเราโตขึ้น เราเริ่มไม่แน่ใจว่ามันมีอยู่จริงไหม ความเชื่อมั่นของเราอาจถดถอยไปตามเวลาและประสบการณ์การดิ้นรนในสังคม แต่อย่างน้อย เด็กๆในเรื่องนี้ได้แสดงให้เราได้ดูในสิ่งที่เราอยากเป็น หรืออย่างน้อย..อยากเห็น
ลูกสั่งสอนพ่อแม่ได้ หากผิดจากอุดมคติดังที่ว่า ด้วยความดื้อดึงยึดมั่นในสิ่งถูกต้อง
ความดื้อดึงที่ถูกทดสอบและถ่วงด้วยราคะ โลภะ โทษะและ โมหะ ตัวแปรที่หากพวกเขาเอาชนะไม่ได้ พวกเขาก็จะดำเนินตามรอยเท้าพ่อแม่ เป็นผู้ใหญ่แบบพ่อแม่ ในสังคมที่มนุษย์ดำรงอยู่ด้วยคติตัวกูของกู
ในขณะที่คิดทบทวนว่าผมได้อะไรมากมายจากซีรี่ย์เรื่องนี้ในตอนท้ายๆของเรื่อง ผมก็ได้ยินใครบ่นว่า วันวาเลนไทน์เป็นวันเสียตัวของเด็กสมัยนี้ ผมก็ฉุกคิดได้ว่า ตลอดทั้งเรื่องนั้น
พระนางเขารักกันมาก แต่เขาก็รอกันได้
รอที่จะได้รับความยินยอมจากอีกฝ่าย จากคนที่ให้ชีวิตเขามา จากคนที่รักเขา และจากสำนึกผิดชอบของตัวเอง
ผมไม่รู้ว่าที่ประเทศเกาหลีเด็กวัยรุ่นบ้านเขาเป็นอย่างไร แต่อย่างน้อยผมได้เห็นว่าสื่อบันเทิงบ้านเขายังทำหน้าที่สร้างทัศนคติดีงามตามแบบชาวเอเชีย เขาแฝงการสอนด้วยการใช้ Role Model ที่เข้าถึงทุกระดับมวลชนของเขาได้อย่างทั่วถึง เขารู้ว่าสื่อมีประโยชน์ และเขาใช้มันเป็น
"อดเปรี้ยวไว้กินหวาน ไม่ชิงสุกก่อนห่าม รู้จักยับยั้งชั่งใจ เพราะชีวิตไม่ได้มีแต่เราสองคน" ข้อคิดจากซีรี่ย์เกาหลีปี2015
เมื่อพูดถึง Pinocchio ท่านที่กำลังหาซีรี่ย์ดีๆสักเรื่อง เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่ผมขอแนะนำครับ สนุกและไม่เสียเวลาเปล่าแน่นอน แม้เนื้อหาจะดูหนักหน่วงชวนลุ้น ตั้งคำถามให้คนดูต้องขบคิดตาม และดำเนินเรื่องอย่างเข้มข้นเสมอต้นเสมอปลาย แต่ตลอดเรื่องก็มีการสอดแทรกฉากน่ารักๆชวนอมยิ้มเข้ามาเบรคความตึงเครียดเป็นระยะๆได้อย่างลงตัว ไม่ว่าจะเป็นฉากครอบครัวอันอบอุ่น ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อน หรือพัฒนาการความรักของคู่พระนาง
Pinocchio ถือเป็นซีรี่ย์ที่สอดแทรกทัศนคติดีๆ และข้อคิดสอนใจมากมาย ให้เราได้เสพทั้งความบันเทิงพร้อมทั้งหันกลับมาส่องกระจกมองความคิดของตัวเองที่มีต่อคนรอบตัวและต่อสังคม และหนึ่งในสิ่งดีๆที่อาจถูกมองข้าม แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันหาไม่ได้ง่าย
ในละครไทยก็คือ ....ละครบ้านเขาละเอียดอ่อน สร้างค่านิยมที่ดีงาม และสร้างสังคมในอุดมคติให้กับเยาวชนของชาติ.....นี่ไม่ได้ว่าละครบ้านเราไม่ดีนะครับ อย่างน้อยโลกแห่งจินตนาการก็สร้างความบันเทิงและช่วยหลายคนลืมความเหนื่อยล้าในแต่ละวันได้ไม่มากก็น้อย แต่อยากให้สื่อบ้านเรามองในมุมนี้บ้าง
เกาหลีเขาสร้างตัวละครหนุ่มสาวรุ่นใหม่ที่กบฏต่อผู้ใหญ่ ด้วยการกล้ายืนยันในสิ่งที่ถูกต้องตามอุดมคติ
แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็สร้างคนหนุ่มสาวรุ่นใหม่ที่นอบน้อม กตัญญู รู้คุณ และให้เกียรติคู่ชีวิตและบุพการี
สิ่งถูกต้องตามอุดมคติที่เมื่อเราโตขึ้น เราเริ่มไม่แน่ใจว่ามันมีอยู่จริงไหม ความเชื่อมั่นของเราอาจถดถอยไปตามเวลาและประสบการณ์การดิ้นรนในสังคม แต่อย่างน้อย เด็กๆในเรื่องนี้ได้แสดงให้เราได้ดูในสิ่งที่เราอยากเป็น หรืออย่างน้อย..อยากเห็น
ลูกสั่งสอนพ่อแม่ได้ หากผิดจากอุดมคติดังที่ว่า ด้วยความดื้อดึงยึดมั่นในสิ่งถูกต้อง
ความดื้อดึงที่ถูกทดสอบและถ่วงด้วยราคะ โลภะ โทษะและ โมหะ ตัวแปรที่หากพวกเขาเอาชนะไม่ได้ พวกเขาก็จะดำเนินตามรอยเท้าพ่อแม่ เป็นผู้ใหญ่แบบพ่อแม่ ในสังคมที่มนุษย์ดำรงอยู่ด้วยคติตัวกูของกู
ในขณะที่คิดทบทวนว่าผมได้อะไรมากมายจากซีรี่ย์เรื่องนี้ในตอนท้ายๆของเรื่อง ผมก็ได้ยินใครบ่นว่า วันวาเลนไทน์เป็นวันเสียตัวของเด็กสมัยนี้ ผมก็ฉุกคิดได้ว่า ตลอดทั้งเรื่องนั้น พระนางเขารักกันมาก แต่เขาก็รอกันได้
รอที่จะได้รับความยินยอมจากอีกฝ่าย จากคนที่ให้ชีวิตเขามา จากคนที่รักเขา และจากสำนึกผิดชอบของตัวเอง
ผมไม่รู้ว่าที่ประเทศเกาหลีเด็กวัยรุ่นบ้านเขาเป็นอย่างไร แต่อย่างน้อยผมได้เห็นว่าสื่อบันเทิงบ้านเขายังทำหน้าที่สร้างทัศนคติดีงามตามแบบชาวเอเชีย เขาแฝงการสอนด้วยการใช้ Role Model ที่เข้าถึงทุกระดับมวลชนของเขาได้อย่างทั่วถึง เขารู้ว่าสื่อมีประโยชน์ และเขาใช้มันเป็น