สวัสดีครับ พี่น้องชาวพันทิพทุกคน หลายคนคงได้สัมผัสการสร้างบ้านมาบ้างแล้ว
และยังมีอีกหลายคนที่กำลังจะสร้างบ้านด้วยตัวเอง จขกท. เองเพิ่งแต่งงานใหม่ เรียกได้ว่ากำลัง สร้างเนื้อสร้างตัว
แต่บังอาจอยากมีบ้านเป็นของตัวเอง จึงเกิดเป็นสาเหตุของหัวข้อในวันนี้

"เมื่ออยากได้ แต่เงินไม่พอ"

ด้วยความที่อายุยังน้อย พรรษาการทำงานยังไม่มาก อายุเพิ่งจะ 29 หยกๆไปเมื่อไม่กี่วันมานี่เอง
เคยได้ยินเพียงแต่ว่าการสร้างบ้านนั้น เหนื่อยสายตัวแทบขาด พอได้ยินประโยคนี้ก็ยังไม่สะเทือนเท่าไหร่
เพราะยังไม่ได้ประสบพบเจอกับตัวเอง

ความคิดเริ่มต้น เพียงแค่อยากมีบ้านหลังเล็กๆ เอาไว้เป็นเกาะกำบังลมฝน
เลยติดต่อบ้านจัดสรร แถวต่างจังหวัด พอบวกลบ คูณหาร แล้ว พอจะประมาณตนเองไม่ยากว่า "ไปไม่รอด" ด้วยความที่ไม่อยากเป็นหนี้
จึงหาหนทางใหม่ หลังจากจีบเจ้าของบ้านจัดสรรอยู่เป็นเวลานาน แต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะลดราคายังไง "เงินก็ไม่พอ" ครั้งจะกู้หนี้ยืมสิน
ก็ดูท่าแล้วจะผ่อนไม่ไหว เลยกะจะทุบกระปุกออกสิน ให้ไปเลย แต่ทุบครั้งแล้ว ครั้งเล่า ก็ยังไม่พอเสียที
เลยเกิดไอเดียว่า ถ้าเงินไม่ของั้นขอสร้างเองละกัน

หลังจากแวะเวียนไปดูบ้านจัดสรร ก็ได้เห็นที่ประกาศขายแบบแปลก พิศดาล ที่เกิดมาเพิ่งเคยเจอ
เจ้าของติดป้ายขาย "ต้องการขายที่ดินราคาสูงสุด ลองเสนอมา" บนป้ายตัวขนาด 1.5 เมตร คูณ 1 เมตร
หลังจากจีบอยู่นานแสนนาน ก็ตกลงขายที่ค่อนข้างที่จะถูก ถ้าเทียบกับที่ดินแถวนั้น (เหนื่อยด่านแรกที่ต้องจีบเจ้าของที่ )
หลังจากตกลงโอน จ่ายเงินเสร็จสรรพ ที่ดินก็เป็นของเรา 100%
ปัญหาต่อมาคือ ที่ดินมีต้นไม้ใหญ่ 4-5 ต้น และ หญ้าเป็นจำนวนพอประมาณ ทำให้ต้องหารถมาเคลียและหารถมาถมดินให้สูงขึ้น
ด้วยความที่เป็นมนุษย์เงินเดือนน้อย จึงต้องมีตัวเลือกที่ดี และเหมาะสมกับราคา จึงเกิดการประเมินราคาเกิดขึ้น
ด้วยความที่เป็นคนขี้เกรงใจ จึงเรียกผู้รับเหมาถมดินมาทีละเจ้า สอบถามได้ 3 เจ้า ราคาต่างกับลิบลับ

เจ้าแรก ประเมิน 105,000 บาท กับที่ดิน 138 ตารางวา ต่างจังหวัด (รถขนดิน 6 ล้อ)
เจ้าสอง ประเมิน 70,000 บาท กับที่ดินเท่าเดิม (รถขนดิน 6 ล้อ)
เจ้าสาม ประเมิน 50,000 บาท กับที่ดินเท่าเดิม (รถ 10 ล้อ)

ซึ่งเป็นด่านวัดความเกรงใจกันอย่างที่สุด กับการปฏิเสธงาน เพราะต่างคนต่างอยากได้งาน
เจ้าที่ตื้อที่สุดคือเจ้าที่สอง เหนื่อยมากครับกับการปฏิเสธเจ้านี้ ซึ่งตากแดดคุยกันอยู่หลายชั่วโมง
ด้วยความเกรงใจ

ถือเป็นกระทู้บ่นละกันนะครับ นี่คงเป็นเพียงการเริ่มต้น....ยังไม่ถึง 10% ของงาน ยังขนาดนี้ แล้วผมจะไปรอดไหม....ถ้ายังมีคนอยากฟังเดี๋ยวมาต่อครับ ถ้าไม่มีคงจะบันทึกไว้ในสมุดไดอารี่เป็นตัวอักษรที่เขียนด้วยปากกา
......................