คืออยู่กับสามีและลูกนะค่ะ ไม่ได้จดทะเบียนสมรสกันและก็ไม่ได้แต่งงานด้วย ทางบ้านสามีก็ไม่มีเงินมากพอที่จะเอามาให้แม่ดิฉันเป็นค่าสินสอด ผูกข้อไม้ข้อมือก็ไม่มีเลยค่ะ แต่บางครั้งสามีก็บอกว่าเดี๋ยวเขาจะพยายามหาเงินมาแต่งให้จะไม่ปล่อยให้ผ่านไปเฉยๆ แต่บางทีเราก็คิดว่าเก็บเงินไว้เลี้ยงลูกดีกว่ามันดูเปลืองมาเลย ใช้เงินเป็นแสนๆจัดงานเลี้ยงแต่งงานเราก็มานั่งคิดว่าเอาไปส่งลูกเรียนได้ผลประโยชน์เยอะกว่าอีก

แต่บางทีความรู้สึกมันก็มานอยด์เพราะเห็นเพื่อนสมัยเรียนโพสภาพแต่งงานมั้ง ภาพพรีเวดดิ้งกันมั้งลงเฟสกันสนุกสนาน แลดูมีความสุข มันก็เป็นความฝันเหมือนกันที่อยากใส่ชุดแต่งงานสวยๆนะค่ะ
พอลองถามสามีก็บอกถ้าจะให้จัดงานแต่งตอนนี้คงไม่ไหว แต่ถ้าจะถ่ายพรีเวดดิ้งละก็ได้อยู่ ก็ให้ลองหาดูเอาลูกไปถ่ายด้วย

แบบนี้เราเหมือนหลอกตัวเองไปไหมค่ะ อิจฉาเพื่อนๆนะแต่ก็คิดถึงลูกไม่อยากเปลืองโดยใช้เหตุและสงสารสามีด้วยที่ต้องหาเงินเพิ่มทั้งๆที่หาเงินหลักอยู่คนเดียว ดิฉันเลี้ยงลูกอยู่บ้านนะค่ะ ลูกยังเล็กมาก

คือบางทีก็คิดว่าเราโง่ไปไหมนะ ที่ไม่เรียกร้องเอากับสามีเลยเพียงแค่เขาดูแลเราและลูกดีก็พอใจแล้วไม่นอกลู่นอกทาง สามีเคยพูดอยู่ครั้งนึงว่า คนที่แต่งงานกันบางทีเลิกกันก็มี เราไม่ได้แต่งงานกันแต่ไม่คิดจะเลิกกันเลยก็มีความสุขแล้ว แต่เหมือนศักดิ์ศรีมันค่ำคออยู่เลยค่ะ เอาจริงๆก็ดิฉันอยากแต่งงานนะคะ ผู้หญิงอยากสวยที่สุดวันนั้นแหละคะ

ทำไงกับความรู้สึกแบบนี้ดี ToT สองจิตสองใจจังเลยค่ะ (-*-')