ตอนนี้เราท้อแท้หมดกำลังใจ ไม่รู้จะไปทางไหนดีค่ะ
เป็นประสาทหูเสื่อม มันอาจจะไม่เจ็บมากแต่ทรมานมากค่ะ
ลำพังเสียงในหูก็ทรมานมากแล้ว ไหนจะกลัวอีก
ตอนนี้ยังได้ยินแต่วันหน้าไม่รู้
อยู่กับความกลัวทุกวัน กลัวว่าตัวเองจะไม่ได้ยินอะไรอีก
เรานึกย้อนไปแล้วก็ได้แต่โทษตัวเอง ถ้ารู้แบบนี้คงไม่ใช้หูฟัง
คงไม่ฟังเพลงจากหูฟังเลย แต่ก็คงย้อนวันเวลาไม่ได้
ถ้าแก่ก็คงพอทำใจค่ะ แต่เพิ่ง 25 อุตส่าห์เรียนจบปริญญาตรี
ตั้งใจจะทำงานเลี้ยงพ่อแม่แต่กลายเป็นว่าพ่อแม่ต้องดูแลเรา
ถึงพยายามเรียนจนพูดได้ 3 ภาษา ตอนนี้ก็ดูเหมือนว่ามันไร้ประโยชน์ไปเลย
ยังไม่รู้เลยว่าจะไปหางานอะไรทำ วันรับปริญญาจะเป็นยังไง
เราไม่รู้จะไปรับเพื่ออะไรค่ะ ความรู้สึกพังทลายหมด
มืดแปดด้านไปหมดเลยค่ะ พยายามบังคับตัวเองไม่ให้ร้องไห้
ก็อดน้อยใจโชคชะตาไม่ได้ ทำไมต้องเป็นเรา
เป็นเด็กดีมาตลอด ไม่เคยเกเรแต่ต้องมาทรมานแบบนี้
ตอนนี้รู้สึกตัวเองไร้ประโยชน์ที่สุดเลยค่ะ ถ้ามันตายก็ดีแต่มันไม่ตาย จะทำให้ตัวเองตายก็คงไม่ใช่เรา
แต่สงสารพ่อแม่มากเลยค่ะ หาหมอทีก็ต้องใช้เงินแล้วท่านก็แก่ลงทุกวันๆ
เราอยากฝากไว้สำหรับคนที่ใช้หูฟัง เรื่องหูละเอียดอ่อนมาก
เป็นแล้วทรมานมาก ต้องรักษาให้ดีนะคะ
อย่าให้เป็นเหมือนเรา
อย่างน้อยที่เรามาตั้งกระทู้ระบายครั้งนี้ก็หวังว่าจะช่วยบอกต่อใครอีกหลายคนได้ ถึงแม้เราจะไม่มีวันหายก็ตาม