มีเรื่องเล่าอยากจะนำเสนอเพื่อน ๆ ชาวพันทิพค๊ะ
เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านเรา เรามีโอกาสได้พาคุณป้าไปเที่ยวเชียงใหม่ ดอยอินทนนท์ เราไปกัน 5-6 คนค๊ะ ในขณะที่เรากำลังเดินเข้าไปในร้านอาหารที่นั่น ปรากฏว่ามีผู้ชายคนหนึ่งอายุสัก 30 ต้น ๆ เดินเข้ามาหาคุณป้าเราแล้วพูดว่า ป้าครับ วันนี้ผมขออนุญาตเลี้ยงข้าวนะครับ ป้าจำผมได้หรือไม่ครับ?
ป้า: ป้าจำหนุ่มไม่ได้ครับ หนุ่มเป็นใคร?
ชาย : เมื่อก่อนผมบวชเรียนอยู่ที่วัดภูเขาทองครับ ตอนบวชผมไปรับบาตรป้าประจำทุกเช้า พอเรียนจบก็ได้ลาสิกขาปัจจุบันเป็นครูที่เชียงใหม่ครับ.
ชาย: ขอให้ผมได้มีโอกาสตอบแทนบุญคุณ ที่ป้าใส่บาตรให้ทุกเช้า จนส่งพระรูปหนึ่งได้เรียนจนจบนะครับ ป้า...
เท่านั้นละครับ ป้าเราน้ำตาไหล เป็นทางสะอึกสะอื้นกอดผู้ชายคนนั้น พร้อมกับขอบคุณที่เขาไม่ลืมป้า และพร่ำมาตลอดบนรถตู้จนถึงกรุงเทพเลยว่า ผลบุญที่ทำไปเห็นผลทันตาจริง ๆ ถ้าตายก็ตายตาหลับแล้วทีนี้ ตอนใส่บาตรก็ไม่ได้หวังว่าจะใส่พระหรือเณร ไม่ได้หวังด้วยว่าใส่ไปแล้วท่านจะเอาไปทำอะไร ใครองค์ไหนสึกก็ไม่ได้ห้ามเพราะรู้ดีว่า อย่างน้อยเขาเหล่านั้นก็เป็นคนดี บวชอยู่ก็เป็นคนดีของวัด สึกมาก็เป็นคนดีของสังคม แต่ที่ภูมิใจวันนี้เพราะเขาไม่ลืมเราทั้ง ๆ ที่เราไม่รู้จักเขาเลย เราไม่เคยเห็นป้ามามีความสุขแบบนี้มาก่อนเลย
ก่อนอื่นเล่าย้อนให้ฟังค๊ะ ป้าเราเปิดขายอาหารอยู่ติดคลองโบ้เบ้ ทุก ๆ เช้า ป้าจะใส่บาตรพระเณรที่เดินบิณฑบาตผ่านหน้าร้านวันละ 10 รูปพร้อมดูปัจจัยเหรียญ 10 หนึ่งเหรียญทำมาร่วม 20 ปีจนพวกเราเห็นว่าป้าแก่มากเลยให้ท่านหยุดแล้วมาพักอยู่บ้านเฉย ๆ ทุก ๆ เช้าป้าจะตื่นขึ้นมาเตรียมใส่บาตรด้วยตัวท่านเอง เป็นความสุขของแก พวกเราจะได้ใส่ด้วยก็ต่อเมื่อวันเกิดซึ่งป้านั่นละคือคนที่เตรียมให้พวกเราตลอด
ผู้ชายที่เลี้ยงข้าวเราวันนั้น เล่าให้ฟังว่า เขาเองเป็นลูกชาวนา บวชเป็นเณรเพื่อเรียนหนังสือเพราะที่บ้านฐานะยากจน ต้องอาศัยพระพุทธศาสนาจึงจะมีโอกาสได้เรียนหนังสือ เขาจะไปรับบาตรป้าทุกเช้าและนำเก็บเงินวันละ 10 บาทที่ป้าถวายนั่นละส่งเสียตัวเองจนเรียนจบป.โท เพื่อนเณรด้วยกันเขาเรียกป้าเราว่า ป้าเหรียญสิบ (ป้าเราฟังเขาพูดไปด้วยน้ำตาคลอเต็มเป้าตาไปด้วย ยิ้มไม่หุบตลอด เกือบชั่วโมงที่คุยกัน) ความที่เคยเป็นพระมาเขาบอกว่า ขนาดผัวเมียทะเลาะกัน ยังมาให้มหาเป็นคนตัดสิน คำว่ามหาได้มาและจะติดตัวไปตลอดชีวิต ฉะนั้นเมื่อลาสิกขาออกมาแล้วจะทำตัวเหมือนชาวบ้านปกติก็ไม่ได้จะต้องเป็นแบบอย่างให้ผู้คน
ปล.เป็นความสุขของคนแก่คนหนึ่งที่ได้ทำบุญ
พระศาสนายังช่วยขลัดเกลาผู้คนอยู่ม๊ะ
เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านเรา เรามีโอกาสได้พาคุณป้าไปเที่ยวเชียงใหม่ ดอยอินทนนท์ เราไปกัน 5-6 คนค๊ะ ในขณะที่เรากำลังเดินเข้าไปในร้านอาหารที่นั่น ปรากฏว่ามีผู้ชายคนหนึ่งอายุสัก 30 ต้น ๆ เดินเข้ามาหาคุณป้าเราแล้วพูดว่า ป้าครับ วันนี้ผมขออนุญาตเลี้ยงข้าวนะครับ ป้าจำผมได้หรือไม่ครับ?
ป้า: ป้าจำหนุ่มไม่ได้ครับ หนุ่มเป็นใคร?
ชาย : เมื่อก่อนผมบวชเรียนอยู่ที่วัดภูเขาทองครับ ตอนบวชผมไปรับบาตรป้าประจำทุกเช้า พอเรียนจบก็ได้ลาสิกขาปัจจุบันเป็นครูที่เชียงใหม่ครับ.
ชาย: ขอให้ผมได้มีโอกาสตอบแทนบุญคุณ ที่ป้าใส่บาตรให้ทุกเช้า จนส่งพระรูปหนึ่งได้เรียนจนจบนะครับ ป้า...
เท่านั้นละครับ ป้าเราน้ำตาไหล เป็นทางสะอึกสะอื้นกอดผู้ชายคนนั้น พร้อมกับขอบคุณที่เขาไม่ลืมป้า และพร่ำมาตลอดบนรถตู้จนถึงกรุงเทพเลยว่า ผลบุญที่ทำไปเห็นผลทันตาจริง ๆ ถ้าตายก็ตายตาหลับแล้วทีนี้ ตอนใส่บาตรก็ไม่ได้หวังว่าจะใส่พระหรือเณร ไม่ได้หวังด้วยว่าใส่ไปแล้วท่านจะเอาไปทำอะไร ใครองค์ไหนสึกก็ไม่ได้ห้ามเพราะรู้ดีว่า อย่างน้อยเขาเหล่านั้นก็เป็นคนดี บวชอยู่ก็เป็นคนดีของวัด สึกมาก็เป็นคนดีของสังคม แต่ที่ภูมิใจวันนี้เพราะเขาไม่ลืมเราทั้ง ๆ ที่เราไม่รู้จักเขาเลย เราไม่เคยเห็นป้ามามีความสุขแบบนี้มาก่อนเลย
ก่อนอื่นเล่าย้อนให้ฟังค๊ะ ป้าเราเปิดขายอาหารอยู่ติดคลองโบ้เบ้ ทุก ๆ เช้า ป้าจะใส่บาตรพระเณรที่เดินบิณฑบาตผ่านหน้าร้านวันละ 10 รูปพร้อมดูปัจจัยเหรียญ 10 หนึ่งเหรียญทำมาร่วม 20 ปีจนพวกเราเห็นว่าป้าแก่มากเลยให้ท่านหยุดแล้วมาพักอยู่บ้านเฉย ๆ ทุก ๆ เช้าป้าจะตื่นขึ้นมาเตรียมใส่บาตรด้วยตัวท่านเอง เป็นความสุขของแก พวกเราจะได้ใส่ด้วยก็ต่อเมื่อวันเกิดซึ่งป้านั่นละคือคนที่เตรียมให้พวกเราตลอด
ผู้ชายที่เลี้ยงข้าวเราวันนั้น เล่าให้ฟังว่า เขาเองเป็นลูกชาวนา บวชเป็นเณรเพื่อเรียนหนังสือเพราะที่บ้านฐานะยากจน ต้องอาศัยพระพุทธศาสนาจึงจะมีโอกาสได้เรียนหนังสือ เขาจะไปรับบาตรป้าทุกเช้าและนำเก็บเงินวันละ 10 บาทที่ป้าถวายนั่นละส่งเสียตัวเองจนเรียนจบป.โท เพื่อนเณรด้วยกันเขาเรียกป้าเราว่า ป้าเหรียญสิบ (ป้าเราฟังเขาพูดไปด้วยน้ำตาคลอเต็มเป้าตาไปด้วย ยิ้มไม่หุบตลอด เกือบชั่วโมงที่คุยกัน) ความที่เคยเป็นพระมาเขาบอกว่า ขนาดผัวเมียทะเลาะกัน ยังมาให้มหาเป็นคนตัดสิน คำว่ามหาได้มาและจะติดตัวไปตลอดชีวิต ฉะนั้นเมื่อลาสิกขาออกมาแล้วจะทำตัวเหมือนชาวบ้านปกติก็ไม่ได้จะต้องเป็นแบบอย่างให้ผู้คน
ปล.เป็นความสุขของคนแก่คนหนึ่งที่ได้ทำบุญ