ละครจบไปแล้วอย่างน่าประทับใจ
หลายปมก็เฉลยชัดไปในละครแล้ว  แต่เท่าที่ผ่านตายังมีปมนึงที่ยังไม่เห็นใครพูดถึงอย่างจริงจัง  
เลยขออนุญาตพูดถึงการผูกปมที่ทำให้เราประทับใจกว่าทุกปมสักกระทู้


สำหรับคนดูแต่ละครอย่างเราที่หลบสปอยล์มาตลอดตั้งแต่รับชม ดีใจที่หลบมาได้ตลอดรอดฝั่งจนจบ ^^'
เคยเดาไว้ว่าปมหลักใครฆ่าแม่วินต้องเป็นแบบนี้ตั้งแต่ดูไปสองสามตอนแรก
ซึ่งการคาดเดาปมสำคัญถูกก็ไม่แปลกเลย  ถ้าชอบเรื่องราวสืบสวนจิตวิทยาแนวนี้
เพราะไม่ว่าจะในนิยาย ละคร หนัง  ก็มักจะมีเรื่องราวเกี่ยวกับตัวเอกที่เสียความทรงจำโดยมีส่วนเป็นผู้ก่อเหตุนั้นเองอยู่หลายเรื่อง
ไม่ว่าการเขียนให้ตัวเอกตั้งใจลืมเองเพราะกลไกป้องกันตัวเองที่สั่งให้ลืมเหตุการณ์ร้ายแรงที่ตัวเองทนรับไม่ได้....
หรือการถูกคนอื่นเปลี่ยนทรงจำ  หรืออุบัติเหตุใดๆ ก็ตามที่ทำให้ความจำส่วนนั้นหายไป...
แต่ที่เป็นเอกลักษณ์ของบทประพันธ์หรือบทละครที่ไม่สามารถคาดเดาได้เลย ก็คือ ที่มาที่ไป
ที่ทำให้เกิดเหตุแบบนั้นต่างหาก อะไรที่ทำให้เหตุปมโศกนาฏกรรมจนต้องลบความทรงจำแบบนั้นเกิดขึ้น

สำหรับตัวเอง  คิดว่ามันคือ  "ความเสน่หาที่ผูกพันอยู่กับดอกลีลาวดี" ...............ซึ่งเป็นธีมหลักของเรื่องนี้


หลังจากได้ไล่อ่านกระทู้อย่างไม่กลัวสปอยล์ใดๆ หลังละครจบ ทำให้ได้อ่านกระทู้นี้  http://ppantip.com/topic/33213759
เมนต์#13 เกี่ยวกับ "ดอกลีลาวดีที่หล่นอยู่ในห้องแม่ต้อยตามในนิยาย" (ถ้าไม่ได้กระทู้นี้ก็คงไม่ได้เก็บมาคิดต่อ)
.....ดอกลีลาวดีเพลิงที่หนูลีให้วิน  แล้ววินไปทำตกในห้องแม่ต้อย ตอนเกิดเหตุเมื่อสิบห้าปีก่อน
จะว่าไปก็เหมือนเป็นที่มาของโศกนาฏกรรมทั้งหมดที่เกิดกับหนูลี  และคนใกล้ชิดตั้งแต่วันนั้น...จนถึงสิบห้าปีต่อมา


.....ดอกลีลาวดีสีแดงที่หนูลีให้หนูวิน  แล้ววินมาทำหล่นให้ห้องแม่ต้อยดอกนั้น
ได้กลายเป็นหลักฐานมัดตัวทำให้ตำรวจสงสัยพ่อป้อง ก่อนจะโดนจัดฉากเป็นแพะจากครอบครัววิน


.....ความเสน่หา...และดอกลีลาวดี
ความเสน่หาใน "ดอกลีลาวดี" ของแม่ที่จากไปของหนูลีที่ส่งต่อมายังหนูลี
ความรักและโหยหาแม่  ความผูกพันกับแม่ที่หนูลีถ่ายทอดมันไปยังดอกลีลาวดี
คือปมเสน่หาที่ได้โยงใยชะตากรรมของหลายชีวิตเข้าไว้ด้วยกัน
.
.
.

.
.
.
.....หนูลีประทับใจที่วินช่วยเธอตอนตกน้ำในบ่อบัวของบ้านวินสมัยยังเด็ก ช่วยงมเก็บสร้อยดอกลีลาวดีของแม่ให้
การที่ละครเล่ามา  ดูเหมือนหนูลีจะไม่ได้จำเรื่องราวนี้ไว้  แต่ยังบันทึกอยู่ในส่วนลึกของความทรงจำ..
เช่นเดียวกับสร้อยของแม่ที่เธอเอาใส่กล่องไว้มิดชิด
สิบห้าปีผ่านไปหนูลีตกน้ำตอนหลงป่าแล้วคุณวินโดดมาช่วย  ความทรงจำนั้นเลยถูกขุดขึ้นมา
ความเสน่หาที่หนูลีเริ่มมีต่อคุณวินทำให้สร้อยข้อมือนั้นถูกเปิดกล่องขึ้นมา
รวมถึง...กล่องความทรงจำในส่วนลึกที่ถูกปิดผนึกไว้ของคุณวินก็ถูกแง้ม...เพราะสร้อยข้อมือเส้นนั้นเช่นกัน
.
.
.

.
.
.
.....ไม่ใช่แต่ความทรงจำดีๆ ที่ถูกปิดผนึก  ความทรงจำเลวร้ายก็ถูกปิดไว้เช่นกัน  
.....ทำให้ย้อนนึกไปถึงฉากแรกที่รู้ว่าวันจิตไม่ปกติ  ที่วันสารภาพกับวินหน้าตาเฉยว่าสิบห้าปีก่อน
หมาของวินไม่ได้ตายเพราะตกบ่อน้ำ   แต่เขาเป็นคนจับหมาของวินกดน้ำเอง  ก็คงเป็นที่บ่อน้ำบ่อนั้น....
วินช็อกที่เพิ่งรู้ว่าหมาไม่ได้จมน้ำตายเอง  และตั้งแต่นั้นวินก็พยายามตามใจวันมากกว่าเดิม
รวมถึงเรื่องการแต่งงานของวันที่วินบอกกับศักดิ์สิทธิ์ว่า  ถึงพี่ชายจะแต่งกับผู้หญิงที่หน้าเหมือนแม่ต้อยก็ไม่เป็นไร
เพราะความสุขของคนในครอบครัวสำคัญกว่า.....ซึ่งนั่นเป็นเพราะคำพูดที่วันทิ้งท้ายไว้กับวิน  หลังสารภาพเรื่องหมาออกมาแบบจิตๆ


.....ในสายตาวัน หมาตัวนั้นสมควรตายเพราะวินเอาแต่เล่นกับหมา  ไม่ออกไปเตะบอลด้วย
ทำให้สงสัยแต่แรกว่ามีอะไรซ่อนไว้ในนั้น  เพราะดูแล้ววันก็ไม่ใช่คนขี้โมโห อารมณ์รุนแรงแบบไร้เหตุผล
แค่เรื่องน้องไม่ไปเตะบอลด้วยคงไม่ใช่สาเหตุหลัก  พอทุกอย่างเฉลยถึงได้รู้ว่า  
วันเกิดเหตุเพราะวินจะอยู่เล่นกับหมาไม่ไปเตะบอลกับวัน  น้าต้อยเลยตายเพราะวิน
แต่เมื่อทำอะไรวินไม่ได้  ความโกรธก็เลยไปตกอยู่กับหมาตัวนั้นแทน  ...ตามตรรกะของวัน


.....จะว่าไปวันก็น่าสงสารนะ  เป็นเด็กผู้ชายวัยรุ่นที่กำลังโต กำลังสนใจเรื่องทางเพศ
แล้วมาโดนน้าต้อยดึงเข้ามาในเกมเสน่หา ตัววันก็พยายามหักห้ามอารมณ์อยู่แหละ  ดูจากที่วันชอบไปเตะบอลบ่อยๆ  
(แต่น้าต้อยก็จัดเต็มเหลือเกิน...เตะบอลทุกวันแล้วก็ยังยั้งไม่ค่อยจะอยู่)
พอโตมาวันหาทางระบายปมทางเพศของตัวเองออก  โดยพฤติกรรมเจ้าชู้มีผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า
แต่พอเกิดเรื่องรองศัลย์  +  เบื่อนิตที่ไม่น่าเสน่หาเหมือนแม่ต้อย + โดนแม่ต่ายสั่งห้ามออกจากบ้าน (อดไปเตะบอลเลย)
ทำให้อัดอั้นเก็บความหื่นไม่อยู่มาทางระบายกับหนูลีซะงั้น...ทั้งที่ก่อนหน้านี้ ไม่เคยหื่นใส่หนูลีเลย
(คุณวินยังหื่นกว่าเลยนะ ช่วงแรกๆ อ่ะ  55)


ไม่แน่............ถ้าหากวันรู้ว่านอกจากหมาตัวนั้นแล้ว  ในวันเกิดเหตุยังมีหนูลีที่วินไปคุยด้วย เล่นด้วยในวันนั้น
หนูลีอาจตกเป็นเหยื่อของวันตั้งแต่แรกๆ ที่วันรู้ว่าลินก็คือหนูลีเลยก็ได้



พอลองจับประเด็นต่างๆ เข้าด้วยกันแล้ว   มันมีเหตุมีผลมาก  โยงใยกันหมดจริงๆ
ทั้งเด็กเจี๊ยบคนใช้  ที่มากร่างเกรียนใส่หนูลี  
[บุคลิกเจี๊ยบที่ปากเปราะ  ชอบข่ม---เป็นไปตามลักษณะของเด็กรับใช้ที่น่าจะเด็กสุดในบ้าน
เลยมักหาโอกาสข่มคนอื่นคิดว่าข่มได้อย่างหนูลีที่เป็นแค่ลูกสาวของคนรับจ้างมาแต่งสวน]
เจี๊ยบมาบอกหนูลีว่า
"ห้ามเก็บดอกไม้ในบ้านนี้  ไม่ว่าจะจากต้น  หรือที่หล่นที่พื้น"
ถ้าหนูลีเชื่อเจี๊ยบ....บางที  บางทีโอกาสที่พ่อป้องก็โดนยัดหาก็คงไม่เกิดขึ้น


.....การตกน้ำ  สร้อยข้อมือแม่  ดอกลีลาวดี  คุณวิน  
ล้วนเป็นความทรงจำส่วนที่ดีสำหรับหนูลี ไม่ว่าจะในวันนี้ หรือเมื่อสิบห้าปีก่อน

.....เราไม่รู้ว่าในนิยายหนูลีเธอรู้ไหม ว่า สาเหตุที่พ่อป้องถูกใส่ร้ายในตอนแรกเริ่ม มาจาก ลีลาวดีดอกนั้น
ถ้าหากรู้   การตกน้ำ  สร้อยข้อมือแม่  ดอกลีลาวดี  คุณวิน จะยังเป็นความทรงจำที่ดีสำหรับเธออยู่หรือเปล่า
เธอจะให้อภัยตัวเองได้ไหม  
ที่การพยายามสืบหาความจริงของเธอ  ที่ทำให้คนที่รักเธอและเธอรักหลายคนต้องจากไปเพราะปมแค้นนี้
เพราะที่สุดแล้วมันก็ย้อนกลับไปว่า ความเสน่หาของตัวเองนี่แหละที่เหมือนจะเป็นตัวก่อโศกนาฏกรรมนี้ขึ้นมา

.....สุดท้ายแล้วหนูลีที่บอกว่าเธอให้อภัยคนอื่นได้  จะสามารถให้อภัยตัวเองได้ไหม


ตอนจบในละครเธอให้อภัยคนอื่น  แต่กลับขอเวลาไปห่างจากทุกคน ดูเหมือนจะเป็นเพราะยังให้อภัยตัวเองไม่ได้ต่างหาก
.....มาคิดกลับไปกลับมาอีกที  การไม่ใส่ประเด็นนี้ให้ชัด  ตัวละครหนูลีในเวอร์ชั่นละครที่ไม่รู้เรื่องลีลาวดีดอกนั้น
อาจเป็นการดีที่จะช่วยปกป้องความรู้สึกเธอไว้  เพราะการให้อภัยคนอื่นนั้นย่อมง่ายกว่าการให้อภัยตัวเอง
โดยเฉพาะคนที่ผ่านชะตากรรมมาแบบเธอ
แม้จะไม่ใช่ความผิด ไม่ใช่ความตั้งใจ แต่ถ้าเธอรู้ ปมในใจเธอก็คงหนักหนาไม่แพ้กับปมในใจของวิน


ดูจบแล้วยังวนเวียนคิด ถึงคำว่า เสน่หา....และลีลาวดีเพลิง อยู่เลย
ละครจบแต่คนดูยังอินอยู่  กะว่าจะดูย้อนหลังอีกรอบก่อนละครจบ เพื่อเก็บรายละเอียดที่อาจพลาดไม่ทันดู
ก็ดันวนซ้ำติดแหง็กหลงป่าอยู่นั่น...หลงหลายรอบละไม่ได้ออกจากป่าสักที
//ไปเข้าป่าอีกรอบดีกว่าจะได้หาทางได้  55
//ใครมีประเด็นประทับใจ  พูดคุยกันนะ  โดยเฉพาะคนที่ทั้งอ่านนิยายและดูละคร  เผื่อมีอะไรเพิ่มเติมอีก