เมื่อสามสี่วันก่อน ฉันได้พาแมวสมาชิกที่รักของบ้านตัวหนึ่งไปทำหมันที่รพ.รักษาสัตว์คลอง7 ลำลูกกา ฉันได้พาเขาไปฝากไว้ตั้งแต่ตอนหัวค่ำเพื่อที่จะให้หมอทำหมันให้ตอนเช้าวันรุ่งขึ้นก่อนพาไปไม่นึกเลยว่าจะเป็นการจากกันครั้งสุดท้ายเพราะเขายังร่าเริงแข็งแรง วิ่งเล่นหยอกล้อกับเราอยู่เลย ตอนสายของวันนั้นทางรพ.ได้โทรมาบอกว่าทำหมันให้เสร็จแล้ว แมวปลอดภัยดี อีกสักพักใหญ่ๆก็โทรมาบอกว่าแมวอวกสำลักเข้าไปในปอดหายใจไม่ได้กำลังให้ความช่วยเหลืออยู่ อีกสัก5 นาทีต่อมาก็โทรมาบอกว่าแมวตายแล้ว ความรู้สึกของฉันตอนนั้นมันบอกไม่ถูกใจมันหายวูบเสียใจมาก มันจะเป็นไปได้ยังไงก็เมื่อวานเขายังแข็งแรงดีวิ่งเล่นกับเราอยู่เลย แค่ทำหมันซึ่งมันเป็นเรื่องง่ายๆสำหรับหมอมันจะตายไปได้ยังไง ถ้ามันไม่ใช่เกิดจากความผิดพลาดในการทำการผ่าตัดของหมอหรือจากการดูแลสัตว์หลังจากการผ่าตัดมันก็คงไม่เกิดเรื่องน่าเศร้าแบบนี้หรอก ฉันยอมรับว่าทั้งเสียใจและก็โมโหมาก รีบเดินทางไปที่รพ.พอไปถึงทางรพ.ให้เจ้าหน้าที่นำตะกร้าใส่ศพแมวมายื่นให้ฉันโดยไม่มีคำอธิบายใดๆทั้งสิ้นไม่มีแม้กระทั่งหมอที่จะออกมาชี้แจงใดๆเลย ฉันโกรธมากจึงว่าเสียงดังไปว่าแมวของฉันตายไปได้ยังไงแค่ทำหมันแค่นี้ ฉันเรียกเงินที่ทางรพ.เรียกเก็บมัดจำไว้ 3,000 บาทคืนเพราะทางรพ.จะต้องรับผิดชอบในเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ถึงทางรพ.จะยอมคืนเงินให้ฉันก็ไม่สามารถจะเรียกชีวิตแมวของฉันกลับคืนมาได้มันไม่มีความหมายอะไรเลย ตอนนั้นเสียงของฉันดังมาก มีหมออยู่ในห้องตรวจหลายคนทุกคนน่าจะได้ยินกันหมด(เพราะรพ.เป็นห้องแถวไม่ใหญ่มาก)แต่ไม่มีหมอสักคนโผล่หัวออกมาให้คำอธิบายใดๆเลยมุดหัวกันอยูแต่ในห้องปล่อยให้เจ้าหน้าที่เป็นคนรับหน้าแทน ฉันยืนคอยอยู่สักพักหวังว่าจะได้รับคำอธิบายอะไรจากปากของหมอบ้างแต่ก็ไม่มีใครโผล่หัวออกมาเลย เป็นรพ.ที่ไม่มีความรับผิดชอบเลยไม่มีความสามารถด้วยแค่ทำหมันง่ายๆแค่นี้ยังไม่มีปัญญาทำ ไม่รู้เรียนจบกันมาได้ยังไง ในที่สุดฉันก็ทนรอไม่ได้จึงคว้าตะกร้าใส่แมววิ่งมาที่รถแล้วก็ตั้งใจไว้ว่าจะไม่มาเหยียบรพ.นี้อีก เพราะมันเป็นโรงฆ่าสัตว์ไม่ใช่รพ.รักษาสัตว์ จำไว้นะคะมันชื่อรพ.รัษาสัตว์คลอง7 ลำลูกกา
เมื่อฉันต้องสูญเสียแมวอันเป็นที่รักไปจากความไม่มีความรับผิดชอบของหมอ