บทที่ 1 : มาเป็นแฟนกันเถอะ

บ่ายวันอาทิตย์ที่ร้านกาแฟบรรยากาศดีๆร้านหนึ่ง ขณะนี้ผมกำลังนั่งพิงเก้าอี้แบบชิวๆ โดยมือซ้ายถือหูแก้วม็อคคาและมือขวาถือช้อนพร้อมกับคนเบาๆเพื่อให่น้ำเชื่อมช็อคโกแล็ตข้างใต้ขึ้นมาผสมกับกาแฟ
วันนี้เป็นวันชิวๆแต่ผมก็ไม่ได้มาคนเดียวหรอกนะ ตรงกันข้ามผมก็มีผู้หญิงอยู่คนหนึ่งที่มาด้วยกัน ตาโต คิ้วเข้ม ผมเส้นใหญ่หนาดำสนิทแต่ตัดสั้น ผิวขาวสะอาด ชอบยิ้มจนเห็นลักยิ้มที่แก้ม ขนาดตัวค่อนไปทางตัวเล็ก นั้นแหละคือลักษณะของผู้หญิงคนนั้น แต่อย่าคิดนะว่าเธอคนนั้นจะเป็นแฟนผม ขอบอกไว้ตั้งแต่เริ่มเลยแล้วกันว่าเราเป็นเพื่อนกัน
ตอนนี้ผมกำลังยกแก้วแล้วจิบอย่างช้าๆ
ขอแนะนำก่อนแล้วกันผู้หญิงคนนี้ชื่อ "ขิม" ผมคิดว่าสำหรับผมและเพื่อนๆ คงคิดว่ายัยนี่เหมาะสำหรับคบเป็นเพื่อนแบบบ้าๆชิวๆมากกว่า เพราะ นิสัยบ้าบอประหลาดๆของเธอนั่นแหละ ทั้งๆที่เกือบทุกอย่างจะเกินมาตรฐานผู้หญิงทั่วไปแท้ๆ ถ้าเป็นไลท์โนเวลคงจะบอกประมาณว่า เป็นพวกเสียดายของแน่ ส่วนนิสัยที่ว่าบ้าๆบอๆนั้นก็คือ.......
"นี่ วิทย์" จู่ๆ ขิมก็หันมาทางผมแล้วทักมา
"หือออ" ตัวผมที่ยังอมม็อคคาอยู่ในปากก็พึมพำกลับไป

"เรามาเป็นแฟนกันเถอะ" ......... (^_^)

"พรววด" นั่นเป็นเสียงม็อคคาที่กระสวกออกมาจากการสำลักของผม
"ขิมจะบ้าหรอหมายความว่าไง"
"ก็หมายความอย่างที่พูดนั้นแหละ"
ผมพยายามตั้งสติอยู่พักนึงแล้วนึกถึงเรื่องเมื่ออาทิตย์ก่อน เรากับเพื่อนไปทานอาหารกัน แล้วรู้สึกว่า ขิม จะบ่นๆว่าพวกผู้หญิงที่แผนกเธอ มีแฟนกันหมดทุกคนแล้ว และหลายคนกำลังวางแผนแต่งงานอยู่
โอเค ตอนนี้ผมเริ่มเข้าใจแล้ว ขิมคงจะโดนสภาพแวดล้อมจากที่ทำงานมากดดันเรื่องที่ตัวเองไม่มีแฟนแน่ๆจนเสียสติ แต่ทำไมต้องเป็นตูด้วยละ ทำไมไม่เป็นคนอื่น
"แล้วทำไมต้องเป็นอั๊วด้วยละ" ผมลองถามเพื่อหยั่งเชิงไป
"ก็วันนี้นายว่างนี่นา"
..........ผมหยุดคิดชั่วครู่และค่อนข้างเข้าใจว่า ยัยนี่เสียสติแล้วแน่ๆ

"ลองคิดดูนะ ขิม ถ้าเราเป็นแฟนกัน ตอนเดินต้องจับมือกัน ดูหนังต้องจับมือกัน แล้ว พอมาส่งถึงห้องเธอต้องหอมแก้มนึงทีก่อนกลับ เธอจะทำได้หรอ" ผมลองถามไปอีกครั้ง
ขิม หยุดคิด
"5555 ไม่ทางหรอก ฉันไม่มีทำเรื่องอย่างนั้นกับผู้ชายประเภทแบบนายได้หรอก"
"เธอมันเสียสติ" ผมพูดออกไปทันทีหลังเธอพูดจบ

เราสองคนจ้องหน้ากันชั่วหนึ่ง แล้วกับไปนั่งจิบกาแฟกันชิวๆอีกครั้ง

To be continues......