เราเรียนอยู่ชั้นมหาวิทยาลัยแล้ว แต่มีเหตุจำเป็นที่ทำให้ต้องมาเรียนไกลบ้าน
บ้านเราอยู่กรุงเทพ แต่เราต้องมาเรียนต่างจังหวัด ได้กลับบ้านแค่ปีละไม่กี่ครั้ง
มาเรียนที่นี่เรามีปัญหากับเพื่อนบ่อยมากๆ ไม่รู้จะทำยังไงดี
สำหรับเราเราคิดว่าการที่เรามาเรียนไกลๆแบบนี้ คนที่จะเข้าใจเราได้ดีที่สุดก็คือเพื่อน
เราปฏิบัติกับเพื่อนๆในกลุ่มเราไม่ต่างกับครอบครัวเลย ยิ่งสนิทมากก็ยิ่งแคร์มาก
แต่ด้วยความที่ว่าเราเป็นคนขี้เล่น ขี้บ่น หรืออะไรก็ไม่รู้ เพื่อนๆรับตัวเราในแบบที่เราเป็นไม่ค่อยได้
เราพยายามปรับตัวมาแล้วหลายครั้ง ... หลายครั้งมากจนลืมแล้วว่าเราเคยเป็นคนแบบไหนมาก่อน
ทั้งๆที่เราคิดว่าการปรับตัวจะทำให้เพื่อนยอมรับเรา แต่เปล่าเลย บางคนก็บอกว่าเราทำตัวแปลกๆไม่เป็นตัวเอง
แต่พอเราทำตัวเป็นตัวเองได้ไม่นาน ก็มักจะมีคนว่าเราว่าเล่นไม่รู้เวลา ไร้สาระ ปัญญาอ่อน(โดยเฉพาะอย่างหลัง)
และข้อเสียอีกอย่างของเราคือเราขี้น้อยใจมากๆ เวลาเพื่อนพูดแทงใจดำเราก็จะรู้สึกแย่มากๆแบบดีเพรสไปเลย
ตอนแรกๆเพื่อนก็คงสงสาร แต่พอหลังๆเราเป็นบ่อยเพื่อนก็เริ่มรำคาญ เรายังรำคาญตัวเองเลย แต่มันเป็นนิสัยที่ไม่รู้จะแก้ยังไงจริงๆ
หลังๆมานี้ก็ทะเลาะกับเพื่อนบ่อยแทบจะทุกสัปดาห์ เราต้องมานั่งร้องไห้เสียใจคนเดียวเพราะเราแคร์เพื่อนมาก
แต่เพื่อนเค้าก็ดำเนินชีวิตตามปกติ ออกจะดีขึ้นด้วยซ้ำ ไม่มีเราให้น่ารำคาญ เค้าไม่สนใจว่าเราจะเป็นตายร้ายดียังไงอยู่แล้วด้วย
ตอนนี้เรารู้สึกแค่ว่า เราเป็นคนที่สร้างความรำคาญให้กับเพื่อนๆเท่านั้น เราคิดว่าเราจะแยกออกจากเพื่อนๆในกลุ่มแล้ว
จริงๆคิดมาหลายครั้งแล้ว แต่เราไม่กล้าพอที่จะนั่งเรียนคนเดียว
แต่ถ้านั่งเรียนกับเพื่อนแล้วต้องทะเลาะกันบ่อยๆ นับวันเพื่อนยิ่งรำคาญเราเกลียดเรา
วันหนึ่งเพื่อนๆที่เรารักก็คงเห็นเราเป็นคนที่น่ารำคาญแค่นั้น แบบนั้นเราว่าเราแยกออกมาอยู่คนเดียวดีกว่า
อย่างน้อยก็ไม่ต้องโดนเกลียดไปมากกว่านี้
ตอนนี้ไม่รู้จะทำไงดี ยังทะเลาะกันอยู่เลย เรื่องเล็กน้อยแค่พูดจาขัดกันไปๆมาๆแล้วก็กลายเป็นไม่ยอมกันซะงั้น
สุดท้ายเราเลยยอมขอโทษและถอยออกมาเอง แต่ผลคือเราก็ต้องอยู่คนเดียว
เวลาทะเลาะกับเพื่อนเรากินข้าวไม่ลงด้วย ไม่ได้กินข้าวมาหนึ่งวันกว่าๆละ ไม่ได้ประชดนะแต่มันไม่อยากกินอะไรเลย กินไม่ลง
(เคย นน ลง10กว่าโลเพราะทะเลาะกับเพื่อบนี้แหละ หลายคนอาจจะอิจฉา แต่เราว่ามันไม่ดีเลยนะ)
เราอยากกลับบ้าน มากๆ อยากอยู่กับคนที่เข้าใจเราเหมือนแม่ เหมือนครอบครัวของเรา
เราพยายามทำตามสิ่งที่เราเชื่อว่า "อยากให้ใครทำตัวกับเราแบบไหน ให้ทำกับเค้าแบบนั้นก่อน"
แต่การที่เราแคร์เพื่อนมากมาย มีแต่ได้รับความรำคาญกลับมาแค่นั้นเอง
ทุกท่านคิดว่าเราควรจะทำยังไงต่อไปดี ปรับเปลี่ยนตัวเอง หรือ อยู่คนเดียว หรือควรทำไงดี
ถ้าปรับเปลี่ยนตัวเองเราควรจะเรื่มยังไงดี ให้มันไม่แปลกเกินไปจนไม่เหมือนตัวเอง
ถ้าอยู่คนเดียวเราจะทำยังไงให้เข้มแข็งพอ(ปกติเราติดเพื่อนมาก)
หรือถ้าทำอย่างอื่น ควรทำยังไง
ปล1. ขอบคุณทุกคนที่อุตส่าอ่านจนจบแม้ว่าเรื่องมันจะดูไร้สาระมากก็ตาม
ปล2.ไม่ได้ตั้งกระทู้นานมากๆ เคยตั้งแค่ครั้งเดียว ถ้ามันดูอ่านยากๆก็ขอโทษนะ เราทำไม่ค่อยเป็น
อยู่มหาลัยไกลบ้าน ทะเลาะกับเพื่อน รู้สึกไม่เหลือใคร ควรทำยังไงดี
บ้านเราอยู่กรุงเทพ แต่เราต้องมาเรียนต่างจังหวัด ได้กลับบ้านแค่ปีละไม่กี่ครั้ง
มาเรียนที่นี่เรามีปัญหากับเพื่อนบ่อยมากๆ ไม่รู้จะทำยังไงดี
สำหรับเราเราคิดว่าการที่เรามาเรียนไกลๆแบบนี้ คนที่จะเข้าใจเราได้ดีที่สุดก็คือเพื่อน
เราปฏิบัติกับเพื่อนๆในกลุ่มเราไม่ต่างกับครอบครัวเลย ยิ่งสนิทมากก็ยิ่งแคร์มาก
แต่ด้วยความที่ว่าเราเป็นคนขี้เล่น ขี้บ่น หรืออะไรก็ไม่รู้ เพื่อนๆรับตัวเราในแบบที่เราเป็นไม่ค่อยได้
เราพยายามปรับตัวมาแล้วหลายครั้ง ... หลายครั้งมากจนลืมแล้วว่าเราเคยเป็นคนแบบไหนมาก่อน
ทั้งๆที่เราคิดว่าการปรับตัวจะทำให้เพื่อนยอมรับเรา แต่เปล่าเลย บางคนก็บอกว่าเราทำตัวแปลกๆไม่เป็นตัวเอง
แต่พอเราทำตัวเป็นตัวเองได้ไม่นาน ก็มักจะมีคนว่าเราว่าเล่นไม่รู้เวลา ไร้สาระ ปัญญาอ่อน(โดยเฉพาะอย่างหลัง)
และข้อเสียอีกอย่างของเราคือเราขี้น้อยใจมากๆ เวลาเพื่อนพูดแทงใจดำเราก็จะรู้สึกแย่มากๆแบบดีเพรสไปเลย
ตอนแรกๆเพื่อนก็คงสงสาร แต่พอหลังๆเราเป็นบ่อยเพื่อนก็เริ่มรำคาญ เรายังรำคาญตัวเองเลย แต่มันเป็นนิสัยที่ไม่รู้จะแก้ยังไงจริงๆ
หลังๆมานี้ก็ทะเลาะกับเพื่อนบ่อยแทบจะทุกสัปดาห์ เราต้องมานั่งร้องไห้เสียใจคนเดียวเพราะเราแคร์เพื่อนมาก
แต่เพื่อนเค้าก็ดำเนินชีวิตตามปกติ ออกจะดีขึ้นด้วยซ้ำ ไม่มีเราให้น่ารำคาญ เค้าไม่สนใจว่าเราจะเป็นตายร้ายดียังไงอยู่แล้วด้วย
ตอนนี้เรารู้สึกแค่ว่า เราเป็นคนที่สร้างความรำคาญให้กับเพื่อนๆเท่านั้น เราคิดว่าเราจะแยกออกจากเพื่อนๆในกลุ่มแล้ว
จริงๆคิดมาหลายครั้งแล้ว แต่เราไม่กล้าพอที่จะนั่งเรียนคนเดียว
แต่ถ้านั่งเรียนกับเพื่อนแล้วต้องทะเลาะกันบ่อยๆ นับวันเพื่อนยิ่งรำคาญเราเกลียดเรา
วันหนึ่งเพื่อนๆที่เรารักก็คงเห็นเราเป็นคนที่น่ารำคาญแค่นั้น แบบนั้นเราว่าเราแยกออกมาอยู่คนเดียวดีกว่า
อย่างน้อยก็ไม่ต้องโดนเกลียดไปมากกว่านี้
ตอนนี้ไม่รู้จะทำไงดี ยังทะเลาะกันอยู่เลย เรื่องเล็กน้อยแค่พูดจาขัดกันไปๆมาๆแล้วก็กลายเป็นไม่ยอมกันซะงั้น
สุดท้ายเราเลยยอมขอโทษและถอยออกมาเอง แต่ผลคือเราก็ต้องอยู่คนเดียว
เวลาทะเลาะกับเพื่อนเรากินข้าวไม่ลงด้วย ไม่ได้กินข้าวมาหนึ่งวันกว่าๆละ ไม่ได้ประชดนะแต่มันไม่อยากกินอะไรเลย กินไม่ลง
(เคย นน ลง10กว่าโลเพราะทะเลาะกับเพื่อบนี้แหละ หลายคนอาจจะอิจฉา แต่เราว่ามันไม่ดีเลยนะ)
เราอยากกลับบ้าน มากๆ อยากอยู่กับคนที่เข้าใจเราเหมือนแม่ เหมือนครอบครัวของเรา
เราพยายามทำตามสิ่งที่เราเชื่อว่า "อยากให้ใครทำตัวกับเราแบบไหน ให้ทำกับเค้าแบบนั้นก่อน"
แต่การที่เราแคร์เพื่อนมากมาย มีแต่ได้รับความรำคาญกลับมาแค่นั้นเอง
ทุกท่านคิดว่าเราควรจะทำยังไงต่อไปดี ปรับเปลี่ยนตัวเอง หรือ อยู่คนเดียว หรือควรทำไงดี
ถ้าปรับเปลี่ยนตัวเองเราควรจะเรื่มยังไงดี ให้มันไม่แปลกเกินไปจนไม่เหมือนตัวเอง
ถ้าอยู่คนเดียวเราจะทำยังไงให้เข้มแข็งพอ(ปกติเราติดเพื่อนมาก)
หรือถ้าทำอย่างอื่น ควรทำยังไง
ปล1. ขอบคุณทุกคนที่อุตส่าอ่านจนจบแม้ว่าเรื่องมันจะดูไร้สาระมากก็ตาม
ปล2.ไม่ได้ตั้งกระทู้นานมากๆ เคยตั้งแค่ครั้งเดียว ถ้ามันดูอ่านยากๆก็ขอโทษนะ เราทำไม่ค่อยเป็น