สวัสดีค่ะ ^^ คือระหว่างวันที่ 2-4 ก.พ. ที่ผ่านมา เราได้ไปเข้าค่ายลูกเสือปีสุดท้ายที่กองพลทหารช่าง ค่ายบุรฉัตร จ.ราชบุรีมา
ซึ่งรุ่นพี่คนไหนๆ ใครๆ ก็บอกว่าเป็นค่ายที่โหดและฝึกหนักมากกกกก ครูฝึกที่เป็นทหารนั้นโหดสุดๆ เราไปมาแล้วและพบว่าไม่เกินจริงเลยสักนิดค่ะ
ทำโทษลุกนั่งจนปวดแข้งขาไปหมด เดินกันแทบจะไม่ไหว เวลาอาบน้ำก็ช่างน้อยนิด กินข้าวก็ต้องขัดฉากตลอดๆ สำหรับเนตรนารียังเบาะๆ นะคะ
ลูกเสือนี่อ่วมเลย ขึ้นรถกลับโรงเรียนมาบ่นกันใหญ่ ทั้งวิดพื้น ทั้งลุกนั่ง แทบยังให้กอดคอกันอีก วิ่งด้วย! โอ๊ย ชีวิตมากค่ะ 5555555

เอาล่ะเข้าเรื่องๆ คือเราไปสามวันใช่มั้ยคะ ทีนี่วันที่สองมีกิจกรรมเดินทางไกล-โดดหอ-รอบกองไฟ ตรงโดดหอนี่แหละค่ะที่พีคมาก
คือเขาให้ไปเป็นคู่ๆ ค่ะ และเรากับเพื่อนสนิทอีกคน (เขาสุ่มแยกกองนะคะ เราโชคดีได้อยู่กองเดียวกับเพื่อนในกลุ่ม แต่คนละหมู่)
กลัวความสูงทั้งคู่ค่ะ โดยเฉพาะเราบอกเลยว่ากลัวมากๆๆๆๆ เมื่อก่อนขนาดบันไดเลื่อนในห้างยังสั่นๆ เลยค่ะ แล้วไอ้โดดหอนี่ก็สูงใช่ย่อย
เรานี่แทบร้องไห้เลย ครูฝึกที่ดูแลด้านบนก็ไล่ลงๆ อย่างเดียว เราด้วยความกลัวและตื่นเต้น สติไปหมดค่ะ ลืมทุกอย่าง ยอมเกาะข้ามฝั่งไปอย่างเดียว
เพราะแทบจะโดนทหารถีบลงมาแล้ว แล้วก็นะคะ...แรกๆ เราก็เกาะไปดีค่ะ ตรงกลางๆ ระหว่างทางมือลื่น หลุดสิค่ะ T^T
พอมือเราหลุด เพื่อนอีกคนก็หลุดตาม ดีที่มีที่ห้อยตรงเอวไว้ ก็ต่องแต่งไปค่ะ เราทำเชือกขูดแขนเพื่อนด้วย เป็นรอยบวมช้ำแบบเห็นเส้นเลือดเลย



พอตอนมาถึงอีกฝั่งนึง ก็มีแต่คนถามว่าเมื่อกี้อะไรหล่น ตอนแรกเราก็ไม่รู้ตัวค่ะ ไปๆ มาๆ เอ๊ะ...แว่นหล่น!!!!!!!
ร้องไห้เลยค่ะ แต่ไม่ได้ร้องโฮนะ ร้องแบบค่อยๆ สะอื้น เพราะในใจเราคือไม่ได้อยากร้องเลย แต่น้ำตามันไหลเอง
ครูฝึกก็ถามว่าแว่นราคาเท่าไหร่ เราก็บอกไปว่าสี่หมื่น อึ้งกันไปเป็นแทบๆ แว่นบ้าอะไรฟะสี่หมื่น!!! 555
คือเราก็ตัดใจแล้วอ่ะนะ รู้ว่าเขาคงไม่เก็บให้หรอก เราสะเพร่าเอง ก็ได้แต่ร้องไห้เงียบๆ ของเราไป...
ที่ร้องไม่ได้กลัวแม่ว่าหรืออะไรนะคะ ไม่ได้เสียดายแว่นด้วย แต่เสียดายอีสี่หมื่นที่อยู่กับแว่น 555 (เอ๊ะต่างกันยังไง)
ตอนแรกครูฝึกเขาก็กะจะล้อเล่นค่ะ ให้เพื่อนเราที่เป็นนักว่ายน้ำไปเก็บให้ 5555555555 แล้วก็ไปกันจริงๆ ค่ะ!
พร้อมผู้เห็นเหตุการณ์อีกคนนึง (คือเห็นว่าแว่นตกตรงไหน) คนที่เป็นนักว่ายน้ำก็บอกเราว่า ไม่ร้องๆ เราก็ถามมันว่าเอาจริงเหรอ
มันบอกเอาจริงดิ ไม่เป็นไรหรอก อะไรประมาณนี้ ซึ่งเอาตรงๆ เราก็ซึ้งใจมันมากเลยอ่ะนะ เตรียมตัวจะถอดเสื้อผ้าแล้วน่ะ 55555555
พอทหารเขารู้ว่าตกตรงไหน เขาก็บอกเราว่าหมดหวังแล้ว...เราก็นะ ช่างมันเถอะ กลับบ้านไปทำใหม่ก็ได้ พรุ่งนี้ก็กลับแล้ว
เราก็กลับไปหาเพื่อนตรงฐานสุดท้ายค่ะ ซึ่งจริงๆ แล้วคือฐานเงื่อน ครูฝึกที่ประจำอยู่คือครูนะ แต่ครูนะเป็นครูประจำกองร้อยเรา
ก็ไม่ได้ผูกเงื่อนหรอกค่ะ นั่งคิดกิจกรรมรอบแคมป์ไฟอย่างสนุกสนาน 5555555555 แล้วครูนะก็ถามหาคนที่แว่นตกน้ำ เราก็ยกมือ
เขาบอกว่ากำลังเรียกนักประดาน้ำรุ่นพี่มางมให้อยู่ เรากับเพื่อนนี่แบบ...โหรรรรรรรร เท่มาก 555555 ไม่คิดว่าเขาจะลงทุนขนาดนั้นด้วยค่ะ

กลับมาที่หอพัก ช่วงคิดการแสดงก่อนให้ขึ้นไปพัก ในที่สุดก็เจอแว่นค่ะ!!!!!!! มีครูคนนึงโหดๆหน่อย (ย้ำว่าโหดมากคนนี้) เอามาให้
เพื่อนในกองนี่ตบมือกันเกรียวเลยค่ะ แถมมีเรียกสี่หมื่นอีก 555555555555555 ตอนนั้นก็รู้สึกขอบคุณเขามากเลยนะ
ยิ่งพอมารู้ตอนหลังว่าลงไปงมกันหกคน! งมกันจนไข้ขึ้น! ตอนได้แว่นขึ้นมาแล้ว พี่แบงค์ที่เป็นคนเก็บได้ สีหน้าแบบกูรอดแล้ววววว
(ดูจากรูป) เลยทีเดียว 555555555555 ถ้าจำไม่ผิดน้ำลึกสิบเมตรค่ะ... ทุกคนแบบโหรรรรรรร สุดยอดอ่ะ ครูเราที่ไปด้วยแบบ
ทหารมีความอดทนมากจริงๆ นะ ที่งมให้นี่ ครูประจำชั้นเราบอกด้วยว่า เป็นหน่วยประดาน้ำพิเศษที่ใช้เฉพาะในสนามรบอะไรสักอย่าง ตอนแรกกะจะไม่งม กะจะสูบน้ำออกจากสระให้หมดเลย แต่รู้สึกว่าจะไม่คุ้ม 5555555555555 เลยงมให้ดีกว่า
เอิ่ม... จะบอกว่ายิ่งรู้ยิ่งอึ้งจริงๆ ค่ะ คิดว่าที่เขาเก็บให้คงไม่ใช่หน้าที่อย่างเดียว...คงไม่ใช่หน้าที่เลยล่ะค่ะ เพราะเขาจะบอกเราว่าหาไม่ได้ หาไม่เจอก็ได้ แต่นี่เขาก็ยอมประชุมกันจะเก็บให้ ขอบคุณมากกกกก ค่ะ
ที่เขียนกระทู้นี้ขึ้นมาก็เพื่ออยากขอบคุณทหารทุกๆคนในค่ายที่ช่วยเหลือเรา ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องใหญ่โตขนาดนี้ ทหารทุกคนสุดยอดมากๆ ขอบคุณมากๆ จากใจจริงค่ะ ขอให้ตั้งใจ มีกำลังใจกันทำงานต่อไปนะคะ ^________^