หลังจากนั่งดูแอบรักออนไลน์มาระยะนึง บวกกับอดรนทนไม่ไหวต้องไปอ่านบทละครล่วงหน้า
จนตอนนี้อ่านจบไปแล้ว แต่ก็อยากทึ้งหัวตัวเองแรงๆ เพราะพออ่านบทละครจบ
พอมาดูละคร มันก็ไม่อินแล้วอ่ะ เพียงแต่ว่ารู้สึกเข้าใจตัวละครมากขึ้น

เราชอบการนำเสนอมุมมองในการเขียนบทเรื่องนี้นะคะ
การให้ตัวละครแต่ละตัวเล่าเรื่อง และดำเนินเรื่องในส่วนของตัวเอง
นำเสนอมุมมองของ "คนแอบรัก" ทั้งสี่คนไว้อย่างน่าติดตาม

อวัศยา คนแอบรักที่มีอุปสรรคเป็นหน้าที่การงาน แตกต่างกันทั้งอายุ นิสัย ความชอบ (เดี๋ยวดูไปเรื่อยๆจะรู้เอง)
          คนที่ไม่กล้าบอกความรู้สึก เพราะอะไรหลายๆอย่าง จึงต้องแอบอยู่ข้างหลังคนที่ไม่มีตัวตนคือ "แอบรัก"
          การมองเห็นคนที่เราแอบรักในมุมไกล ได้รู้ความลับของเค้าที่ไม่มีใครได้รู้ มันมีความสุข
          แต่อวัศยาลืมไปว่า ความสุขที่เค้าอยากบอก เค้าอยากบอกกับคนที่ไม่รู้จัก ก็คือ "แอบรัก"
          ปราณนต์แอบรักตัวอักษรสวยๆ ของแอบรัก แต่เขาก็มีความสุขกับการร่วมงานกับเพื่อนร่วมงานอย่าง "พริบพราว"
          อวัศยาแพ้พริบพราวทุกครั้งเมื่อปราณนต์ต้องเลือกใครซักคน ในสถานการณ์จำเป็น
          ex: ตอนพริบพราวทำเป็นปวดหัวตอนปราณนต์เช็ดเค้กออกจากตัวศยา ตอนพริบพราวเข้าใจผิดที่เห็นปราณนต์ในห้องศยา
          สุดท้ายความผิดที่ผิดเวลา มันทำให้ศยาไม่ได้เปิดเผยตัว
          นี่อาจเป็นข้อคิดนึงว่า อย่าแอบรักใครแล้วคิดนาน เมื่อรู้ตัวก็ควรบอกเค้าไปเลยตรงๆ
          หลายครั้งที่อวัศยาหน้ามืดตามัว เสียสติ อยากช่วยปราณนต์จนเอนเอียง เอาชนะพริบพราวศัตรูหัวใจ
          จนลืมไปว่าคนที่ควรเอาชนะใจจริงๆก้คือปราณนต์..

ปราณนต์  ผู้ชายที่เข้าใจทุกอย่างบนโลก อ่อนโยน อยู่ในครอบครัวที่รายล้อมด้วยผู้หญิง สุภาพบุรุาจากการปลูกฝังอย่างดี
              ครอบครัวปราณนต์อบอุ่นและครึกครื้น เค้ามีวิธีการจัดการกับปัญหาและพายุอารมณ์ของแต่ละคนได้
              แต่อีกนัยนึง ก็คงเป็นคนขี้เหงาคนนึงอยู่ดี ในสถานการณ์การเปลี่ยนงานใหม่ คู่แข่งคือยัยคุณหนูรุ่นน้องเจ้านาย
              เค้าเป็นแค่คนที่ไม่มีความรู้สายตรง ประสบการณ์ไม่มี แถมหวิดทำบริษัทเสียหาย การที่เขาได้เจอ "แอบรัก"
              เป็นความประทับใจหนึ่ง ที่เข้ามาในช่วงเวลาคับขันและทำให้เขาผ่านพ้นปัญหาลูกแรกไปได้ ยิ่งได้รู้ว่าทำงานที่เดียวกัน
              ยังเป็นความสนุก เหมือนเวลาที่เรารู้ว่าใครแอบชอบ เราก็จะคุยกับคนนั้นเยอะ เพื่อเปิดเผยด้านดีๆ โก๊ะ ของเราให้เค้ารู้
              เพื่อให้เค้า "ชอบเรา" มากขึ้น ในขณะที่เขากำลังคุยกับ "แอบรัก" เขาก็ได้รู้จักผู้หญิงที่ชื่อ "พริบพราว" ไปพร้อมๆกัน
              ผู้หญิงเอาแต่ใจ ฐานะดี มั่นใจในตัวเอง เอาเป็นว่าภาษีดีกว่าเขาหมด แต่กลับไม่มีใครชอบเธอ ด้วยความตรง
              และไม่ยอมใคร แต่ด้วยความสามารถพิเศษของปราณนต์ เขากลับเป็นคนเดียวที่มองเห็นอีกด้านของพริบพราวที่ไม่มีใครเห็น
              ความภูมิใจที่ได้เห้นมุมเล็กๆนี้คนเดียว มันก่อตัวเป็นความรู้สึกดีๆ พริบพราวเป็นคนเดียวที่ทำให้ปราณนต์หัวเราะเสียงดัง
              ทำให้ปราณนต์เป็นห่วง ทำให้รู้สึกหมั่นเขี้ยว อยากแกล้ง ทำให้รู้สึกว่าต้องอธิบายหากพริบพราวเข้าใจผิดอะไรในตัวเขา
              แบบที่เขาก็อธิบายตัวเองไม่ได้ว่าทำไม ปราณนต์คือ "คนแอบรัก" ที่ไม่รู้ตัวว่าตัวเองรักแบบไม่ได้แอบมาตั้งนานแล้ว

ลิปดา      คนแอบรักที่แอบรักมานานจนก้าวข้ามจุดที่ควรสารภาพรักไปไกลแล้ว เคยแอบรักใครมานานจนมองเห็นเค้ามีคนอื่นไหม?
              ต่อให้เขาเลิกกับแฟน เราจะเดินไปบอกรักมันก็กลายเป็นเรื่องตลกโปกฮาเสียแล้ว ลิปดาใกล้ชิดกับอวัศยามานาน
              เขาได้เห็นความเป็นไปของอวัศยา หญิงสาวที่ทุกคนในบริษัทพร้อมเลื่อยขาเก้าอี้ ดุ โหด แต่กลับเป็นผู้หญิงแข็งนอก อ่อนใน
              อย่าพูดถึงคำว่ารักเลย มันน่าจะเลยคำนั้นจนเป็นความผูกพัน ห่วงหาอาทรเสียแล้ว การแอบรักอวัศยาไม่ใช่เรื่องง่าย ถ้าดูดีๆ
              จะพบว่า ลิปดาใส่ใจอวัศยามาก หยอดมาตลอด แต่ความพยายามตลอดมาของเขาสะดุดหน้าคว่ำเพราะอวัศยา
              "แอบรักคนอื่น" และเป็นพนักงานใหม่ ที่ไม่ได้ทำอะไรให้ศยาเลย แต่กลับได้ใจเธอไปทั้งดวง ความทุกข์ที่เขาต้องแบกไว้
              คือทั้งรักและอยากเก็บอวัศยาไว้กับตัว ทั้งรักและอยากปล่อยให้เธอมีความสุขกับคนที่เธอรัก ยิ่งได้รู้ว่าพริบพราว รุ่นน้องแสนสนิท
              ตกหลุมรักปราณนต์ไปอีกคน ยิ่งลำบากใจ หากต้อง ช่วยเพื่อทำร้ายผู้หญิงอีกหนึ่งคน และการเล่นกับความรู้สึกตัวเอง
              และของคนอื่น ก็ทำให้เขานั่นแหละ ทรมานเสียเอง

พริบพราว  คนแอบรักที่ไม่ยอมเสียเขาไป ถ้าเกิดผู้ชายคนที่พราวแอบรัก เป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ปราณนต์ มั่นใจมากว่าเธอจะ
               ไม่เอาตัวเองไปยุ่งกับเรื่องนี้ ในตอนแรกที่เธอพยายามสืบหาต้นตอว่าใครคือแอบรัก ก็คือตอนที่ตัวเองยังไม่รู้ตัว
               ว่ากำลัง "แอบรัก" ผู้หญิงเก่ง ตรง แรง ไม่ยอมใคร จากการเลี้ยงดูของครอบครัวหมอ ที่มองว่าเธอ "นอกคอก"
              ทำงานดูดเงินคนอื่น แต่ไม่ว่าคนในบ้านจะเมินเฉยกับเธอแค่ไหน เธอก็ไม่เคยรักพ่อแม่ พี่ชายน้อยลง เธอ "พยายาม"
              ที่จะ "มีตัวตน" มาตลอด พยายามพิสูจน์ตัวเองจนกลายเป็นการเอาชนะคนอื่น แข่งขันเพื่อให้ได้มา เมื่อเธอตั้งใจ
              มาสมัครงานที่บริษัทรุ่นพี่ เธอควรได้งานจากการศึกษาที่เธอจบสายตรง แต่เธอกลับต้องแข่งขัน ความมั่นใจถูกบั่นทอน
              เพราะรู้สึกไม่ยุติธรรมเสียเลย การปรับตัวช่วงแรก เห็นได้ชัดว่าเธอมีปัญหากับระบบการทำงานของนารากร และเธอไม่ยอม
              จนกระทั่งเธอได้รู้จักอีกมุมของปราณนต์ ความใกล้ชิด ทำให้เธอได้เห็นว่า ผุ้ชายคนนี้ดี และอ่อนโยนมากแค่ไหน
              แต่นั่นไม่เทียบกับการที่ปราณนต์ได้รู้จักเธอและเข้าใจในสิ่งที่เธอเป็น เธอจึงเป็น "นางเอก" ในโลกของปราณนต์
              เธอดีกับเขา เธอช่วยเหลือเขา เธอพยายามเข้าให้ได้กับที่บ้านเขา (รอดูกันไป) เธอแสดงตัวตนของเธอให้ปราณนต์เห็น
              และเธอก็เห็นอีกมุมนึงของปราณนต์เช่นกัน สำหรับปราณนต์เธอไม่รู้ว่าเขาคิดยังไง แต่เธอรักเขาหมดหัวใจไปตั้งนานแล้ว
              การที่รู้ว่าศัตรูคนสำคัญที่ชอบแกล้งเธอคือคนที่เป็น "แอบรักของปราณนต์" เธอยิ่งรู้สึกพ่ายแพ้ ผู้ชายอย่างปราณนต์
              ต่อให้คนที่เป็นแอบรักคือแสนดี เขาก็จะรับได้และคบหากันในเวลาต่อมา พริบพราวได้รู้ว่าปราณนต์ชอบแอบรักมากแค่ไหน
              และศรัทธาอวัศยามากเท่าไหร่ ความมั่นใจก็ยิ่งลดลง เธอไม่เคยทำใครก่อน แต่มักถูกสังคมบังคับให้ต้องพ่ายแพ้ทุกครั้ง
             สิ่งหนึ่งที่เธอมั่นใจคือ "เธอต้องเสียปราณนต์ไปแน่ๆ" ทำให้เธอก้าวพลาดครั้งใหญ่ และก้าวนี้ ที่ทำให้เธอเดินกลับไปไม่ได้แล้ว
              แม้จะตัดใจไม่ทำในตอนแรก แต่ความรู้สึกที่เห็นหน้าปราณนตืดีใจที่ แอบรักคือ พริบพราว ทำให้เธอรู้สึกใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อย
             ถึงจะรู้สึกผิดต่ออวัศยาแต่เธอเสียคนที่ "มองเห็นเธอ" คนเดียวคนนี้ไปไม่ได้ พริบพราวถอยไม่ได้แล้ว เธอต้องทำทุกวิถีทางให้
              ความลับนี้เป็นความลับตลอดไป เธอตัดใจโกหกอวัศยาว่าปราณนต์คิอว่าเธอคือพริบพราวและปราณนต์ชอบเธอจริงๆ แต่เธอ
             ไม่รู้เลยว่า ปราณนต์เองก็รู้สึกว่าแอบรัก คือพริบพราวเช่นเดียวกัน ปราณนต์รักเธอในโลกแห่งความเป็นจริง
             แต่ก็รักตัวอักษรของแอบรัก เธอจะต้องตกอยู่ในความหน่วงจนกว่าเธอจะได้บอกความจริงกับเขา ช่วงเวลานี้เธอทำได้เพียง
             ทำให้เขารักเธอที่ตัวตนของเธอ ความผิดที่เธอเหมือนจะโกหกจะได้เบาลงไป..

นี่คือมุมมองที่เรามองตัวละครทั้งสี่ตัวค่ะ เราชื่นชมอีกครั้งสำหรับคนเขียนบท ที่เขียนบทออกมาให้มีที่มีที่ไป
มีความซับซ้อนของตัวละคร เรายังไม่เกลียดพราวเลย วัดกันจริงๆ เราเกลียดบทกระแตในแรงปรารถนา
มากกว่าพริบพราวที่มีเหตุผลในการกระทำของตัวเอง เรามองเห็นความสับสนและรู้สึกผิดของพริบพราวที่ถ่ายทอดออกมาโดยคิม
เราเห็นแววตาอบอุ่นของปราณนต์ที่แสดงโดยหมาก และเข้าใจว่าทำไมผู้หญิงสองคนถึงรู้สึกดีกับเขา
เราเห็นความสับสนของอวัศยา ความอ่อนแอฉายชัดมาก พี่แอนเก่งมากจริงๆ บราโว่
เราเห็นความมองโลกในแง่ดี เก่ง เด็ดขาดแต่แอบเศร้ามากของลิปดา พี่ปีเตอร์เล่นเล็กแต่ให้ความรู้สึกใหญ่มากจริงๆ

เรารอดูผลกรรมของพราว ตอนที่อ่านก็น้ำตาไหลไปหลายยก
เรารอดูอวัศยารู้ใจตัวเอง รอดูปราณนต์รู้สึกตัว และเอาใจช่วยลิปดา

นี่เป็นเพียงการวิเคราะห์ตัวละครจากมุมมองของเรา "คนเดียว"
หากผิดพลาดอย่างไร ขออภัยทุกคนด้วยนะคะ ^^