สวัสดีครับ..
นี้เป็นกระทู้แรกของผมนะครับ ผิดพลาดหรืออ่านยากขออภัยด้วยนะครับ(พิมในมือถือ)
ผมมีเรื่องอยากจะมาถามเพื่อนๆพี่ๆทุกๆคนหรือมาระบายก็ไม่แน่ใจ
ผมขอแนะนำตัวก่อนนะครับ ผมอายุ 23 ทำงานแล้วธุระกิจส่วนตัว
ส่วนแฟนผม อายุน้อยกว่าผม 3ปี สวยหน้าดีหุ่นดี อารมณ์นางแบบ ตอนนี้เรียนหน้งสืออยู่
เรื่องมันมีอยู่ว่า... ผมและแฟนคบกันมา3ปี ผมรักเธอมากที่สุดตั้งแต่เคยมีแฟนมา ซึ่งผมก็คิดว่าเธอรักผมมากเช่นกัน ตลอดเวลาที่คบกันมาผมและเธอผ่านปัญหามามากมาย เหมือนเป็นบททดสอบของเราทั้งคู่ ตลอดเวลาที่คบกันส่วนมากจะทะเลาะกันมากกว่าดีกัน ซึ่งผมก็งงอยู่ว่าคบกันมาได้ยังไง ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำให้เราสองคนยังคบกันอยู่
พื้นฐานของเราทั้งคู่แตกต่างกันมาก ผมลูกพ่อค้า ส่วนเธอลูกคุณหนู ฐานะเราสองคนแตกต่างกันพอสมควร เราสองคนเลยไม่ค่อยจะมีอะไรตรงกันสักอย่าง
เธอเป็นคนใจร้อน ขี้เหวี่ยง ขี้วีน ไม่ชอบโดนขัดใจ หงุดหงิดง่าย บลาๆ ตามประสาลูกคุณหนูคงจะเข้าใจนะครับ ส่วนตัวผมเป็นคนง่ายๆเงียบๆ อาจจะอากในบางเรื่อง แต่เรื่องสำคัญคือผมชอบเป็นคนมีเหตุผลมากเป็นพิเศษทุกอย่างต้องมีเหตุและผล ต้องถูกต้อง ทำให้ให้เราสองคนเวลาทะเลาะกันทีไร มักจะจบไม่ดีสักที เพราะเธอยังเด็ก ส่วนผมก็โตเกินวัย เพราะผมทำงานตั้งแต่เด็กได้อยู่แต่กับผู้ใหญ่
ปัญหาสำคัญที่เราชอบทะเลาะกันตลอด คือเขาไม่ค่อยชอบที่บ้านผมเคยมีปัญหากับคนในบ้านผมด้วย ทั้งพ่อ แม่ พี่ชาย พี่สาว เคยทุกคน แต่ผมก็เคลียจัดการด้วยดี แต่ลึกๆข้างในของทั้งสองฝ่ายผมไม่รู้นะ แต่ทุกๆวันเขาก็จะมาหาผมที่บ้านปกติ ที่บ้านไม่ได้กีดกันอะไรปกติดี ปัญหาต่อมา คือด้วยอารมณ์ร้ายๆของเขาที่ชอบวีนเหวี่ยง พูดจาไม่ค่อยรักษาน้ำใจ คิดอะไรได้ก็พูดออกมา โดยที่ไม่ค่อยแคร์ความรู้สึกคนรอบข้างเท่าไหร่ ซึ่งมันเกิดบ่อยมากจนผมรู้สึกติดลบตลอดเวลาโดนพูดไม่ดีใส่ เหมือนความรู้สึกผมมันชินชาไปแล้ว แต่ถามว่ารักไหม ก็รักมากไม่น้อยลงเลย
ผมไม่เคยนอกใจเธอเลยสักครั้ง แต่เธอเคยนอกใจผมสองครั้ง แต่ผมก็ให้อภัยตลอด ถามว่าอึดอัดไหม ก็อึดอัดนะแต่อยากอยู่ด้วยตลอดเวลาเหมือนเดิม
พฤติกรรมที่เธอทำกับผม ผมรู้สึกน้อยใจ เสียใจ เสียความรู้สึกทุกครั้ง เสียน้ำตาให้เธอบ่อยมาก จนบางทีอยากเลิก แต่ก็ได้แต่คิดแต่ทำไม่ได้สักครั้ง ยิ่งหลังๆ ทะเลาะกันทีไรเธอก็โยงมาแนวทางให้เราเลิกลากันเสมอ ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไม คนที่รักกันมากแต่มันกลับเข้ากันไม่ได้สักอย่าง ผมรู้สึกเหนื่อยกับสิ่งที่เป็นอยู่ อารมณ์แบบทั้งรักทั้งเหนื่อย ผมอยากให้ความรักผมมีความสุขมากกว่านี้ อยากประคับประครองกันไปจนแต่งงาน อยากสร้างครอบครัวไปกับเธอ อยากให้เธอเป็นคนสุดท้ายในชีวิตของผม แต่ทำไม เธอไม่ยอมลดนิสัยตัวเองให้เบาลงบ้างสักที ผมรู้สึกพยามแก้ไขปัญหาตรงนี้คนเดียวแล้วมันแก้ไม่ได้สักที
ผมไม่รู้จะทำย้งไงต่อไป ให้รักของเราได้เดินทางต่อผมได้แต่หวังว่าสักวันเธอจะใจเย็นขึ้น หรือผมควรจะทำใจเดินออกมา เพราะนิสัยคนเรายังไงก็เปลี่ยนไม่ได้เหรอ ?
ขอบคุณนะครับที่เข้ามาอ่านมารับฟังผมอ่านจะพิมวกไปวนมาต้องขอโทษด้วย เพราะเรื่องของผมมันเยอะมากจริงๆ แต่พยามย่อให้สั้นๆแล้ว ขออภัยด้วยนะครับ
ปล.ตอนนี้ผมก็ทะเลาะกันอยู่กับปัญหาเดิมๆ ไม่ได้คุยกันมาสองวันแล้วครับ เหมือนมีแนวโน้มจะได้เลิกกันเลย TT
3ปี กับชีวิตคู่ ที่ไม่มีอะไรเข้ากันได้เลย..
นี้เป็นกระทู้แรกของผมนะครับ ผิดพลาดหรืออ่านยากขออภัยด้วยนะครับ(พิมในมือถือ)
ผมมีเรื่องอยากจะมาถามเพื่อนๆพี่ๆทุกๆคนหรือมาระบายก็ไม่แน่ใจ
ผมขอแนะนำตัวก่อนนะครับ ผมอายุ 23 ทำงานแล้วธุระกิจส่วนตัว
ส่วนแฟนผม อายุน้อยกว่าผม 3ปี สวยหน้าดีหุ่นดี อารมณ์นางแบบ ตอนนี้เรียนหน้งสืออยู่
เรื่องมันมีอยู่ว่า... ผมและแฟนคบกันมา3ปี ผมรักเธอมากที่สุดตั้งแต่เคยมีแฟนมา ซึ่งผมก็คิดว่าเธอรักผมมากเช่นกัน ตลอดเวลาที่คบกันมาผมและเธอผ่านปัญหามามากมาย เหมือนเป็นบททดสอบของเราทั้งคู่ ตลอดเวลาที่คบกันส่วนมากจะทะเลาะกันมากกว่าดีกัน ซึ่งผมก็งงอยู่ว่าคบกันมาได้ยังไง ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำให้เราสองคนยังคบกันอยู่
พื้นฐานของเราทั้งคู่แตกต่างกันมาก ผมลูกพ่อค้า ส่วนเธอลูกคุณหนู ฐานะเราสองคนแตกต่างกันพอสมควร เราสองคนเลยไม่ค่อยจะมีอะไรตรงกันสักอย่าง
เธอเป็นคนใจร้อน ขี้เหวี่ยง ขี้วีน ไม่ชอบโดนขัดใจ หงุดหงิดง่าย บลาๆ ตามประสาลูกคุณหนูคงจะเข้าใจนะครับ ส่วนตัวผมเป็นคนง่ายๆเงียบๆ อาจจะอากในบางเรื่อง แต่เรื่องสำคัญคือผมชอบเป็นคนมีเหตุผลมากเป็นพิเศษทุกอย่างต้องมีเหตุและผล ต้องถูกต้อง ทำให้ให้เราสองคนเวลาทะเลาะกันทีไร มักจะจบไม่ดีสักที เพราะเธอยังเด็ก ส่วนผมก็โตเกินวัย เพราะผมทำงานตั้งแต่เด็กได้อยู่แต่กับผู้ใหญ่
ปัญหาสำคัญที่เราชอบทะเลาะกันตลอด คือเขาไม่ค่อยชอบที่บ้านผมเคยมีปัญหากับคนในบ้านผมด้วย ทั้งพ่อ แม่ พี่ชาย พี่สาว เคยทุกคน แต่ผมก็เคลียจัดการด้วยดี แต่ลึกๆข้างในของทั้งสองฝ่ายผมไม่รู้นะ แต่ทุกๆวันเขาก็จะมาหาผมที่บ้านปกติ ที่บ้านไม่ได้กีดกันอะไรปกติดี ปัญหาต่อมา คือด้วยอารมณ์ร้ายๆของเขาที่ชอบวีนเหวี่ยง พูดจาไม่ค่อยรักษาน้ำใจ คิดอะไรได้ก็พูดออกมา โดยที่ไม่ค่อยแคร์ความรู้สึกคนรอบข้างเท่าไหร่ ซึ่งมันเกิดบ่อยมากจนผมรู้สึกติดลบตลอดเวลาโดนพูดไม่ดีใส่ เหมือนความรู้สึกผมมันชินชาไปแล้ว แต่ถามว่ารักไหม ก็รักมากไม่น้อยลงเลย
ผมไม่เคยนอกใจเธอเลยสักครั้ง แต่เธอเคยนอกใจผมสองครั้ง แต่ผมก็ให้อภัยตลอด ถามว่าอึดอัดไหม ก็อึดอัดนะแต่อยากอยู่ด้วยตลอดเวลาเหมือนเดิม
พฤติกรรมที่เธอทำกับผม ผมรู้สึกน้อยใจ เสียใจ เสียความรู้สึกทุกครั้ง เสียน้ำตาให้เธอบ่อยมาก จนบางทีอยากเลิก แต่ก็ได้แต่คิดแต่ทำไม่ได้สักครั้ง ยิ่งหลังๆ ทะเลาะกันทีไรเธอก็โยงมาแนวทางให้เราเลิกลากันเสมอ ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไม คนที่รักกันมากแต่มันกลับเข้ากันไม่ได้สักอย่าง ผมรู้สึกเหนื่อยกับสิ่งที่เป็นอยู่ อารมณ์แบบทั้งรักทั้งเหนื่อย ผมอยากให้ความรักผมมีความสุขมากกว่านี้ อยากประคับประครองกันไปจนแต่งงาน อยากสร้างครอบครัวไปกับเธอ อยากให้เธอเป็นคนสุดท้ายในชีวิตของผม แต่ทำไม เธอไม่ยอมลดนิสัยตัวเองให้เบาลงบ้างสักที ผมรู้สึกพยามแก้ไขปัญหาตรงนี้คนเดียวแล้วมันแก้ไม่ได้สักที
ผมไม่รู้จะทำย้งไงต่อไป ให้รักของเราได้เดินทางต่อผมได้แต่หวังว่าสักวันเธอจะใจเย็นขึ้น หรือผมควรจะทำใจเดินออกมา เพราะนิสัยคนเรายังไงก็เปลี่ยนไม่ได้เหรอ ?
ขอบคุณนะครับที่เข้ามาอ่านมารับฟังผมอ่านจะพิมวกไปวนมาต้องขอโทษด้วย เพราะเรื่องของผมมันเยอะมากจริงๆ แต่พยามย่อให้สั้นๆแล้ว ขออภัยด้วยนะครับ
ปล.ตอนนี้ผมก็ทะเลาะกันอยู่กับปัญหาเดิมๆ ไม่ได้คุยกันมาสองวันแล้วครับ เหมือนมีแนวโน้มจะได้เลิกกันเลย TT