เหตุใดมารผู้มีใจบาปจึงทราบความตรึกแห่งพระทัยพระศาสดาได้ ?

   [๔๑๖]  ข้าพเจ้าได้สดับมาแล้วอย่างนี้ :-           
สมัยหนึ่ง  พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ตรัสรู้ใหม่ ๆ ประทับอยู่ที่ต้นไม้
อชปาลนิโครธ  ใกล้ฝั่งแม้น้ำเนรัญชรา ณ ตำบลอุรุเวลา  ครั้งนั้น  พระผู้มี
พระภาคเจ้าประทับพักร้อนอยู่ในที่ส่วนพระองค์  ได้เกิดความตรึกแห่งพระทัย
อย่างนี้ว่า  สาธุ  เราเป็นผู้พ้นจากทุกรกิริยานั้นแล้วหนอ  สาธุ  เราเป็นผู้
พ้นแล้วจากทุกรกิริยาอันไม่ประกอบด้วยประโยชน์นั้นหนอ  สาธุ  เราเป็นสัตว์
ที่บรรลุโพธิญาณแล้วหนอ.

[๔๑๗]  ครั้งนั้น  มารผู้มีบาปได้ทราบความตรึกแห่งพระทัยของพระผู้มีพระภาคเจ้าด้วยจิต
จึงเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้าถึงที่ประทับ  แล้วได้ทูลด้วยคาถาว่า
                             มาณพทั้งหลายย่อมบริสุทธิ์ได้ด้วย
              การบำเพ็ญตบะใด  ท่านหลีกจากตบะนั้น
              เสียแล้ว  เป็นผู้ไม่บริสุทธิ์ มาสำคัญตนว่า
              เป็นผู้บริสุทธิ์  ท่านพลาดมรรคาแห่งความ
              บริสุทธิ์เสียแล้ว.

[๔๑๘]  ครั้งนั้น  พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบว่า  นี่มารผู้มีบาป
จึงได้ตรัสกะมารผู้มีบาปด้วยพระคาถาว่า
                             เรารู้แล้วว่า  ตบะอื่น ๆ อย่างใด
              อย่างหนึ่ง  ไม่ประกอบด้วยประโยชน์
              ตบะทั้งหมดหาอำนวยประโยชน์ให้ไม่
              ดุจถ่อเรือบนบก  ฉะนั้น (เรา)  เจริญมรรค
              คือ  ศีล  สมาธิ  และปัญญา  เพื่อความ
              ตรัสรู้  เป็นผู้บรรลุความบริสุทธิ์อย่าง
              ยอดเยี่ยมแล้ว  ดูก่อนมารผู้กระทำซึ่งที่สุด
              ตัวท่านเป็นผู้ที่เรากำจัดเสียแล้ว.

           ครั้งนั้น  มารผู้มีบาปเป็นทุกข์เสียใจว่า  พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงรู้
จักเรา  พระสุคตทรงรู้จักเรา  ดังนี้  จึงได้อันตรธานไปในที่นั้นเอง.

ตโปกรรมสูตร  พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สคาถวรรค เล่ม ๑ ภาค ๒