ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องในรั้วโรงเรียน เหตุการณ์การ "ลืม" ครั้งนั้นจะผุดขึ้นมาให้ขำได้ทุกที

เรื่องมันมีอยู่ว่า ช่วงหนึ่งสักประมาณมอห้ามอหก เราเกิดอารมณ์ติสท์แตกไม่อยากขับรถมอเตอร์ไซค์ไปเรียน ก็เลยลำบากพ่อต้องขับไปส่งในบางวัน
ส่วนตอนกลับ ก็แล้วแต่อารมณ์ บางวันให้พ่อมารับ บางวันให้เพื่อนไปส่ง
บางวันนั่งรถรับส่งนักเรียนไปกับเพื่อน ซึ่งเป็นรถรับส่งจากหมู่บ้านแต่ผ่านบ้านเราพอดี คนแน่นรถจนเคยตกรถมาแล้ว ดีที่ไม่โดนรถคันหลังชน
หรือบางวันก็เดินกลับแบบชิวๆ ระยะทางจากบ้านไปโรงเรียนประมาณสามกิโลเมตร

เหตุการณ์วันนั้นเป็นคล้ายๆ หลายๆ วัน เราเดินกลับบ้านเอง เดินเรื่อยๆ เปื่อยๆ ไม่เร่งรีบ กว่าจะถึงบ้านก็เย็นมากแล้ว อาทิตย์เป็นสีส้ม ใกล้ตกดินเต็มที
ถึงบ้านมาเป็นชั่วโมงฟ้าเริ่มมืด จู่ๆ ก็นึกอยากไปตลาดสด มองหารถหน้าบ้าน

เฮ้ย!! รถมอเตอร์ไซค์หาย ถามพ่อถามแม่ไม่มีใครรู้ใครเห็นสักคน ตอนนั้นทั้งบ้านเริ่มตื่นตระหนก รถโดนขโมยแน่แล้ว ถามเพื่อนบ้าน ไม่มีใครรู้

ขณะที่พ่อกำลังสตาร์ทรถกำลังจะพาไปแจ้งความ สมองเจ้ากรรมก็นึกได้

ลืมรถไว้ที่โรงเรียน!!

จากที่จะไปโรงพัก เลยได้ไปโรงเรียนแทน ฟ้ามืด โรงเรียนเงียบ ในโรงจดรถอันกว้างใหญ่ มีรถมอเตอร์ไซค์คันสีแดงของเราจอดอยู่ลำพังอย่างน่าสงสาร



นี่ล่ะประสบการณ์การลืมแบบ เมิงลืมได้ไง ของเรา