ถ้าผมผิดพลาดประการใดต้องขออภัย ณ ที่นี้ด้วยครับ ผมอ่านพันทิปมานานมักจะมีคำแนะนำดีๆเสมอผมเลยขอตั้งกระทู้แรกของผมครับ
ถ้าตัวผมผิดจะว่าจะซ้ำเติมอะไรก็ได้น่ะครับแต่ขอคำแนะนำให้ผมด้วยครับขอบคุณมากครับ
(ถ้าผมพิมพิดตรงไหนขอโทดตรงนี้ด้วยน่ะครับ) อดทนอ่านน่อยน่ะครับมันต้องเล่าจิงๆครับ ผมอยากได้คำแนะนำจิงๆครับ
          เรื่องของผมมีอยู่ว่า ผมคบกับผู้หญิงคนนึงมาได้เกือบ 3 ปีเเล้วมั้งครับ หรือ 3 ปี แล้วก็ไม่รู้(ผมไม่ได้นับอ่ะครับ แฮ่ๆ)
ประเด็นมันไม่ได้อยุ่ตรงนั้นครับ ปัญหาตรงนี้ครับ แรกที่เราคบกันผมแค่ชอบเทอแล้วผมก้ลันล้าตามประสาเด็กมหาลัยครับ ( ในที่นี้หมายถึง ไปเที่ยวกินเหล้ากับเพื่อนน่ะครับ ) แต่เทอดีกับผมมากผมก็คบเทอต่อไป ฝืนทนคบไปครับคิดว่าสักวันจะรักเทอขึ้นมา แต่เทอเป็นคนสองอารมครับ ชอบทำร้ายตัวเอง ทำลายข้าวของ ที่บ้ามากๆสุดก้ถึงขนาดเอากะจกทิ่มตัวเองเลือดนี่พุ่งเป็นน้ำพุเรยครับผมเป็นโรคหอบถึงกับช็อค หอบขึ้นเรยร่ะครับ ในตอนที่ผมไม่ค่อยรักเทอมากนักผมก้ไม่สนใจเทอเลยครับ อีกทั้งผมก้คุยกับแฟนเก่าแต่!! ผมคุยแบบเพื่อนน่ะครับ ผมเป็นคนที่เลิกแล้วเลิกเลย เป็นเพื่อนกันได้ผม แต่คนนี้เราเลิกกันด้วยความเข้าใจผิดครับพอไขปัญหาได้เราก็เลยกลายเป็นเพื่อนที่สนิทนิดนึงครับแต่ก็เพื่อนร่ะครับผมไม่คิดอะไรนอกจากนั้น เรียนที่เดียวกัน เจอกันไม่บ่อยน่ะครับแต่ผมชอบชวนเขาไปไหนต่อไหนด้วยครับแต่ก้ไม่บ่อยเท่าไหร่นา เพราะผมอยุ่กับเขาเเล้วผมรุสึกสบายใจสบายตัวครับ ไม่เครียด ไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไร ผิดกับตอนที่อยุ่กับแฟนผมทะเลาะกันทีก็ทำไห้ผมกลัว ทำไห้ผมผวา อยุ่ด้วยแล้วอึดอัด อ่อเทอเปนคนเงียบๆครับไม่ค่อยเล่นอะไรแต่งานบ้านเนี๊ยบมากครับ แฟนก็รุครับว่าผมไปกับเขาไปเที่ยวไปไหนต่อไหน เทอก็เลยไม่ชอบเขาไปเลยครับถึงขั้นเกลียดมากๆแต่ผมก็ยังไม่หยุดครับจนมีครั้งนึงแฟนผมหนีผมไปผมก็รุสึกดีใจมากครับ โล่งเเล้วเราไม่ต้องมาคอยระหวาดระแวง ผวาดผวา ขู่จะทำร้ายตัวเองนั้นโน่นนี่ แต่ทิ้งระยะไปครับผมกับรุตัวอีกทีว่าผมรักเทอครับก้ไปตามง้อกับมาก้มาอยุ่ด้วยกันผมก้เลิกคุยกับแฟนเก่าครับเปนคนดีไม่เจ้าชู้อะไรไม่เที่ยวไม่ไปไหนเรยครับจนเรียนจบ เทอก้ไปทำงานชงเหล้า เทไวน์ไรพวกนี้ครับ จนเทอได้คนมาคุยเป็นลูกค้าที่ร้านครับเหมือนจะรวย เทอคุยกันอยุ่เป็นอาทิตเรยครับผมรู้ครับแต่ผมไม่พูด เทอติดโทรศัพท์อยุ่เเลัวครับผมไม่พูดอะไรเทอก็คงคิดว่าผมไม่รุ้มั้งครับเทอก้เปี่ยนไปเรื่อยครับ อารมเสียง่าย หงุดหงิดง่าย งานบ้านอะไรไม่ทำ โวยวาย จนผมทนไม่ไหวเเล้วครับ ผมถูบ้านอยุ่เทอเล่นอยุ่นั่นร่ะหัวเราะกิ๊กกั๊ก(ผมยังไม่เคยทำขนาดนี้เรยน่ะเนี้ย สาบานได้ผมไม่เคยมีคนอื่นเรยยยย)กับโทรศัพท์ครับ ผมก็กะโจนเข้าไปดูเรยเห็นครับแต่เทอทำไงรุไหมครับ เทอเลื่อนไห้ดูครับแต่ไม่บนสุดเว้นไว้อันนึง(อ่อ คุยไลน์น่ะครับ) แน่นอนครับผมขอดูข้างบนเทอไม่ไห้ดูครับเทอบอกคุยงานอยุ่(ทำเสียงหงุดหงิดครับ)เเล้วก้ลุกหนีเข้าห้องน้ำครับผมแมร่งเหมือนโง่มากอ่ะในตอนนั้น ผมก้นั่งรอจนกว่าเทอจะออกมาครับพอเทอออกมาผมก้บอกเลิกเรยสิครับ เทอไม่ยอมครับร้องไห้กอดเข่า(โห่ยๆ)บอกว่างานนู้นงานนี้งานไม่ดีไม่อยากไห้ดู(โห่ยๆ)ลบไปแล้วอ้าวห่างานไม่ดีจริงไม่ไม่เกบไว้ไห้ผมดูร่ะครับโผมมมมมมมมมมม บอกกลัวทะเลาะกับผมไห้ตายเทอะนายจ๋า แล้วนี่ไม่เรื่องใหญ่กว่ารึนายจ๋า เทอลบไปเเล้วผมทำไงได้อ่ะไม่มีหลักฐานเทอก้ร้องไห้จนผมสงสารเทอบอกจะไม่ทำอีกผมก้ยอมครับโอเคๆ เเล้วผมก็ไปเชียงใหม่กับครอบครัว(จะบอกไห้น่ะครับเทอยังไม่หยุดคุย ผมสืบเก่งดูดิ๊ขนาดแมร่งร้องไห้จะเป็นจะตายยังขาด ดอ อีกอันไม่ได้ ขอโทดครับ) ถึงเชียงใหม่วันสุท้ายก่อนกลับก็ทะเลาะกันครับผมก้ปิดเครื่องหนีเลยครับ ไม่อยากเถียง ไม่อยากคุย เทอยังทำงานอยุ่ร้านเดิมน่ะครับยังชงอยุ่(ผมเข้าใจครับงานแบบนี้ต้องคุยบ้างผมเคยคบโคโยตี้ตามผับ แต่เขาไม่ถึงขนาดเทอคนนี้คับแฟนผมคนนี้ดูท่าอยากจะได้มันจิงๆ)เมื่อผมกลับมาจากเชียงใหม่ซื้อของขวัญมากฟากง้อน่อยที่ปิดเครื่อง เทอนิ่งครับปกติเทอจะดีใจที่ผมกลับมาไม่ว่าผมจะปิดเครื่องหรืออะไรยังไง ผมรู้เรยเทอกำลังติดใจหมอนั่นมากๆ จนวันนึงครับ อยุ่ดีๆแม่ของเทอมีแม่บุญธรรมขึ้นมาสะงั้นครับเทอบอกต้องไปเจอไม่เจอกันนานไปกินข้าวกันแม่เทอนัดไว้ 6 โมง เทอบอกแม่เทอเลิกงานเเร้วมาเรยผมจะบอกให้ที่ทำงานของแม่เทออยุ่ไกลจากที่นัดไว้มากครับและเเม่เทอก่าจะกลับทีไม่เคยจะเป็นเวลานี้เรยครับ เทอลุกขึ้นมาแต่งตัวตั้งแต่บ่าย 4 เปลี่ยนเเล้วเปลี่ยนอีกทำผมแล้วทำผมอีกอ่อๆมีคำพูดจากเทอครับ เทอบอกว่า"จะชวนตัวไปตัวคงไม่ไปกับเขารอกเพราะตัวไม่รุจัก"เอิ่มถามกุตอบแทนกุเสด ผมก้นิ่งครับป่อยมัน!! (อ่อบอกอีกครับไม่เจอญาตินานจะไห้แต่งตัวไม่ดีรึไง ถถถถ+)แม่มันไม่โทมาตามเลยสักนิดดด เเมร่งแต่งตัวจะถึง 6 โมงอยุ่ร่ะปกติโทรตามยิกๆเรยครับท่าน พอมันแต่งเสดมันก้ไป 6โมงเกือบทุ่มเลยครับท่าน ไม่มีไลน์แม่เข้าไม่มีเบอแม่เข้าเรยผมป่อยครับไม่รุทำไมป่อยจังเลยยยย อะไรดลใจก้ไม่รุครับอยากรุมั้งว่าคนดีๆโคตะระดีมันจะเป็นยังไง พอเทอไปครับผมก้โทหาปกติครับไม่รับ ไลนหาไม่ตอบ มีรับครั้งนึง บอกช่วยแม่ถือของ เห้อออ ผมเป็นคนเจ้าชู้มากๆๆๆๆมาก่อนผมรุ้ครับเอ้าเอาก้เอาช่วยแม่ถือของตอนแรกบอกไปกินข้าวใช้ไหมครับกับแม่บุญธรรม ตอนรับโทรสับที่บอกช่วยแม่ถือของบอกกำลังถือของเยอะแยะไปเยี่ยมญาติ เทอรีบวางด้วยน่ะครับ เอ้อออ เอาดิ๊ เอากะเขาดิ๊ ไม่เนียนมากๆท่าน ผมก้โทรเรื่อยๆครับเพราะห่างกันผมโทรอยุ่เเร้ว เทอไม่รับครับเปนสิบเปนร้อยสายเรยที่นี้ก้ไม่รับครับ รับครั้งสุดท้ายเอาผมอึกอ่ะ ว่าผมครับจะโทรไรนักหนานานๆจะมาหาญาติทีไม่สะดวกคุย ดดดดดดดดดด (ขึ้นครับขึ้น) เทอกลับมาตอนเกือบ 5 ทุ่มครับ เทอโทมา(คุณคิดดูครับไปทำไรกันเป็นช่วงโมงๆ ที่กับผมร่ะกว่าจะจับมือได้โห่ยเป็นเดือน) ผมอยุ่ห้องเพื่อนเเร้วครับไม่รับครับ ผมเกบของเรยครับหนีสิครับรอไรหงุดหงิดผมจะเป็นบ้าทำลายข้าวของเเทนร่ะ หนีไปอาทิตก่าๆครับทนไม่ไหวเวรกรรมกุจิงๆกลับมาง้อครับ โหววววววท่าน เทอปล่อยผมร้องไห้ไม่แยแสเรยครับท่าน(เทอหลงไอ่นั่นหัวปักดินเรยครับ ไม่รุมันทำอะไรแฟนผม) แล้วคืนนึงเทอสารภาพบอกเทอมีคนอื่นนี่นักครับผมบ้าเรยครับแมร่งยอมรับกุอุตส่าอดทนแกล้งไม่รุตั้งนานแมร่งยอมรับสะง้านนนนน เขวี้ยงข้าวของจะเอาพัดลมปาใส่หน้าเทอคับแต่ยั้งใจไว้ทันผมก้วิ่งหนีออกไปครับกลัวทำร้ายเทอ เทอไม่ตาม ไม่โท ไม่ใดๆทั้งสิ้น ดึกเเล้วน่ะครับผมก้นั่งป้ายรถเมล์เรยครับทั้งคืนจนเช้าก้เข้าห้องเกบเสื้อผ้า เทอไม่สนใจครับรุอะไรไหมครับตอนผมวิ่งออกไปที่เทอไม่ตามไม่โทเทอมานั่งตอบไลน์ไห้ไอ่ห่านั่นครับผมจำแม่นเร่ะเทอตอบไอ่ห่านั่นว่า"ตื่นแล้วค่ะ"แหนะมีล้อเล่นกันด้วยผมแอบเหนในโทรสับ แล้วบอกว่ารักผมมากมายขาดไม่ได้จะทำทุกอย่างไห้อยุ่กับผมนานตลอดชีวิต ผมก้ไปโง่เชื่อจนโดนตีหลังอย่างแรง เอาอีกครับผมร้องไห้อีกครับถ้าคุณเห็นผมร้องไห้คุณจะเวทนาผมมากกว่าคำว่าสงสารเรยครับ เทอไปทำงานครับเหมือนจะเลิกชงเหล้าเเล้วมั้งครับลืมครับ ไปยืนเป็นพริ๊ตตี้ พีซีพวกนี้แทนมั้งครับวันนั้น ผมก้รอเทอที่ห้องครับร้องไห้เป็นบ้าเป็นบอรอให้เทอกลับมาปรากฎว่าเทอไปกินเหล้ากับมันครับโห่วจรอด์เวณกรรมไรคร้าบบบ วันต่อมาเอาอีกครับผมง้ออีกวิ่งตามหาเทอทุกห้างเรยครับเทอไม่รับโทรสับผม ผมวิ่งจนผมท้อ ผมก้ขึ้นห้องครับผมมีกุณแจห้องร้องสิครับแมร่งตุ๊ดมากอ่ะไม่รุเปนไรนักหนาโมโหตัวเอง หลังจากร้องไห้ชักดิ้นชักงอ โรคหอบกำเริบผมก้หยุดครับเหนื่อยครับกลัวตาย ผมก้ไปห้างหาซื้อตุ๊กตาที่เทอชอบ ผ้าเช็ดตัวลายการตูนที่เทอชอบ แพงมากครับท่านเอ้ยย ไปนั่งรอหน้าสถานีเรยครับ เทอต้องโผล่มาเเน่ๆคิดงั้นครับเพราะเทอไม่ชอบนั่งแท๊กซี่หรือรถเมล์ เจอไหมครับ...เจอสิครับหลายชั่วโมงอยุ่แมร่งโคตะระอดทน ผมก้ยืนขึ้นครับเทอก้เดินเข้ามาผมก้จับมือเทอเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้นครับบอกเทอว่าซื้อของขวัญมาให้ เทอใจอ่อนครับไห้ผมง้อ แต่เทอก้ยังคุยกะไอ้นั่นอยุ่น่ะครับแต่ผมไม่สนใจจนผมไม่รุเรยครับว่าเทอเลิกคุยกะมันไปตอนไหนไม่สนใจจิงๆครับผมง้ออย่างเดียวแรกก้ลำบากครับ ถึงขั้นมากๆครับจนผมเริ่มท้อผมจะถอยห่างเทอแต่เทอไม่ยอมผมก็อยุ่ครับ จนเราย้ายมาอยุ่บ้านผมเทอดีขึ้นมากครับมากจิงๆแต่หัวใจผมมันท้อถอยไปเเล้ว ผมมารุความจิงที่หลังว่าเทอกอดกะไอ่นั่นบนรถกันด้วย(จากปาก ผมไม่ชอบอะไรจากปากคนพิดเรย มันจี๊ด)ครับ ผมรอกถามมาได้แค่นี้ครับผมไม่รุรอกครับว่าทำอะไรกันมาแล้วบ้างถึงกลับมาหาผมมาทำดีกับผมเหมือนเดิมเวลาผ่านไปผมรอกถามเทอก้โกหกวนไปเวียนมา ผมทรมาณครับ ทรมาณมาก ผมทนกับความทรมาณมาครบ 1 ปีแล้วครับผมได้แต่ภวานาไห้ผมลืมความทรงจำอันโหดร้ายไปมันก้ไม่ลืมครับต่อให้เทอทำดีแค่ไหนมันก้ไม่ลืมเรยครับเทอเคยเปนคนดีมากๆแล้วหักหลังผมเเล้วครั้งนี้เทอกลับมาดีอีกผมก้ไม่รุจะเชื่อเทอได้อีกยังไง ผมเพิ่งรุตัวครับว่าผมไม่ต้องการเทอเเร้ว ผมไม่เหลือความรักไห้เทอเรย ยิ่งผมคิดถึงเรื่องเก่าผมยิ่งหมดความรักเทอก้กลับมาเป็นเหมือนเดิมครับไม่ยอมเลิก ทำร้ายตัวเอง โวยวาย ยังไงก้ไม่เลิกกับผมแต่ทุกวันนี้ผมอยุ่กับความทรมาณสาหัสสากันมานานมากครับ จะว่าผมพิดผมก็   ผิดร่ะไม่น่าไปง้อเทอกลับมาคิดว่าตัวเองจะรับได้คิดว่าตัวเองจะรับไหวสุดท้ายมันกลายเปนสิ่งเลวร้ายที่ทรมาณหัวใจเราตลอดมา ตื่นมาทุกๆเช้าผมไม่อยากเหนหน้าเทอเรยครับยิ่งเห็นเทอผมยิ่งเจ็บ ยิ่งทรมาณ เทอก้ขอนะครับไห้ผมอยุ่กับปัจจุบันเทอจะทำไห้มันดีเทอบอกเทอเลือกเเล้วแต่ผมไม่สามารถทำได้เรยครับ ผมควรทำยังไงดี ผมน่าจะอยุ่กับตัวเองก่อนแต่เทอก้ไม่ยอมครับไม่ยอมไห้ผมออกจากชีวิตเทอยเรย บางคืนผมทรมาณกับการทนคบเทอ ทนเห็นหน้าเทอคนที่เคยทำร้าย ต้องแอบไปเสียน้ำตาลงขวดทุกทีเรยครับ ผมทรมาณจนไม่รุจะแก้ไขยังไง จะเลิกเทอก็ขู่ทำร้ายตัวเองครับ ผมทุกข์ทนครับ ผมไม่มีความสุขเลยสักนิด เทอทำทุกอย่างดีจิงๆครับยกเว้นความรุสึกผม ความทรงจำผม พอกอดเทอผมนึก พอจูบเทอผมก้คิด ไม่ว่าจะทำอะไรมันเด้งมาทุกครั้งเรยครับ ทุกวันนี้ผมรุ้สึกพิดมากที่ดึงเทอกลับมาเพราะตัวผมเองคิดว่าจะรับได้แต่เปล่าเรย ผมพยามให้โอกาศเทอได้ทำอะไรดีด้วยกันตั้งมากมายจากนั้นมาก้ระยะเวลา 1 ปีได้ มันไม่ช่วยเรยครับผมทรมาณตลอดเวลาผมรุ้ว่าอดีมันจะทำรายปัจจุบันแต่ทำยังไงครับผมไม่เคยโดนใครทำกับผมขนาดนี้เรยจริงๆ  ผมคิดว่าเรื่องเล็กแต่กลายเป็นไม่เล็กสำหรับผมที่ดึงเทอมาอยุ่ข้างผมตรงนี้อีกครั้งพร้อมกับความพิดที่ผมยังจำไม่ลืมเทอบอกว่าทีผมคุยกับคนเก่าผมพูดตรงๆน่ะครับผมเป็นเพื่อนกันไม่เคยทำอะไรได้ขนาดนี้ยอกเล่นจีบกันไม่เคยครับแล้วผม...ผมต้องจำนนอยุ่กะเทอต่อไปทั้งที่ผมต้องทรมาณแบบนี้จนกว่าเทอจะไปจากผมเองอีกครั้งหรอครับ หรือมีวิธีไหนบ้างที่ผมจะลืมมันไปได้ ไห้ผมหนีผมจะหนีไปไหนอีกร่ะครับที่นี่บ้านผมมีแค่ผมกับเทอเเล้วก็หมา ถ้าผมจะหนี ก้ต้องไปต่างจังหวัดบ้านญาติบ้านแม่บ้านพ่อแล้วงานผมเห้อออ คุยไห้เทอยอมป่อยไห้ผมอยุ่คนเดียวสักพักเทอก้ปติเสทยืนยันที่จะอยุ่จะทำดีๆๆๆๆๆๆเทอบอกครับจะมีแต่ความตายที่จะเราจากกันโอ้วว ซึ่งมันปีนึงเเล้วน่ะครับผมก้ยังติดกับมัน คุณคงถามแล้วผมจะดึงเทอกลับมาทำไมก้ตอนนั้นผมคิดว่าผมจะรับมือกับมันได้ไงครับไม่เคยคิดเรยว่าจะให้ความทรมาณได้ขนาดนี้ผมเข้าใจคุณผู้หญิงเรยร่ะครับที่มีแฟนเจ้าชู้ต่อจากนี้ผมจะไม่เจ้าชู้อีกเด็ดขาดเรยครับมันโคตะระแย่อ่ะที่ต้องทนอยุ่กับคนที่ทำร้ายเราทั้งที่พูดว่ารับได้แต่ลึกๆแล้วแมร่งทรมาณ ขอขอบคุณคำแนะนำทุกคำน่ะครับ
     ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลามาอ่านเรื่องไม่เป็นเรื่องเเบบนี้ ขอบคุณทุกท่านที่คอมเม้นทุกความคิดเห็นให้ผม ขอบคุณที่ให้ผมได้ระบายแบบนี้ ขอขอบคุณจากใจจริงครับผม