ดูเงาใจมา 3-4 ตอน และเริ่มรู้สึกพิเศษกับละครเรื่องนี้ขึ้นมาเรื่อยๆ ไม่ใช่แค่ละครสนุก ฉากสวยหรือเพลงเพราะอย่างเดียว
แต่มันมีตัวละครบางตัวที่สะท้อนความรู้สึกลึกๆของเราได้ นั่นคือ "วาทิต"
เรื่องกล่าวมาถึงตอนที่ 'วาทิต' ได้แต่งงานกับ 'เมทินี ' จนทำให้ 'อังกูร' แค้นเคืองใจ หลายคนอาจจะสงสารอังกูร เชียร์อังกูร
และไม่ชอบวาทิตอะไรก็แล้วแต่ … ซึ่งตอนแรกๆ เราก็รู้สึกรำคาญวาทิตเช่นกัน ด้วยบุคลิกที่ดูตุ้งติ้ง อ่อนแอ เอาแต่ใจ และติ๊งต๊อง
แต่หลังจากได้เห็นสิ่งที่วาทิตทำให้เมและคนอื่นแล้ว กลับเกิดความรู้สึกประทับใจในตัวตนของวาทิตขึ้นมาอย่างประหลาด
เราอาจคิดและเห็นในสิ่งที่คนอื่นอาจมองไม่เห็น....ก็เป็นได้ :
วาทิตเป็นคนที่มีจิตใจดีงามคนหนึ่ง ถ้าไม่ติดที่เป็นคนขี้โรคจนทำลายความสุขสมบูรณ์ในชีวิตไปจนกลายเป็น “ปมด้อย”
วาทิตหลงรักเมทินีอย่างสุดหัวใจ และเจียมตัวอยู่เสมอว่า สภาพอย่างเขาคงไม่สามารถทำหน้าที่สามีที่สมบูรณ์ได้
เขาเพียงแค่อยากอยู่ใกล้ๆผู้หญิงที่เขารัก อยากดูแลเธอและยกย่องเธอในฐานะภรรยาให้ดีที่สุด
สิ่งที่วาทิตแสดงออกต่อเมจึงเต็มไปด้วยความสุภาพอ่อนโยนและให้เกียรติ ไม่หักหาญน้ำใจ ไม่หื่นห่ามกามวิปริตเฉกเช่น
ชายบางคนที่มีsexไม่ได้ก็จะบังคับให้เมียกระทำบางอย่างแทน แต่วาทิตทะนุถนอมเมและทำทุกย่างให้เธอมีความสุขที่สุดเท่าที่
ผู้ชายพิการคนหนึ่งจะทำได้ แม้หลายคนอาจจะมองว่าเขาปัญญาอ่อน
วาทิตพยายามจัดสวนดอกไม้เพื่อเซอร์ไพรซ์เมทั้งๆที่ตัวเองแพ้เกสรดอกไม้ และบอกกับเมว่า
“เขาคงไม่ดีพอที่จะทำให้เมรักเขาได้ แต่เขาก็อยากทำสิ่งดีๆเพื่อเม เพราะเขารักเธอ”
...วาทิตยิ้มแก้มปริ แววตาเป็นประกายเหมือนเด็กกำลังดีใจเมื่อรู้ว่าเมชอบในสิ่งที่เขาทำให้... (ซีนนั้นเล่นเอาเกือบน้ำตาซึม)
และเมื่อวาทิตพยายามจะปกป้องเมในฐานะสามีเมื่อรู้ว่าเมกำลังจะถูกอังกูรห่มเหงรังแกด้วยวิธีที่อาจดูเหมือนไม่ค่อยฉลาดนัก
ที่เอาปืนมาขู่อังกูรอย่างกล้าๆกลัวๆ ทั้งๆที่ตัวเองนั้นก็อ่อนแอเกินกว่าจะสู้อังกูรได้ และสุดท้ายก็ถูกทำร้ายปางตาย (เครียดแทนเลย)
ถ้าเมเป็นผู้หญิงที่ฉลาดและเห็นคุณค่าของความรักมากกว่าความใคร่.. เชื่อว่า หากเมได้มีโอกาสอยู่กับวาทิตให้นานกว่านี้
เมคงจะค่อยๆรักวาทิตขึ้นมาทีละนิดละน้อย และจะรักเขาได้อย่างเต็มหัวใจในสักวัน ..แต่น่าเสียดาย ที่คงไม่มีวันนั้น...
**** เรื่องนี้ต้องชื่นชมทั้งคนเขียนบท การวางคาร์แร็คเตอร์ที่ชัดเจนของผกก.&ผู้จัด และฝีมือการแสดงของตูมตามที่เล่นจนเราอิน
อย่างรุทนี่ยังรู้สึกว่านี่ยังเป็นตูมตามแสดงนะ เพราะคาร์แร็คเตอร์ยังคล้ายๆตัวจริงอยู่บ้าง แต่วาทิตนี่รู้สึกว่าไม่ใช่ตูมตามเลย
แต่เหมือนเป็นนักแสดงอีกคนหนึ่งมาเล่นเป็นวาทิต ยอมเขาเลย..
หนึ่งกระทู้ให้ "เงาใจ" : 'วาทิต'แค่ตัวละครธรรมดาๆ แต่กลับสร้างความรู้สึกที่พิเศษในหัวใจ..ซะงั้น
แต่มันมีตัวละครบางตัวที่สะท้อนความรู้สึกลึกๆของเราได้ นั่นคือ "วาทิต"
เรื่องกล่าวมาถึงตอนที่ 'วาทิต' ได้แต่งงานกับ 'เมทินี ' จนทำให้ 'อังกูร' แค้นเคืองใจ หลายคนอาจจะสงสารอังกูร เชียร์อังกูร
และไม่ชอบวาทิตอะไรก็แล้วแต่ … ซึ่งตอนแรกๆ เราก็รู้สึกรำคาญวาทิตเช่นกัน ด้วยบุคลิกที่ดูตุ้งติ้ง อ่อนแอ เอาแต่ใจ และติ๊งต๊อง
แต่หลังจากได้เห็นสิ่งที่วาทิตทำให้เมและคนอื่นแล้ว กลับเกิดความรู้สึกประทับใจในตัวตนของวาทิตขึ้นมาอย่างประหลาด
เราอาจคิดและเห็นในสิ่งที่คนอื่นอาจมองไม่เห็น....ก็เป็นได้ :
วาทิตเป็นคนที่มีจิตใจดีงามคนหนึ่ง ถ้าไม่ติดที่เป็นคนขี้โรคจนทำลายความสุขสมบูรณ์ในชีวิตไปจนกลายเป็น “ปมด้อย”
วาทิตหลงรักเมทินีอย่างสุดหัวใจ และเจียมตัวอยู่เสมอว่า สภาพอย่างเขาคงไม่สามารถทำหน้าที่สามีที่สมบูรณ์ได้
เขาเพียงแค่อยากอยู่ใกล้ๆผู้หญิงที่เขารัก อยากดูแลเธอและยกย่องเธอในฐานะภรรยาให้ดีที่สุด
สิ่งที่วาทิตแสดงออกต่อเมจึงเต็มไปด้วยความสุภาพอ่อนโยนและให้เกียรติ ไม่หักหาญน้ำใจ ไม่หื่นห่ามกามวิปริตเฉกเช่น
ชายบางคนที่มีsexไม่ได้ก็จะบังคับให้เมียกระทำบางอย่างแทน แต่วาทิตทะนุถนอมเมและทำทุกย่างให้เธอมีความสุขที่สุดเท่าที่
ผู้ชายพิการคนหนึ่งจะทำได้ แม้หลายคนอาจจะมองว่าเขาปัญญาอ่อน
วาทิตพยายามจัดสวนดอกไม้เพื่อเซอร์ไพรซ์เมทั้งๆที่ตัวเองแพ้เกสรดอกไม้ และบอกกับเมว่า
“เขาคงไม่ดีพอที่จะทำให้เมรักเขาได้ แต่เขาก็อยากทำสิ่งดีๆเพื่อเม เพราะเขารักเธอ”
...วาทิตยิ้มแก้มปริ แววตาเป็นประกายเหมือนเด็กกำลังดีใจเมื่อรู้ว่าเมชอบในสิ่งที่เขาทำให้... (ซีนนั้นเล่นเอาเกือบน้ำตาซึม)
และเมื่อวาทิตพยายามจะปกป้องเมในฐานะสามีเมื่อรู้ว่าเมกำลังจะถูกอังกูรห่มเหงรังแกด้วยวิธีที่อาจดูเหมือนไม่ค่อยฉลาดนัก
ที่เอาปืนมาขู่อังกูรอย่างกล้าๆกลัวๆ ทั้งๆที่ตัวเองนั้นก็อ่อนแอเกินกว่าจะสู้อังกูรได้ และสุดท้ายก็ถูกทำร้ายปางตาย (เครียดแทนเลย)
ถ้าเมเป็นผู้หญิงที่ฉลาดและเห็นคุณค่าของความรักมากกว่าความใคร่.. เชื่อว่า หากเมได้มีโอกาสอยู่กับวาทิตให้นานกว่านี้
เมคงจะค่อยๆรักวาทิตขึ้นมาทีละนิดละน้อย และจะรักเขาได้อย่างเต็มหัวใจในสักวัน ..แต่น่าเสียดาย ที่คงไม่มีวันนั้น...
**** เรื่องนี้ต้องชื่นชมทั้งคนเขียนบท การวางคาร์แร็คเตอร์ที่ชัดเจนของผกก.&ผู้จัด และฝีมือการแสดงของตูมตามที่เล่นจนเราอิน
อย่างรุทนี่ยังรู้สึกว่านี่ยังเป็นตูมตามแสดงนะ เพราะคาร์แร็คเตอร์ยังคล้ายๆตัวจริงอยู่บ้าง แต่วาทิตนี่รู้สึกว่าไม่ใช่ตูมตามเลย
แต่เหมือนเป็นนักแสดงอีกคนหนึ่งมาเล่นเป็นวาทิต ยอมเขาเลย..