เรื่องมันมีอยู่ว่า...ผมเล่นปวชปี1...ครับผมก็ไม่รู้หลอกว่ามันเริ่มต้นความรู่สึกดีดีจากตอนไหนนะ... ! แต่ผมกับเขาไม่ได้รู้จักกันเลยแม้แต่นิ๊ดเดียวจริงๆ
เพราะว่าเขาหน้าตาดีมากแถมยังเป็นคนที่นิสัยดีคนนึ่งเลยแหละบางครั้ง...ตอนแรกนะครับผมไม่ชอบขี้หน้าเขาเอามากๆเลยแหละแต่พอได้พูดคุยกับเขา
ได้อยู่กับเขาได้มองตากับเขามันทำให้ผมกลับเปลียนใจไปสนใจเขามากขึ้นจากที่ไม่ค่อยชอบพอนานๆเข้านานๆเข้าผมก็เริ่มรู้สึกดีกับเขามากขึ้นมากขึ้น
ผมไม่รู้เลยว่ามันเป็นตอนไหนทั้งที่ใจยังแอนตี้เขามากๆเลยแหละแต่พอขึ้นปวชปี 2 ผมก็เริ่มแกล้งเขาเรื่องอยากคุยกับเขาขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวเลย
เห้ย...เราชอบมันหรอยังถามใจตัวเองอยู่เสมอแล้วผมกับเขาก็โดนเพี่อนล้อเล่นว่าผมกับเขาบอกกันถามว่าผมอายมั้ยผมอายนะแต่อีกครึ่งใจก็แฮปปี้
แต่มันมีปัญหาตรงที่ว่าเขาสนิทกับคนนึ่งซึ่งคนนี้ดีกว่าผมทุกอย่างเลยนะทั้งเรียนเก่งทั้งบ้านมีเงินแถมเขาสองคนก็ดูเหมือนจะสนิทกันเอามากๆเลยแหละ
แต่บางทีผมก็ไม่อยากคิดไปเองแต่บางเหตุการ !! เขาทำให้ผมคิดไปเองตลอด เขาเป็นคนดีแฟรนลี่ขี้เอาใจเป็นคนดีผมชอบเขาแล้วผมยอมรับเลยว่าผมชอบเขาแต่เค้าคงไม่รู้หลอกว่าผมชอบเขามากจริงๆผมก็ต้องนั่งเก็บความรู้สึกไว้ข้างในไม่กล้าบอกเขาสักทีผมควรจะทำยังไงดีครับผมอึดอัดเหลือเกิน
ผมควรจะต้องยอมรับความเป็นจริงด้วยการเดินจากเขาไปโดยไม่ต้องหันหลังกลับไปเลยหรือเปล่าหรือผมควรจะบอกความรู่สึกข้างในเขาไปดีเลยว่าผมชอบเขา
- ควรบอกความรู้สึกมั้ย
- เป็นแบบนี้ต่อไป
- รักษาความเป็นเพี่อนไว้ดีมั้ย ทำควรจะต้องทำยังไงครับ