ผมกับแฟนเก่าคบกันมาได้3เดือน มีอะไรกันใส่ถุงเกือบทุกครั้งจนเมื่อ ครั้งหนึ่งที่ผมไม่ได้ป้องกัน เค้าดูกระวนกระวายมาก พอผ่านคืนนั้นไป ผมเลยสงสัย ค้นข้าวของในห้องของเขา ผมไปเจอยาต้านไวรัส แอฟฟาไวเร็นส์ กับ ซิลาเวียร์ เข้า วินาทีแรกที่ผมเจอผมช็อค นิ่ง ไปสักพัก พอตั้งสติได้ ผมขอตัวกลับบ้าน พอมาถึงบ้าน ผมแชทเฟสบุ๊คไปหาเขาว่า
ผม :มีอะไรจะบอกรึเปล่า
แฟนผม :ไม่มีนิ เป็นอะไรเหรอ?
ผม :ยา....สองตัวนี้คืออะไร
แฟนผม :อ้อ ยาเกี่ยวกับโรคไตนะ ทำไมไม่ถามกันตรงๆก็ได้
ผม :เหรอ...เรารู้แล้วนะว่ามันเป็นยาอะไร
แฟนผมหายไปประมาณ20นาทีแล้วตอบกลับมาว่า
แฟนผม :นี้เเหละคือสิ่งที่เค้ากลัว กลัวว่าวันนี้มันจะมาถึง วันที่ความจริงทั้งหมดจะเปิดเผย...
ผม :แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก
แฟนผม :ใครจะไปกล้าบอก ถ้าเป็นคุณ คุณจะกล้าบอกรึเปล่า บอกว่าตัวเองเป็นโรคร้ายแรงอะไร คุณไม่มีวันเข้าใจผมหรอก
ผม :ถ้าบอกกันตั้งแต่ตอนแรกที่คบกัน เราก็คงยังคบนายอยู่ รู้ไหม! ...แล้วคิดว่าเมื่อไหร่จะบอกเรา ต้องรอให้เราติดเอดส์ก่อนแล้วถึงจะบอกเหรอ ต้องรอให้อะไรๆมันสายแล้วค่อยมาบอกเหรอ นายรับผิดชอบชีวิตเราได้ยังงั้นเหรอ
แฟนผม :นายไม่เป็นเรานายไม่เข้าใจหรอก

ตั้งแต่นั้นมาผมก็ไม่ได้ติดต่อกลับไปหาเค้าอีกเลย
ยังไงถ้าเกิดว่ามีใครได้อ่านข้อความของผมแล้วเจอเหตุการณ์คล้ายกัน ก็อยากจะบอกไว้ตรงนี้ว่า ความจริงถ้าบอกกันตั้งแต่คบกันแรกๆเราก็จะได้ระวังตัวมากขึ้น แต่เราก็ยังคบนายต่อไปได้อยู่  เราไม่ได้รังเกียจโรคเอดส์ขนาดนั้น เรารู้ว่าคนเป็นโรคนี้ต้องการกำลังใจในการมีชีวิตอยู่ แต่ที่เรารับไม่ได้จริงๆคือการที่ นายเอาชีวิตของคนอื่นมาเสี่ยง โดยที่เขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย ความเห็นแก่ตัวของนาย ความเชื่อใจที่หมดไปตั้งหากที่ทำให้เราหมดรัก ในตอนนี้ผมรอเดือนกุมภาพันธ์ วันที่16นี้ผมจะครบกำหนดตรวจเลือด บอกไว้ตรงนี้เลยว่าผมทำใจไว้แล้ว ต่อให้ผมเป็นโรคเอดส์จริง ผมก็ขอสาบานเอาไว้ตรงนี้เลยว่า จะไม่โกหกคนที่จะเข้ามาคบกับผมเด็ดขาด อย่างน้อยๆผมก็ขอตายไปกับโรคในร่างกายของผมคนเดียว ถึงตัวผมจะตายก็ขอตายอย่างมีเกียรติ ก็แล้วกัน.