เริ่มเกริ่นก่อนเลยนะครับ ผมเป็นคนที่มีปัญหาความรักและสุขภาพจิตเป็นอย่างมาก ณ ตอนนี้ ผมคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมานั้นเกิดขึ้นจากตัวผมเอง
ตอนนี้ ผมเป็นผู้ป่วยทางด้านจิตเวช เป็นโรคย้ำคิดย้ำทำครับ (มีอาการซึมเศร้าอ่อนๆ) และเป็นโรคนอนไม่ค่อยหลับ สาเหตุเกิดมาจากความเครียดทางด้านจิตใจเป็นหลักครับ
ซึ่งโดยพื้นฐานแล้ว ผมเป็นคนสุขภาพจิตไม่ค่อยดีตั้งแต่เด็กๆแล้วครับ เป็นคนขี้กังวล คิดมาก มานานแล้ว ก่อนหน้านี้ก็เคยกังวลอย่างมากจนนอนไม่หลับ แต่
ก็ใช้วิธีฝืนเอาจนผ่านมันมาได้ คือผมเริ่มกังวลหนักๆตอนปี 1 ครับ พอปี 2-3 ก็ดีขึ้นมากๆ แต่ก็มาแย่อีกตอนเริ่มมีแฟนนี่แหละครับ
เริ่มเลยนะครับ ผมมีแฟนอยู่คนนึง โดยรู้จักผ่านเพื่อนอีกทีหนึ่ง เพื่อนผมไป Work and Travel ที่เมกาครับและเทอคนนี้ก็ไปโครงการเดียวกับเพื่อนผม ผมเลยเห็นเทอน่ารักดีและ add facebook ไป แต่ไม่ได้คุยทันทีนะครับ ผมเป็นคนขี้อาย ไม่ค่อยกล้าจีบสาว พอจะมาคุยก็หลังจากกลับมาจากอเมริกาหลายเดือนแล้วครับ ซึ่งพอมีโอกาศได้คุยกับเทอผมก็หลงเสนห่เทอเข้าเต็มเปาครับ เทอทั้งน่ารัก เรียนมหาลัยดี เรียนเก่ง เกรดเยี่ยม คือ Profile perfect มากต่างกับผมเลย พอเริ่มคุยไปได้สักพัก ผมก็บอกเพื่อนผมครับว่าผมคุยกับ ผญ คนนี้ เพื่อนผมที่ไปเมการด้วยกันมันก็เตือนครับ ว่า เทอคนนี้ไม่ค่อยโอเค บลาๆๆ มีเรื่อง ผช มาเกี่ยวข้องเยอะ อาจเพราะเทอหน้าตาน่ารัก และอัธยาศัยดี เป็นกันเองก็ได้ครับ ตอนนั้นผมก็ทำได้แต่รับฟังไม่ได้คิดอะไรมากมาย แต่มันก็เป็นปมลึกๆฝังอยู่ในใจผมครับ พอคุยกันมาเรื่อยๆก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น เทอมมีอะไรก็มาปรึกษาผมครับ ผมขอบอกว่า เทอเป็นคนที่งี่เง่ามากๆ ผมไม่เคยเจอ ผญ คนไหนที่เป็นแบบนี้เลย อาจเพราะผมไม่เคยมีแฟนก็ได้ อย่างเช่น แรกๆเราคุยๆๆกันอยุ่ในร้านอาหารหลังจากไปกินอาหารเสร็จ เทอพูดอะไรสักอย่างซึ่งผมเหม่อๆเล่นโทรศัพไม่ได้ฟัง เทอก็วีนเลยครับ และลุกไม่กินอาหารที่สั่งมาเต็มโต๊ะ ทำไงได้ครับ ผมก็รีบจ่ายเงินและตามไปง้อครับ แต่ไม่สำเร็จครับ ผมง้อคนไม่เป็นเท่าไหร่ ผมก็เลยยอมถอยครับ ผมกลับมาบ้านเพื่อตัดใจ แต่ก็ยังโทรไปง้ออยู่จนเทอใจอ่อน อละก็กลับมาคุยกันอีกครั้งครับ
คือเรื่องของเรื่องคือ ก็คุยกันมานานมาก แต่เราไม่เคยใช้คำว่าแฟนกันนะครับ เพราะผมไม่เคยขอด้วยเหมือนเราร็กันก็พอ แล้วอีกอย่าง ผมไม่กล้า เพราะเราทะเลาะกันบ่อยเหลือเกิน มันไม่ใช่อารมณ์แบบโรแมนติคเลย ฮ่าๆ คือผมเป็นคนคิดมากครับ บางทีคิดจนนอนไม่หลับก็จะปวดหัว พอปวดหัวผมก็ไม่ค่อยอยากจะทำอะไร เวลาเทอชวนไปเที่ยวอะไรงี้ผมเลยไม่เต็มที่เท่าไหร่ครับ
ต่อมาครับ ช่วงตอนฝึกงาน ปี 3 ครับ ต่างคนก็ต่างฝึกงานคนละที่ แรกๆผมก็ไว้ใจเทอนะครับ แต่มีอยู๋วันนึงเทอมา Log in facebook ทิ้งไว้ที่บ้านผม ทำให้ความอยากรู้อยากเห็นผมนั้นเพิ่มทวีคูณ เพราะเนื่องมาจากผมไม้ได้ไว้ใจเทออย่างเต็มที่ก็ได้ ผมแอบสืบครับ ว่าเทอยังแอบคุยกับแฟนเก่าที่อยู่อเมริกาเป็นคนไทยที่อยู่ที่นู่นครับ เค้าขอเทอเป็นแฟนก่อนเทอกลับไทยครับ เค้าบอกว่าจะมาหา และจะส่งของมาให้ เทอก็ไม่ปฎิเสธครับ ทั้งๆที่มีผมอยู่ด้วยทั้งคน อ่ะ เรื่องนี้ผ่านไป ไม่ว่ากันครับ ผมก็เครียร์และเทอสัญญาว่าจะไม่คุยอีกแล้ว ซึ่งเทอก็ไม่ได้คุยแล้วจริงๆ และเครียร์เรียบร้อย ซึ่งเทอพิมบอกแฟนเก่าตามที่ผมบอกเลย ว่าอยากให้ทำแบบไหน เรื่องต่อมาครับมีเพื่อนที่ฝึกงานมาจีบเทอครับ แรกๆผมก็ไม่รู้นะครับ เพราะผมไม่มี id line เทอ และไม่ได้คิดจะแอบดู (แอบดูเฟสก็มากพอแล้ว) เทอไม่เคยให้ผมเจอเพื่อนที่ฝึกงานเลยนะครับ จะให้เพื่อนกลับไปก่อนมาเจอผมครับ ซึ่งผมก็ไม่ร็ว่าทำไม ผมอยากเปิดตัวจะตาย ฮ๋าๆ แต่ก็พยามไม่คิดอะไรมาก แต่บอกเลยวว่าเสียความร็สึกครับ จากนั้นเราก็คบกันมาเรื่อยๆครับ มีช่วงนึงเราจะเลาะกันแรงมากๆ ถึงกับจะเลิกกัน เทอก็บอกว่ามีคนมาจีบเทอ มาชวนเทอไปกินข้าวครับ ตอนนั้นทะเลาะกัน แต่เราก็เครียร์กันได้ภายในไม่กี่ ชม หลังจากนั้น ผมก็เลยถามว่า คนที่ฝึกงานมาชวนไปกินใช่ไหม เราไม่อยากให้ไปนะ เทอก็สัญญากับผมครับ และบอกให้ผมเชื่อใจเทอครับ ผมก็พยามเชื่อใจ แต่ลางสังหรณ์มันบอกจริงๆครับ ให้แอบดู id line ซึ่งผมรู้ pass เทอครับ ผมเลยแอบเข้าไปดู ปรากฎวันฝึกงานจบ ผช ก็มาชวนไปทานข้าวครับ เทอก็ไป และเทอบอกผมว่าไปกับหัวหน้าบริษัทกับเพื่อนๆ ซึ่งผมกำลังเล่นเกมนักสืบเลยครับ ผมรู้ข้อมูลจากทาง line ว่าไปกินที่ไหน เมื่อไหร่ พอรอถึงร้านผมก็เลยโทรไปถามครับ ว่าอยู่กับใคร เทอบอกอยู่กับเพื่อนๆครับ ผมเลยบอกขอคุยกับเพื่อนหน่อย เทอก็บอกว่าไม่เชื่อใจเทอหรอ ผมบอกไม่เชื่อครับ หลังจากนั้นเทอก็เงียบๆแล้ววางสายไป แล้วเทอก็โทรมาอีกทีบอกว่าอยู๋ในรถ taxi กำลังกลับบ้าน พอดีที่บ้านมีเรื่อง แต่ผมรู้ครับว่าเทอโกหก ผมร็ว่าเสียงมันก้องๆแบบอยู่ในห้องน้ำ ผมเลยขอสายคุยกับคนขับ เทอก็เงียบ ละปิดเครื่องเลยครับ พอกลับถึงบ้านเทอก็ร้องไห้หนักมากๆครับ ซึ่งผมบอกตรงๆ ผมให้โอกาศในการพูดความจริง แต่ก็ยังไม่ยอมพูดครับ ผมต้องโทรไปถามฝ่าย ผช ว่าไปจริงป่าว ผมต้องใช้คำแรงๆว่า ถ้าโกหก พรุ่งนี้ก็ใส่กระโปรงไปทำงานนะ ฝ่ายชายเลยยอมบอกครับ เทอก็มาสารพภาพผิดกับผม แต่ที่ผมเจ็บก็คือ เทอไม่ยอมบอกความจริงนี่แหละ ผมให้โอกาศพูดหลายครั้ง เทอก็ไม่ยอม เทอร้องไห้จนผมสงสารครับ เทอโทรมาเป็นร้อยยๆสายได้มั้ง ผมทำใจตัดเทอไม่ลงจริงๆครับ
ผมเลยยอมรับสายแล้วคืนดีด้วย แต่บอกตรงๆนะครับ เหมือนแก้วน้ำที่แตกไปแล้ว มันเอามาต่อยังไงก็ไม่เหมือนเดิม เหมือนความรู้สึกผมตอนนี้เลยนะครับ
ก็กลับไปคบกันต่อ แต่ผมอ่ะ เสียใจกับเรื่องที่ผ่านมามาก จนผมไม่เหมือนเดิม ทำให้เราทะเลาะกันบ่อยๆ ผมไม่เชือใจเทออีกแล้วครับ ถึงแม้เทอจะพยามทำดีก็ตาม ผมพยามบอกตัวเองให้เชื่อใจๆๆ แต้มันก็ทำไม่ได้จริงๆครับ อาจจะเพราะเนื่องด้วยหลังจากนั้นเค้ามาแอบคุยกันต่อ ผมเลยรู้สึกแย่ พอถามก็ลบข้อความใน line ออก แล้วบอกไม่ได้คุย เห้ออออออ หนักครับ
ก็คบๆกันมา ทะเลาะกันมาเรื่อยๆ แต่หลังจากเหตุการณ์พายุใหญ่ได้ผ่านพ้นไป เทอเป็นคนดีชึ้นมากๆๆๆครับ มากจนเป็น ผญ ในฝันเลยล่ะ นิสัยเทอเปลี่ยนไป ไม่ค่อยงี่เง่า ตามใจผมทุกอย่าง บอกรักผมทุกวัน แต่ความเชื่อใจที่ผมมีให้เทอ มันแทบไม่เหลืออยู๋แล้สครับ ทำให้เราทะเลาะกันบ่อย แต่ผมก็ตัดเทอไม่ลงซะที อีกอย่าง พ่อแม่ ที่บ้านผมทุกคนชอบเทอครับ คอยเชียร์ผมด้วย ผมเลยหนักใจตรงเรื่องนี้ เพราะตัดเทอไม่ลง คือเทอทำดีกับแม่ผมมากๆครับ คนที่บ้านชอบเทอกันทุกคน นิสัยรวมๆเทิเป็นคนดีนะครับ เป็นคนเก่ง ขยัน เข้าใจคนอื่น แต่พลาดเรื่อง ผช เนี่ยแหละ ทำให้ผมหึงหวงเทออย่างมาก และไม่ไว้ใจเทอ ตลอดเวลาที่คบกันผมก็พยามอธิบาย เทอก็บอกเทอจะพยายาม ให้เราพยายามไปด้วยกัน แต่ผมเลยครับว่าผมเหนื่อย อีกใจก็ไม่อยากทิ้งเค้าไป
ผมควรทำไงดีครับพี่ๆน้องๆ ทุกวันนี้ผมเครียดมาก เวลาเค้าทำอะไรผมจะไม่ไว้ใจ ไปไหน ทำอะไร ต้องมีหลักฐานยืนยัน ล่าสุดผมจับได้ว่าเค้าแอบไปเจอเพื่อนเก่า แต่โกหกว่าไม่ได้เจอครับ ผมเหนื่อยมากๆ ทุกคนขอความเห็นหน่อยนะครับ
ผมอยากตัดเทออกจากใจนะครับ แต่เทอเป็นคนดีมากๆ ผมอยากได้อะไร เทอซื้อมาให้หมด ไม่ว่าจะแพงแค่ไหนก็ตาม เทอก็จะพยายามเก็บตังซื้อมาให้หมดเลย เทอบอกว่า เทอเป็นคนที่เข้าใจผมดีที่สุดแล้ว ที่บ้านเชียร์เทอกันทุกคน บอกว่าถ้าพลาดจาก ผญ คนนี้ไป แล้วจะเสียใจ แต่ความร็สึกผมมันไม่ได้แล้วน่ะสิครับ รบกวนช่วยแนะนำด้วยนะครับ
ปล.วาเหตุที่ผมเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำ เพราะกลัวเค้าจะมีคนอื่นครับ อาการก็หนักขึ้นเรื่อยๆจนผมต้องไปรักษากับจิตแพทย์ครับ ทำให้ผมกลายเป็นคนชอบย้ำคำพูด หรือเรื่องต่างๆอยู๋บ่อยๆ ตอนนี้ก็ดีขึ้นแล้ว แต่ยังไม่หายขาดครับ พยามรักษาทั้งใช้ยาและจิตบำบัดอยู่นะครับ
ผมควรจะทำไงดีครับ ผมเครียดมากๆ
ตอนนี้ ผมเป็นผู้ป่วยทางด้านจิตเวช เป็นโรคย้ำคิดย้ำทำครับ (มีอาการซึมเศร้าอ่อนๆ) และเป็นโรคนอนไม่ค่อยหลับ สาเหตุเกิดมาจากความเครียดทางด้านจิตใจเป็นหลักครับ
ซึ่งโดยพื้นฐานแล้ว ผมเป็นคนสุขภาพจิตไม่ค่อยดีตั้งแต่เด็กๆแล้วครับ เป็นคนขี้กังวล คิดมาก มานานแล้ว ก่อนหน้านี้ก็เคยกังวลอย่างมากจนนอนไม่หลับ แต่
ก็ใช้วิธีฝืนเอาจนผ่านมันมาได้ คือผมเริ่มกังวลหนักๆตอนปี 1 ครับ พอปี 2-3 ก็ดีขึ้นมากๆ แต่ก็มาแย่อีกตอนเริ่มมีแฟนนี่แหละครับ
เริ่มเลยนะครับ ผมมีแฟนอยู่คนนึง โดยรู้จักผ่านเพื่อนอีกทีหนึ่ง เพื่อนผมไป Work and Travel ที่เมกาครับและเทอคนนี้ก็ไปโครงการเดียวกับเพื่อนผม ผมเลยเห็นเทอน่ารักดีและ add facebook ไป แต่ไม่ได้คุยทันทีนะครับ ผมเป็นคนขี้อาย ไม่ค่อยกล้าจีบสาว พอจะมาคุยก็หลังจากกลับมาจากอเมริกาหลายเดือนแล้วครับ ซึ่งพอมีโอกาศได้คุยกับเทอผมก็หลงเสนห่เทอเข้าเต็มเปาครับ เทอทั้งน่ารัก เรียนมหาลัยดี เรียนเก่ง เกรดเยี่ยม คือ Profile perfect มากต่างกับผมเลย พอเริ่มคุยไปได้สักพัก ผมก็บอกเพื่อนผมครับว่าผมคุยกับ ผญ คนนี้ เพื่อนผมที่ไปเมการด้วยกันมันก็เตือนครับ ว่า เทอคนนี้ไม่ค่อยโอเค บลาๆๆ มีเรื่อง ผช มาเกี่ยวข้องเยอะ อาจเพราะเทอหน้าตาน่ารัก และอัธยาศัยดี เป็นกันเองก็ได้ครับ ตอนนั้นผมก็ทำได้แต่รับฟังไม่ได้คิดอะไรมากมาย แต่มันก็เป็นปมลึกๆฝังอยู่ในใจผมครับ พอคุยกันมาเรื่อยๆก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น เทอมมีอะไรก็มาปรึกษาผมครับ ผมขอบอกว่า เทอเป็นคนที่งี่เง่ามากๆ ผมไม่เคยเจอ ผญ คนไหนที่เป็นแบบนี้เลย อาจเพราะผมไม่เคยมีแฟนก็ได้ อย่างเช่น แรกๆเราคุยๆๆกันอยุ่ในร้านอาหารหลังจากไปกินอาหารเสร็จ เทอพูดอะไรสักอย่างซึ่งผมเหม่อๆเล่นโทรศัพไม่ได้ฟัง เทอก็วีนเลยครับ และลุกไม่กินอาหารที่สั่งมาเต็มโต๊ะ ทำไงได้ครับ ผมก็รีบจ่ายเงินและตามไปง้อครับ แต่ไม่สำเร็จครับ ผมง้อคนไม่เป็นเท่าไหร่ ผมก็เลยยอมถอยครับ ผมกลับมาบ้านเพื่อตัดใจ แต่ก็ยังโทรไปง้ออยู่จนเทอใจอ่อน อละก็กลับมาคุยกันอีกครั้งครับ
คือเรื่องของเรื่องคือ ก็คุยกันมานานมาก แต่เราไม่เคยใช้คำว่าแฟนกันนะครับ เพราะผมไม่เคยขอด้วยเหมือนเราร็กันก็พอ แล้วอีกอย่าง ผมไม่กล้า เพราะเราทะเลาะกันบ่อยเหลือเกิน มันไม่ใช่อารมณ์แบบโรแมนติคเลย ฮ่าๆ คือผมเป็นคนคิดมากครับ บางทีคิดจนนอนไม่หลับก็จะปวดหัว พอปวดหัวผมก็ไม่ค่อยอยากจะทำอะไร เวลาเทอชวนไปเที่ยวอะไรงี้ผมเลยไม่เต็มที่เท่าไหร่ครับ
ต่อมาครับ ช่วงตอนฝึกงาน ปี 3 ครับ ต่างคนก็ต่างฝึกงานคนละที่ แรกๆผมก็ไว้ใจเทอนะครับ แต่มีอยู๋วันนึงเทอมา Log in facebook ทิ้งไว้ที่บ้านผม ทำให้ความอยากรู้อยากเห็นผมนั้นเพิ่มทวีคูณ เพราะเนื่องมาจากผมไม้ได้ไว้ใจเทออย่างเต็มที่ก็ได้ ผมแอบสืบครับ ว่าเทอยังแอบคุยกับแฟนเก่าที่อยู่อเมริกาเป็นคนไทยที่อยู่ที่นู่นครับ เค้าขอเทอเป็นแฟนก่อนเทอกลับไทยครับ เค้าบอกว่าจะมาหา และจะส่งของมาให้ เทอก็ไม่ปฎิเสธครับ ทั้งๆที่มีผมอยู่ด้วยทั้งคน อ่ะ เรื่องนี้ผ่านไป ไม่ว่ากันครับ ผมก็เครียร์และเทอสัญญาว่าจะไม่คุยอีกแล้ว ซึ่งเทอก็ไม่ได้คุยแล้วจริงๆ และเครียร์เรียบร้อย ซึ่งเทอพิมบอกแฟนเก่าตามที่ผมบอกเลย ว่าอยากให้ทำแบบไหน เรื่องต่อมาครับมีเพื่อนที่ฝึกงานมาจีบเทอครับ แรกๆผมก็ไม่รู้นะครับ เพราะผมไม่มี id line เทอ และไม่ได้คิดจะแอบดู (แอบดูเฟสก็มากพอแล้ว) เทอไม่เคยให้ผมเจอเพื่อนที่ฝึกงานเลยนะครับ จะให้เพื่อนกลับไปก่อนมาเจอผมครับ ซึ่งผมก็ไม่ร็ว่าทำไม ผมอยากเปิดตัวจะตาย ฮ๋าๆ แต่ก็พยามไม่คิดอะไรมาก แต่บอกเลยวว่าเสียความร็สึกครับ จากนั้นเราก็คบกันมาเรื่อยๆครับ มีช่วงนึงเราจะเลาะกันแรงมากๆ ถึงกับจะเลิกกัน เทอก็บอกว่ามีคนมาจีบเทอ มาชวนเทอไปกินข้าวครับ ตอนนั้นทะเลาะกัน แต่เราก็เครียร์กันได้ภายในไม่กี่ ชม หลังจากนั้น ผมก็เลยถามว่า คนที่ฝึกงานมาชวนไปกินใช่ไหม เราไม่อยากให้ไปนะ เทอก็สัญญากับผมครับ และบอกให้ผมเชื่อใจเทอครับ ผมก็พยามเชื่อใจ แต่ลางสังหรณ์มันบอกจริงๆครับ ให้แอบดู id line ซึ่งผมรู้ pass เทอครับ ผมเลยแอบเข้าไปดู ปรากฎวันฝึกงานจบ ผช ก็มาชวนไปทานข้าวครับ เทอก็ไป และเทอบอกผมว่าไปกับหัวหน้าบริษัทกับเพื่อนๆ ซึ่งผมกำลังเล่นเกมนักสืบเลยครับ ผมรู้ข้อมูลจากทาง line ว่าไปกินที่ไหน เมื่อไหร่ พอรอถึงร้านผมก็เลยโทรไปถามครับ ว่าอยู่กับใคร เทอบอกอยู่กับเพื่อนๆครับ ผมเลยบอกขอคุยกับเพื่อนหน่อย เทอก็บอกว่าไม่เชื่อใจเทอหรอ ผมบอกไม่เชื่อครับ หลังจากนั้นเทอก็เงียบๆแล้ววางสายไป แล้วเทอก็โทรมาอีกทีบอกว่าอยู๋ในรถ taxi กำลังกลับบ้าน พอดีที่บ้านมีเรื่อง แต่ผมรู้ครับว่าเทอโกหก ผมร็ว่าเสียงมันก้องๆแบบอยู่ในห้องน้ำ ผมเลยขอสายคุยกับคนขับ เทอก็เงียบ ละปิดเครื่องเลยครับ พอกลับถึงบ้านเทอก็ร้องไห้หนักมากๆครับ ซึ่งผมบอกตรงๆ ผมให้โอกาศในการพูดความจริง แต่ก็ยังไม่ยอมพูดครับ ผมต้องโทรไปถามฝ่าย ผช ว่าไปจริงป่าว ผมต้องใช้คำแรงๆว่า ถ้าโกหก พรุ่งนี้ก็ใส่กระโปรงไปทำงานนะ ฝ่ายชายเลยยอมบอกครับ เทอก็มาสารพภาพผิดกับผม แต่ที่ผมเจ็บก็คือ เทอไม่ยอมบอกความจริงนี่แหละ ผมให้โอกาศพูดหลายครั้ง เทอก็ไม่ยอม เทอร้องไห้จนผมสงสารครับ เทอโทรมาเป็นร้อยยๆสายได้มั้ง ผมทำใจตัดเทอไม่ลงจริงๆครับ
ผมเลยยอมรับสายแล้วคืนดีด้วย แต่บอกตรงๆนะครับ เหมือนแก้วน้ำที่แตกไปแล้ว มันเอามาต่อยังไงก็ไม่เหมือนเดิม เหมือนความรู้สึกผมตอนนี้เลยนะครับ
ก็กลับไปคบกันต่อ แต่ผมอ่ะ เสียใจกับเรื่องที่ผ่านมามาก จนผมไม่เหมือนเดิม ทำให้เราทะเลาะกันบ่อยๆ ผมไม่เชือใจเทออีกแล้วครับ ถึงแม้เทอจะพยามทำดีก็ตาม ผมพยามบอกตัวเองให้เชื่อใจๆๆ แต้มันก็ทำไม่ได้จริงๆครับ อาจจะเพราะเนื่องด้วยหลังจากนั้นเค้ามาแอบคุยกันต่อ ผมเลยรู้สึกแย่ พอถามก็ลบข้อความใน line ออก แล้วบอกไม่ได้คุย เห้ออออออ หนักครับ
ก็คบๆกันมา ทะเลาะกันมาเรื่อยๆ แต่หลังจากเหตุการณ์พายุใหญ่ได้ผ่านพ้นไป เทอเป็นคนดีชึ้นมากๆๆๆครับ มากจนเป็น ผญ ในฝันเลยล่ะ นิสัยเทอเปลี่ยนไป ไม่ค่อยงี่เง่า ตามใจผมทุกอย่าง บอกรักผมทุกวัน แต่ความเชื่อใจที่ผมมีให้เทอ มันแทบไม่เหลืออยู๋แล้สครับ ทำให้เราทะเลาะกันบ่อย แต่ผมก็ตัดเทอไม่ลงซะที อีกอย่าง พ่อแม่ ที่บ้านผมทุกคนชอบเทอครับ คอยเชียร์ผมด้วย ผมเลยหนักใจตรงเรื่องนี้ เพราะตัดเทอไม่ลง คือเทอทำดีกับแม่ผมมากๆครับ คนที่บ้านชอบเทอกันทุกคน นิสัยรวมๆเทิเป็นคนดีนะครับ เป็นคนเก่ง ขยัน เข้าใจคนอื่น แต่พลาดเรื่อง ผช เนี่ยแหละ ทำให้ผมหึงหวงเทออย่างมาก และไม่ไว้ใจเทอ ตลอดเวลาที่คบกันผมก็พยามอธิบาย เทอก็บอกเทอจะพยายาม ให้เราพยายามไปด้วยกัน แต่ผมเลยครับว่าผมเหนื่อย อีกใจก็ไม่อยากทิ้งเค้าไป
ผมควรทำไงดีครับพี่ๆน้องๆ ทุกวันนี้ผมเครียดมาก เวลาเค้าทำอะไรผมจะไม่ไว้ใจ ไปไหน ทำอะไร ต้องมีหลักฐานยืนยัน ล่าสุดผมจับได้ว่าเค้าแอบไปเจอเพื่อนเก่า แต่โกหกว่าไม่ได้เจอครับ ผมเหนื่อยมากๆ ทุกคนขอความเห็นหน่อยนะครับ
ผมอยากตัดเทออกจากใจนะครับ แต่เทอเป็นคนดีมากๆ ผมอยากได้อะไร เทอซื้อมาให้หมด ไม่ว่าจะแพงแค่ไหนก็ตาม เทอก็จะพยายามเก็บตังซื้อมาให้หมดเลย เทอบอกว่า เทอเป็นคนที่เข้าใจผมดีที่สุดแล้ว ที่บ้านเชียร์เทอกันทุกคน บอกว่าถ้าพลาดจาก ผญ คนนี้ไป แล้วจะเสียใจ แต่ความร็สึกผมมันไม่ได้แล้วน่ะสิครับ รบกวนช่วยแนะนำด้วยนะครับ
ปล.วาเหตุที่ผมเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำ เพราะกลัวเค้าจะมีคนอื่นครับ อาการก็หนักขึ้นเรื่อยๆจนผมต้องไปรักษากับจิตแพทย์ครับ ทำให้ผมกลายเป็นคนชอบย้ำคำพูด หรือเรื่องต่างๆอยู๋บ่อยๆ ตอนนี้ก็ดีขึ้นแล้ว แต่ยังไม่หายขาดครับ พยามรักษาทั้งใช้ยาและจิตบำบัดอยู่นะครับ