การเริ่มต้นกับการจากลา อันไหนมันยากกว่ากันนะ
    เมื่อแรกเริ่มทุกอย่างมันดีหมด เค้าเป็นผู้ชายที่ดีมากชื่อ พี่ปอ (นามสมมุตินะค) ให้เกียรติทำทุกอย่าง เค้าเป็นคนที่เราตั้งใจว่าจะลงหลักปักฐานกับเค้า
ก่อนหน้านี้เราคบกับเพื่อนของเค้ามาก่อนเค้าชื่อ พี่บาส เราคบกับพี่บาสมาก่อนที่จะคบกับเค้า พี่บาสเป็นคนท้วมตอนนั้นเราตัวเล็กมากเลย
ความรักของเราก็ราบรื่นดีอยู่หรอกแต่ตอนนั้นคนจีบเราเยอะมาก (ไม่ได้มโนนะเรื่องจริง 555) พี่บาสเป็นคนหัวรุนแรงชอบหาเรื่องไปทั่วใครมาจีบเราไม่ได้ต้องท้าต่อยเสมอ หลายครั้งที่เราต้องเข้าไปห้าม ทางบ้านเราเองก็ไม่ได้ชอบให้เรามีแฟน ถ้าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นซ้ำซากเราเองก็เหนื่อย บางทีมันไม่ไหวจริงๆกับการกระทำของพี่บาสเราเลยตัดสินใจบกเลิกกับเค้า ตอนนั้นเราเองก็ยังไม่คุยกับพี่ปอซึ่งพี่ปอเป็นคนที่ผอมมาก 55 ผอมกว่าเราเยอะเลย เพราะเราเริ่มอ้วนแล้วช่วงนั้น หลังจากที่เลิกกะพี่บาสเราเองก็ไม่ได้คุยกับใครไม่คบใคร เราคิดว่าเราควรทิ้งช่วงให้หัวใจเราแข็งแรงดีก่อน วันนั้นมีเพื่อนในกลุ่มพี่บาสมาแซวเราว่านี่พี่ปอชอบ เราเองก็พอรู้ประวัติย่อๆของพี่ปอมาบ้าง พี่เค้าเป็นนักฟุตบอลของโรงเรียน ไม่เคยมีแฟนมาก่อน เป็นคนขี้อายสุดๆ 555 แต่เราไม่ได้สนใจอะไรเพราะเราไม่คิดจะไปคบกลุ่มเพื่อนของแฟนเก่าเดี๊ยวมันทำตัวลำบาก พี่ปอเองก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจีบเรานะ 55 จนวันหนึ่งก็มีเบอร์แปลกส่งข้อความมา "ฝันดีครับ"
ตอนนั้นเราก็งงมากเลยแล้วไม่รู้ว่าเป็นใครด้วย แต่ก็ไม่ได้โทรกลับ ส่งมาบอกฝันดีทุกวันๆ เวลา 2 เดือนจนเราอยากรู้ว่าเป็นใคร วันนั้นเราเลยโทรกลับไป
พอเรารู้ว่าเป็นพี่ปอ อยู่ดีดีเราเขินทำไมก็ไม่รู้ พอมาโรงเรียน เวลาเจอกันเราจะวิ่งหนีเค้า บางทีเค้าก็วิ่งหนีเรา 555  ทั้งเพื่อนพี่ปอและเพื่อนเราก็แซวกันไปใหญ่ อต่กลับบ้านไปเราก็คุยโทรศัพท์กันกุ๊กกิ๊กๆ แต่พอเจอหน้านี่ไม่ไหวเลย 555 วันนั้นเราจำได้ดีทั้งเพื่อนพี่ปอและเพื่อนเราเตรียมให้เราเผชิญหน้ากัน คืออยู่ในห้องกัน 2 คน เราแปปโคตรฟินเลยอะ ก็เริ่มคุยกันแบบเขินๆอายๆ จนเราเองที่ขอตัวออกมา 555 งี้เค้าเรียกปอด ปะ
              หลังจากวันนั้นเราสนิทกันมากขึ้นหยอกล้อกัน มีสรรพนามเรียกแทนชื่อกันบ้าง วันหนึ่งพี่บาสมาขอคุยกับเรา เค้าขอเราคืนดี แต่ตอนนั้นเราเองก็ไม่ได้คิดอะไรเราเริ่มรู้สึกดีกับพี่ปอ แต่พี่บาสบอกเราว่าทำใจไม่ได้ที่จะทนเห็นเราไปคบกับพี่ปอเราก็ปฏิเสธไป แล้ววันนั้นวันที่เรารอคอย 555
พี่เค้าโทรมาหาเราก็คุยกันแบบปกติเหมือนที่เคยคุยกันทุกวัน อยู่ดีดีพี่ปอก็ถามเรา "ที่คุยกันทุกวันแบบนี้คิดอะไรไหม" เราเลยตอบไปว่า "คิดอะไรละ ให้คิดอะไร " พี่ปอเลยบอกว่า "เป็นแฟนกันไหม" ตอนนั้นเราแบบโคตรมีความสุขเลยอะ คู่เราคบกันแบบเปิดเผย เนื่องจากพี่ปอเป็นนักฟุตบอลโรงเรียนที่ค่อนข้างตลกและดัง 55 เรื่องที่เราคบกันคนทั้งโรงเรียนก็รู้หมด อาจารย์ก็รู้ แต่แม่เรานี่สิ แม่เราไม่ชอบพี่ปอเลยเราก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่เราก็คบกันมาเรื่อยๆ ะพี่ปอตามใจเราทุกอย่างเลย ตามใจจนเราเคยชิน ถ้าไม่ได้ดั่งใจอะไรเราก็จะโวยวายทันที เราไม่สนใจว่าพี่ปอจะอายคนไหมจะรู้สึกยังไง ตอนนั้นพี่ปอก็เครียดๆที่ต้องสอบเข้ามหาลัย เราคบกันมานานกว่า 2 ปี ไม่เคยมีทะเลาะกันเลยเชื่อไหม ช่วงหลังๆเราก็รู้ว่าเค้ายุ่งแต่เราก็อยากให้เค้าสนใจเราบ้าง จากที่เคยคุยทุกวันกลับกลายเป็นวันเว้นวันและเป็นอาทิตย์ละครั้ง จากนั้นเค้าก็หายไป พอเจอหน้าจะเดินหลบตลอด เราเองก็ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร จนวันนั้นเป็นวันเกิดของพี่ปอ เราพับดาว 1000 ดวงให้พี่ปอและทำรูปคู่เก๋ๆให้เค้าเราไม่เคยทำอะไรและตั้งใจแบบนี้มาก่อน เรานัดเจอเค้าผ่านทางเพื่อน เราก็ให้แต่พี่เค้าดูนิ่งๆแปลก ลูบหัวเราแล้วบอกว่า "ขอบคุณมากนะขอบคุณจริงๆ" เราก็ยิ้มแล้วพี่ปอก็ไปซ้อมบอลต่อ พอตอนเย็นเราเลิกเรียนเย็นเพราะเรามีเรียนพิเศษที่โรงเรียนนั่นแหละ เพื่อนรีบวิ่งมาบอกเราว่าให้ไปดูที่โรงรถหน้าแบบแตกตื่น เราเลยรีบไป ร้ไหมเกิดอะไรขึ้น ดาวที่เราพับรูปที่เราตั้งใจทำ กระจายเต็มพื้นโรงรถไปหมด เราร้องไห้ร้องหนักมาก ไม่มีใครปลอบเราได้เรากลับบ้านไม่พูดจากับใครไม่กินข้าว พอเช้าวันต่อมาเราทำตัวตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นไปเรียนยิ้มกับเพื่อนตามปกติ พอตอนเย็นเราขอเจอเค้า เราถามพี่ปอว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ของขวัญที่เราทำให้ถึงเป็นแบบนี้เราร้องไห้หนัก พี่ปอไม่มีคำพูดอะไรตอบออกมา บอกแค่ว่าพี่เสียใจ เราถามเค้าว่าจะเลิกใช่ไหม เค้าก็แค่ก้มหน้าแล้วทำหน้าเศร้าๆ เราถามว่าเพราะอะไร ทำไมพี่ถึงจะเลิก มีเหตุผลอะไรที่พี่จะเลิกกับเราพี่มีคนอื่นหรือว่าอะไร พี่ปอบอกเราว่าพี่ปอไม่ได้มีใคร แต่ก็ไม่ได้บอกเหตุผลที่เลิกกัน
    เราเสียใจมากที่เลิกกัน ตั้งแต่วันนั้นวันที่เราคบกัน ผ่านมา 5 ปี เราไม่เคยลืมพี่ปอได้เลย และเราก็ไม่เคยได้คำตอบเลยว่าเราผิดอะไร เรารู้ตัวเองนะว่าเรางี้เง้าเอาแต่ใจแต่มันไม่ได้เป้นตลอดเรามีเวลาที่เข้าใจเค้า เรามีเวลาที่เราอยากอ้อนบ้างอยากดูแล เราไม่เข้าใจจริงๆ และเราก็ไม่ได้คำตอบ เรารู้แค่ว่าพี่ปอเกลียดเรา แต่เราไม่เคยลืมเค้าเลย เราไม่กล้าเปิดใจรับใคร เราไม่กล้ามีคนรัก ไม่กล้าเริ่มต้นใหม่กับใคร หลังจากที่เลิกกันและต่างคนต่างแยกย้ายไปเรียนมหาลัย เราก็ยังติดต่อกันผ่านเฟสบุ้ค เราถามพี่เค้าตลอดว่าสบายดีไหมเป็นยังไง ได้แต่คำตอบกลับมาสั้นๆว่า ดี เมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมาเราส่งข้อความไปในเฟสบุคว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราไม่เคยลืมพี่ได้เลย ไม่มีครั้งไหนที่เราไม่จดจำ พี่ยังคิดเหมือนกันอยู่บ้างไหม หรือว่าตอนนี้คิดอะไรช่วยบอกได้ไหมช่วยบอกเหตุผลที่รอมาตลอดได้รู้ได้ไหมว่าทำไมถึงเลิกกัน พี่เค้าส่งแค่สติ๊กเกอร์หน้ายิ้มมา
    เราเกลียดการจากลานะในชีวิตหนึ่ที่เกิดมาทุกอย่างย่อมพบแล้วต้องลาจาก สิ่งที่จดจำคือความทรงจำดีๆแต่มันเหมือนมีอะไรติดค้าง เหมือนมีอะไรค้างคาซึ่งมันทำให้เราไม่กล้าเริ่มต้นใหม่ ตอนนี้เราไม่สามารถก้าวข้ามผ่านไปได้ เราไม่รู้ว่าการจากลาหรือการเริ่มต้นอันไหมมันยากกว่ากัน เราแค่อยากรู้ว่าเราทำผิดอะไร เราแค่อยากเริ่มใหม่แต่ทุกๆครั้งที่มีการเริ่มต้น ทุกครั้งก็ต้องมีการจากลา เรากลัวถ้าวันนั้นมันมาถึงอีก ตอนนั้นเราคงไม่มีแรงเหลือแล้วจริงๆ