อ่านจากบทสัมภาษณ์ล่าสุดแล้วน่าเป็นห่วงมากๆ
คือคนเกาหลีปกติก็จะจริงจังและเครียดกันอยู่แล้ว แต่นี่ดูเหมือนจงซอกเค้าจะจริงจังมากกว่าระดับปกติ ถึงขนาดว่าถ้าไม่ได้ทำงานจะอยู่บ้านดูแต่ทีวี แต่ไม่ใช่ดูเพื่อผ่อนคลายนะ เธอดูการแสดงของคนนู้นแล้วจินตนาการว่าถ้าเป็นตนเองจะแสดงยังไง พออยู่บ้านมากๆก็ฟุ้งซ่านว่าตัวเองไม่มีค่า เรื่องก่อนหน้านั้น(drs)ฟีดแบคไม่ดีก็โทษตัวเองจริงจังมาก
ตอนนี้เริ่มอยากให้เธอมีแฟนจริงๆ
เอาแบบที่อ้อนได้ด้วย ตามใจซอกบ้างแต่เป็นผู้นำได้ในบางครั้ง นำพาเธอออกจากโลกเหงาๆที คือตอนนี้ซอกดังมากจนเดินถนนไม่ได้แล้ว ไปไหนก็กลายเป้าสายตา แล้วยิ่งเจ้าตัวเป็นโรค attentionphobia ด้วยยิ่งแล้ว ตอนFMปีที่แล้วเธอประหม่ามาก เข้าขั้นกลัว พอเห็นวูบินเดินมาหาแล้วใจชื้นขึ้นมาจนร้องไห้ออกมาบนเวที นั่นคือตัวตนนอกจอที่มันขัดกับเวลาที่ทำงานแสดงมากๆ เหมือนเธอเกิดมาเพื่อทำงานอย่างเดียว(หรืออย่างน้อยเจ้าตัวก็อาจคิดอย่างนั้น)
ปีนี้เป้าหมายของซอกคือ อยากมีความสุข... ก็ขอให้มีความสุขมากๆนะ จงซอกที่น่ารัก
จงซอกเป็นโรค workaholic?
คือคนเกาหลีปกติก็จะจริงจังและเครียดกันอยู่แล้ว แต่นี่ดูเหมือนจงซอกเค้าจะจริงจังมากกว่าระดับปกติ ถึงขนาดว่าถ้าไม่ได้ทำงานจะอยู่บ้านดูแต่ทีวี แต่ไม่ใช่ดูเพื่อผ่อนคลายนะ เธอดูการแสดงของคนนู้นแล้วจินตนาการว่าถ้าเป็นตนเองจะแสดงยังไง พออยู่บ้านมากๆก็ฟุ้งซ่านว่าตัวเองไม่มีค่า เรื่องก่อนหน้านั้น(drs)ฟีดแบคไม่ดีก็โทษตัวเองจริงจังมาก
ตอนนี้เริ่มอยากให้เธอมีแฟนจริงๆ
เอาแบบที่อ้อนได้ด้วย ตามใจซอกบ้างแต่เป็นผู้นำได้ในบางครั้ง นำพาเธอออกจากโลกเหงาๆที คือตอนนี้ซอกดังมากจนเดินถนนไม่ได้แล้ว ไปไหนก็กลายเป้าสายตา แล้วยิ่งเจ้าตัวเป็นโรค attentionphobia ด้วยยิ่งแล้ว ตอนFMปีที่แล้วเธอประหม่ามาก เข้าขั้นกลัว พอเห็นวูบินเดินมาหาแล้วใจชื้นขึ้นมาจนร้องไห้ออกมาบนเวที นั่นคือตัวตนนอกจอที่มันขัดกับเวลาที่ทำงานแสดงมากๆ เหมือนเธอเกิดมาเพื่อทำงานอย่างเดียว(หรืออย่างน้อยเจ้าตัวก็อาจคิดอย่างนั้น)
ปีนี้เป้าหมายของซอกคือ อยากมีความสุข... ก็ขอให้มีความสุขมากๆนะ จงซอกที่น่ารัก