แปดสิบสองปีที่หน่ออ่อน
ถูกตอนบอนไซไม่ให้โผล่
เพียงขยับเขยิบใช่เติบโต
ซวนซังเซโซจ่อมจมดิน

มีบ้างบางครั้งเหยียดใบแทรก
ผุดแยงรอยแยกร่องแตกหิน
ปรากฎตัวตนให้ยลยิน
ชั่วครู่ก็สิ้นสิทธิ์เสรี

โดนหินบีบบดและกดทับ
มุดกลับแม้ใบยังไม่คลี่
มิอาจแข็งข้อขืนต่อตี
ไม่มีโอกาสระบัดใบ

แวบรับรู้รสแสงตะวัน
เพียงแค่ความฝันถึงวันใหม่
แล้วกลับมืดมิดลงทันใด
ผืนหินแผ่นใหญ่ยังทับทาน

แต่ธรรมชาติประกาศว่า
สรรพสิ่งลับลาตามกาลผ่าน
เก่าไปใหม่เกิดในวันวาร
กฎการณ์โลกคงดำรงมา

วันหนึ่งหน่ออ่อนจะเติบใหญ่
ระบัดใบยืนเด่นให้เห็นค่า
สืบทอดร่มเกศเจตนา
ประชาธิปไตยในเมืองนี้