ฉันเชื่อค่ะว่าหลายคนที่อ่านกระทู้นี้อาจจะอยู่ในสถานะเดียวกันกับฉัน  ฉันก็คนหนึ่งที่มีแฟนอายุมากกว่าและก็มากพอสมควรซึ่งฉันอายุแค่ 26 ปีแต่ส่วนแฟนหน่ะหรอเค้า  55 ปีห่างกัน 29 ปีเลย ชิวๆ555  ในบางทีฉันก็คิดนะว่า  คนอื่นเขาอาจจะมองว่าเราจับคนแก่รึป่าว คือบางทีก็อดไม่ได้ที่จะคิด  แต่ถามใจตัวเองนะคะคือเรารักคนนี้ จริงๆ  มีผู้ชายรุ่นๆเดียวกันก็คิดนะว่า  ผู้หญิงที่อายุน้อยกับชายแก่ คบกันก็คงมีอยู่เรื่องเดียว  เรื่องเงิน  แต่กับฉันมันไม่ใช่ค่ะถามว่า  เอ้อ  ผู้ชายรุ่นคราวพ่อรักลงได้ยังไงหรอ  อืม.....ถ้าคนถามไม่ใช่ตัวเราเองเขาคงไม่รู้คำตอบสินะ  ฉันคิดว่ามันก็เหมือนความรักหนุ่มสาวทั่วไปแหล่ะ   ต่างคนต่างมองหาความประทับใจซึ่งกันและกัน  และก็คงปิ๊งกันเองแหล่ะ...น่าจะอย่างนั้นนะ   ฉันคบกับแฟนมาได้สี่ปีกว่าแล้ว  ถ้าถามว่านานพอรึยังก็น่าจะตอบว่าไม่นานมากนะสำหรับฉันแล้วแต่กับการอยู่กับผู้ชายอายุมากๆแบบนี้ข้อดีเลย  คืออบอุ่น ไม่รู้สิ  คนอื่นที่มีแฟนที่อายุมากกว่าก็น่าจะสัมผัสได้เหมือนกัน  อีกอย่างเรื่องหึงหวงไม่มีเลย  คือ  ฉันเข้าใจนะคะผู้ชายอายุขนาดนี้บางคนก็อาจจะมีบ้างที่หวงเรา แต่บางคนก็ปล่อยๆ  เพราะถ้าเราซื่อสัตย์ต่อกันแน่นอนว่าเรื่องนอกใจไม่มีอยู่แล้วคือ ค่อนข้างไว้ใจกันมากกว่าที่จะต้องมามีเวลาคิดโน่นนี่นั่น  ให้ว้าวุ่นเปล่าๆ   เมื่อก่อนที่คบกันกับแฟนฉันก็กลัวคนมองว่าเราเป็นคนไม่ดี พอหลังๆเริ่มสนิทกับแฟนก็จะเรียกเค้าว่า ป๊า  คือเดินไปด้วยกันก็เหมือนพ่อลูกกันจนบางทีเวลาไปโรงพยาบาล  คุณพยาบาลชอบถาม "มากับคุณพ่อหรอคะ"555  บางทีก็ได้แต่แอบอมยิ้ม  แต่แฟนฉันชอบนะคะให้เรียกเขาแบบนั้น เขาก็รู้สึกดีนะ ((รู้สึกมีลูกสาว))  ซะงั้นไป บางทีเราแคร์สายตาคนอื่นมากไปก็มีแต่จะทำให้การดำเนินชีวิตของเรายากขึ้น  จนตอนหลังฉันมานั่งคิดว่า  เราจะคบกับใครมันก็ไม่เกี่ยวกับว่าคนอื่นจะมองยังไง แต่มันขึ้นอยู่กับว่าเราจะมองแฟนของเราเป็นอย่างไรต่างหาก เพราะบางทีคำพูดคนอื่นถ้าเราเก็บมาคิดก็เหมือนเราเอาไฟมาสุมใจตัวเองให้ร้อนรนเปล่าๆเราใช้ชีวิตในแบบของเรากำหนดดีกว่า  ฉันไม่รู้นะคะว่า คนที่มีแฟนอายุเยอะๆแบบฉันคิดเหมือนกันรึป่าว แต่ตัวฉันเองแล้ว.....คนรักกันมันไม่ได้จำกัดหรอกว่าจะต้องอายุมากน้อยแค่ไหน   คนรวยคนจน ขาว ดำ สูงต่ำ  แต่ฉันเชื่อในเรื่องโชคชะตา  เรื่องเวรกรรม ว่าที่ชีวิตเราเป็นแบบนี้มันมาจากบุญจากกรรมที่ทำมาให้พบเจอ สิ่งที่ดีและไม่ดี  บางทีการคิดแบบนี้อาจจะทำให้ปลงได้ (นิดนึง)  แต่ก็คงต้องดำเนินชีวิตกันต่อไปค่ะ  ใครที่กำลังคิดมากๆกับกระแสถูกว่ามีแฟนแก่ก็ให้คิดแบบฉันนะคะเผื่อจะได้สบายใจขึ้น 5555
ปัจจุบันฉันกับแฟนยังไม่ได้แต่งงานกันนะคะ  ตั้งแต่ฉันเรียนจบเราก็หาที่ทางเปิดกิจการเล็กด้วยกันซึ่งก่อนหน้านี้แฟนก็มีธุรกิจของตัวเองอยู่แล้ว เราสองคนไม่ได้วางแผนอนาคตว่าจะแต่งงานหรอกค่ะ  เพราะภาระงานและหน้าที่ของฉันซึ่งจริงๆแล้วการแต่งงานมันไม่ใช่ส่วนหนึ่งที่จะประกันว่าเราจะอยู่ด้วยไปตลอด  จริงมั้ยคะ  แต่ก็อย่างว่า  ครั้งหนึ่งในชีวิต  ผู้หญิงก็อยากมีงานแบบนี้ของตัวเองบ้าง555  แต่ตอนนี้เริ่มสะกดคำว่า  ปลง  แล้วค่ะ  ฉันกับแฟนถือว่าผ่านเรื่องร้ายด้วยกันมามากพอสมควร  เมื่อสองปีที่ผ่านมาแฟนป่วยเป็นมะเร็งระยะ 3  ครั้งแรกที่รู้ก็ตกใจ คือคนเป็นนี่เฉยแต่ตัวฉันเองนี่ป่วยกว่าคนเป็นอีก  ฉันใช้เวลาดูแลแฟนอย่างใกล้ชิดเป็นเวลาปีกว่า ทั้งญาติของแฟนก็ช่วยเอาอาหารเสริม และคุณแม่ของฉันก็คอยส่งโน่นนี่มาให้ทานบ่อยๆ   จริงๆแล้วโรคทุกโรค  มันแพ้กำลังใจค่ะ ไม่นานแฟนก็หายเป็นปกติ  ดีใจเป็นบ้าเลยฉัน....5555 ถ้าใครกำลังเป็นมะเร็งอยู่ก็ขอให้สู้ๆนะคะ  เราต้องอยู่ต่อค่ะอย่าแพ้มัน!!  ฉันก็เข้าใจนะว่าเอ้อ....ชีวิตคนเรามันก็งี้แหล่ะเจ็บป่วยเป็นเรื่องธรรม  แต่ไม่ควรจะมาในช่วงเวลาที่เราต้องการใครสักคน  แต่มันคงห้ามไม่ได้จริงๆ   หลายครั้งนะคะที่ฉันจะบ่นกับแฟนว่า "ป๊าคะทำไมป๊าเกิดเร็วจัง  ทำไมไม่เกิดช้ากว่านี้สัก ยี่สิบปีล่ะคะ"  แฟนก็มักจะตอบว่า "ถ้าพี่เกิดช้ากว่านี้ พี่คงได้คนอื่นเป็นแฟนไปแล้วล่ะ"  แป้วววว.....  นางชอบตอบให้พูดไม่ออกตลอด บางทีก็เป็นคู่กัดตลอด  ไม่ว่าจะวันปีใหม่ หรือวันสำคัญอะไรแฟนฉันเค้าก็จะมีให้ฉันตลอดแล้วชอบพูดว่า "เห็นหนูอยากมีวันนี้พี่ก็เลยทำให้......"  ไม่รู้แอบประชดป่าวนะ  มีวันเกิดของเค้าเองที่ไม่เคยมีเพราะช่วงเวลาวันเกิดแฟนเค้าต้องบินไป ตปท  ทุกปีแล้วก็ไม่เคยจัดเลย  แต่ฉันก็ชอบมาแนวมั่วๆๆปีนึงฉลองอยู่สองสามครั้ง  555  ถ้าถามว่ามีทะเลาะกันมั้ย มันก็มีนะคะเพราะส่วนใหญ่ฉันจะขี้งอน  จนบางทีแฟนก็หมั่นไส้เดินๆไปตบหัว พั๊วะ!! สาเหตุก็มาจากที่บอกค่ะ มีครั้งหนึ่งที่จำได้จริงๆก็หลายครั้งแหล่ะ  แต่ครั้งนี้คือล่าสุด  แฟนจะเป็นคนรำคาญถ้าบอกอะไรบ่อยๆซ้ำๆ  จนฉันพูดกลับไปว่า "อย่าบ่นได้มั้ย"  แล้วเค้าก็ตอบว่า "พี่บ่นหรอ"  คือตอนนั้นฉันก็เอิ่บบบบ  เหมือนงานจะเข้า  พอดีเช้าวันนั้นต้องไปธุระด้วยกัน พอออกจะบ้านเขาก็ขับรถเงียบไม่คุยเลย  จนฉันคิดว่าเออ..เขาก็มีหัวใจเหมือนกันบางทีคำพูดบางคำสำหรับเค้ามันอาจจะมากเกินไป  ในใจก็คิดว่าจะพูดขอโทษดีมั้ย แล้วก็นับ 1...2...3  ฉันเอื้อมมือไปจับที่หน้าขาเค้าแล้วพูดว่า "พี่คะ  หนูขอโทษนะคะที่หงุดหงิดเมื่อกี้ "  แฟนก็มองหน้า เวี่ยงๆ "นะคะหนูไม่ตั้งใจ"  สักพักเค้าก็ยอมพูดด้วย  คือเวลาโกรธก็จริงจังแต่ฉันว่า  การอยู่ด้วยกันมันก็ต้องมีความเข้าใจในเรื่องเล็กน้อยๆ บางทีเราก็มองข้ามมันไป  แม้ว่าความรักที่หวานๆกุ๊กกิ๊กแบบวัยรุ่นเราอาจจะข้ามไปขาดหายไป  แต่เรามีส่วนตรงนี้มาเติมเต็ม บางทีมันก็โชคดีเหมือนกันแฮะ 555