ถ้าปากท้องสำคัญ เราก็ควรเลือกปากท้อง ก่อน คือ เอางานที่เราสามารถทำได้ก่อน ตรงกับที่เรียนมา
แต่ถ้าปากท้องไม่ได้สำคัญ  ไม่ทำงานทันทีได้ไหม  เรียกว่าเรียนจบแล้ว แต่ขอเวลาไปเริ่มต้นเรียนสิ่งใหม่ที่อาจจะตรงใจกว่าได้หรือเปล่า
ถ้าฐานะทางบ้านยังยอมรับให้เราไปเรียนต่อด้านอื่นได้ ก็ควรจะไปลองไปศึกษาด้านอื่นเพิ่มเติม  เพื่อจะเจองานที่ใช่มากกว่า

แต่ถ้าฐานะทางบ้าน ไม่สามารถส่งเราเรียนต่อได้แล้ว ทำงานเถอะ ถึงจะไม่ชอบ แต่เพื่อเงินก็ทำไป
แล้วเก็บสิ่งที่เราชอบ มาเป็นงานอดิเรก มาเป็นน้ำหล่อเลี้ยงใจ ยามว่าง หลังเลิกงาน
บางทีงานอดิเรก ก็อาจจะกลายเป็นอาชีพในอนาคตได้สักวันหนึ่ง ที่เราแข็งแรงหรือมีพื้นฐานมากพอ ซึ่งจะยังไม่ใช่วันนี้



มีญาติคนหนึ่งของเรา ที่เรียนทำอาหารตามกระแสนิยม อยากเป็นเซฟ ก็เข้าเรียนวิทยาลัย 4ปี แล้วพอดีช่วงเรียนจบ วิทยาลัยพาไปดูงาน
ที่ประเทศญี่ปุ่น ไปดูงานด้านอาหารเนี่ยแหละ เวลา 1 เดือน ปรากฎว่า กลับมาพลิกชีวิตเลย เพราะไปแล้วชอบญี่ปุ่นมาก ตอนแรกไปแบบ
ไม่รู้อะไรเลย ภาษาก็ไม่ได้ กลับมาเรียนภาษาญี่ปุ่นที่ไทย 1 ปี แล้วกลับไปเรียนภาษาที่ประเทศญี่ปุ่นอีก 1 ปี กลายมาเป็น ติวเตอร์ภาษาญี่ปุ่น
รับแปลงานภาษาญี่ปุ่น  คือไม่ได้ทำอะไรเกี่ยวกับอาหารเลย แต่ไปทำด้านภาษาญี่ปุ่นแทน  เรียกว่าเพียงแค่ 1 เดือนเปลี่ยนชีวิตคนๆหนึ่งไปเลย

แล้วที่เคยได้ยินมา มีคนจบอาชีพหนึ่ง แต่ว่ามีความชอบในงานอดิเรก ก็คือชอบต้นไม้ รู้จักต้นไม้ทุกชนิด ศึกษาเรื่องเกี่ยวกับต้นไม้ยามว่าง
ไปๆมาๆตอนหลังเลิกทำงานประจำไปเปิดร้านขายต้นไม้ แล้วก็รับจัดสวน กลายเป็นช่างออกแบบตกแต่งสวนไป


อะไรมันก็เปลี่ยนแปลงได้  อาจจะไม่ได้เปลี่ยนวันนี้พรุ่งนี้ แต่อนาคตถ้าเราเจอทางของตนเอง มันก็อาจจะเปลี่ยนวันหน้าก็ได้
วันนี้ยังไม่รู้ไปทางไหน ก็ไปตามทางที่เราเรียนมาก่อน แต่ถ้าวันข้างหน้า เราเจอหนทางของตนเอง ค่อยเปลี่ยนทีหลังก็ได้
ไม่มีคำว่าสายหรอก  มีแต่เพียงว่า เมื่อไหร่เราจะเจอหนทางของตนเอง เท่านั้นเอง