ใครๆก็รู้ว่า แม่ผัวกับลูกสะใภ้เป็นของที่ยังไง๊ ยังไง ก็ไม่ถูกกัน แต่เชื่อว่าหลายๆคน ต้อง อด ต้อง ทน กับ การกระทำคำพูดของแม่สามีตัวเอง

ของเราก็เช่นกัน ซึ่งมีปัญหาม๊าก ก ก มาก เมื่อบ้านสามีเรา มีสะใภ้ 3 คน

สะใภ้คนแรก มีหน้าที่การงานดี เรียนจบสูง  แต่แม่สามีกับบอกว่า หัวสูง ทำตัวเว่อ เพราะเค้ากินกับข้าวที่แม่สามีทำไม่ได้ ยุบ้านสามีไม่ได้

ต้องออกไปหาห้อง หาบ้านยุข้างนอก (เป็นเรา เราก็จะไม่ทน)

สะใภ้คนที่สอง เป็นคนติดดินค่ะ อยู่ง่ายกินง่าย กินหมูเยอะก็ไม่ได้ไม่ดี กินไก่เยอะก็ไม่ได้(อี้ไม่ออก) วันๆกินแต่ผัก แม่สามีร๊าก ก กก รัก

ส่วนเรา ในสายตาแม่สามี เป็นคน หัวสูง อยู่เว่อ ใช้เว่อ ใช้เงินฟุ่มเฟือย เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ (อ้าว เป็นงั้นไปนะ)

เรากับสามีเราอยู่ด้วยกันมา 3 ปี ค่ะ ช่วงแรกๆที่เรามาเที่ยวบ้านสามีแบบไปๆมาๆ (บ้านสามีอยู่ต่างจังหวัด ส่วนเราอยู่ กทม.)

มาที ก็ 5-6 วัน เกือบทุกวันเราก็จะตื่นเช้า มาล้างจานมั่ง กวาดบ้านมั่ง (เชื่อว่าเป็นใครก็ต้องทำทั้งนั้น เพื่อสร้างความประทับใจ)

พอมาอยู่ด้วยกัน จิงๆ เราก็ทำงานค่ะ งานที่เราทำไม่ค่อยมีเวลาพักผ่อน นอนไม่ค่อยเป็นเวลา นอนมากบ้าง น้อยบ้าง แล้วแต่ว่าจะเลิกงานกี่โมง

บางวันเลิกงานดึก งานหนักด้วย กลับบ้านมาทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย แทบจะไม่อยากอาบน้ำเพราะกว่าจะเลิกงานกว่าจะถึงบ้านทั้งเหนื่อยทั้งง่วง

เราก็จะตื่นเช้าไม่ไหว ช่วงแรกๆแม่สามีไม่ว่าค้ะ เห็นเรากลับดึก เลยปล่อยให้นอน บางวันเลิกงานเช้า ทำงานทั้งคืนแล้ว ก็อยากจะกลับมานอน

เพราะมันเพลียสุดๆเลย ก็จะไม่มีเวลาช่วยงานบ้านสักเท่าไหร่ พออยู่ไปนานๆเข้า นี่มันอาจเป็นจุดเปลี่ยน ระหว่างเรากับแม่สามีเลยก็ว่าได้

ส่วนสะใภ้คนที่สองที่อยู่บ้านร่วมกับเรา เค้าทำงานเป็นเวลาเข้าเช้า เลิกเย็น มีเวลาเที่ยวกับครอบครัวสามีเยอะค่ะ ส่วนเรานานๆที

อยู่มาไม่นานเท่าไหร่ เราก็ลาออกจากที่ทำงานมาอยู่บ้านค่ะ เหตุผลคือ เหนื่อย ไม่มีเวลาดูแลตัวเอง ไม่มีเวลาพักผ่อน โทรมไปหมด

หน้าตาเวลาไม่แต่งหน้า มีแต่คนบอกเหมือนคนไม่สบายใกล้ตาย  ประกอบกับสะใภ้อีกคน ก็ออกจากงานมาเหมือนกัน

ครอบครัวสามีเราเป็นครอบครัวใหญ่ค้ะ 7-10 คน เลยทีเดียว (ยิ่งใหญ่ปัญหายิ่งเยอะ พูดเลอ)

เราจะเป็นคนชอบทำกับข้าวค่ะ ปกติตอนเราอยู่กับพ่อกับแม่เรา เราก็ทำให้พ่อแม่เราทานเป็นประจำค่ะ ทั้งหวาน ทั้งคาว

นี่เป็นเรื่องแรกค่ะที่เราเห็นข้อแตกต่าง ระหว่างเรากับสะใภ้อีกคน คือเวลาเราทำอาหาร แม่สามีจะไม่ค่อยทาน ถ้าทานก็จะติ หลายเรื่อง

เลี่ยนบ้าง คลื่นไปบ้าง หวานไปบ้าง เค็มไปบ้าง หนักๆบางที ไม่ทานแถมไม่แลตามองอีกต่างหาก (แอบเห็นบางทีเบะปากใส่)

แต่ถ้าอีกคนนึงทำ ทั้งชมทั้งกิน โอ้โห กินไม่เหลือเลย (คนเรามันก็แอบน้อยใจบ้างอะไรบ้างๆ)

เรื่องที่สอง เราเป็นคนชอบซื้อของเข้าบ้านค่ะ บ้านใหญ่ ครอบครัวใหญ่ เราเลยชอบซื้อของใช้เข้าบ้านค่ะ (ตอนที่เราทำงานมีเงินเดิน)

ผงซักฟอกบ้าง น้ำยาปรับผ้านุ่มบ้าง ของใช้ส่วนตัวเรากับสามีบ้าง เครื่องสำอางค์บ้าง นานๆทีจะมีเสื้อผ้า ตัวสองตัว

ส่วนเงินที่สามีทำงานหามาได้ ต้องจ่ายค่ารถ ค่าบ้าน ค่าเน็ต ค่าน้ำ ค่าไฟ (ทุกอย่างหาร 3) เงินเดือนเราเลยกลายเป็น เงินเก็บ

แต่ไม่เหลือเก็บค่ะ 55555 ซื้อผงซักฟอกมาใช้ครั้งเดียว อ้าวหมด จะซักอีกทีซื้อใหม่ เป็นแบบนี้ตลอด บางทีเราก็แกล้งบ่นไม่มีเงิน

ทีนี้โดนเลยค่ะ โดนเทศนา ฟุ่มเฟือยบ้าง เว่อบ้าง ไม่รู้จักเก็บบ้าง (จะไปเก็บได้ไง ทุกอย่างต้องกินต้องใช้)

เรื่องที่สาม ตอนเราทำงานเหนื่อยแทบตาย โดนกดดันแทบตาย แม่สามีไม่พูดสักคำว่าเหนื่อยนักก็มาทำงานช่วยที่บ้าน ช่วยงานบ้าน

เดี๋ยวจะให้เงินเดือน มาซักผ้า มาทำงานบ้าน (ทำทุกอย่าง) แต่กับอีกคน ปัญหาเค้าไม่เท่าเราด้วยซ้ำแม่สามีกับบอกให้ ออกมาอยู่บ้าน

จะให้เงินเดือน เดือน..... มาช่วยงานที่บ้าน (เรานี่แทบลมจับ ทำไมกับเราไม่เห็นมีงี้เลย)

ชื่อเราแทบไม่เรียก เวลาจะใช้ จะด่าอะไร ไปบอกผ่านสามีเราค่ะ ส่วนอีกคน เรียกจังเลย เรียกทั้งวัน

จะว่าเราเป็นคนขี้อิจฉาก็ได้นะ แต่เรารู้สึกว่ามันแตกต่างมากเกินไป คนอื่นอาจไม่สังเกตุแต่เรารู้สึกลึกๆ ๆ ๆ ๆ

แต่มันทำอะไรไม่ได้ จะไปเท้าสะเอว ชี้หน้าด่า แหกปากร้องกรี๊ด ๆ ๆ ก็ไม่ได้ บางทีมาแอบร้องไห้คนเดียวก็มี บ่นไปกับสามีก็ไม่ได้อะไร

เข้าคอนเซป  ตอนตั้งใจทำไม่เคยเห็น ทีเล่นเห็นตลอด   (เพลีย)

อยู่บ้านสามี เหมือนตัวคนเดียวเลยค่ะ เพื่อนสนิทก็ไม่มี ญาติก็ไม่มี ไกลบ้านไกลพ่อไกลแม่ ครั้นจะเล่าให้สามีฟังก็กลัวจะหาว่าเราเป่าหูลูกเขาอีก

สามีเราเป็นคนหัวอ่อนค่ะ เชื่อพ่อ เชื่อแม่ แต่เราไม่เคยชักจูงสามีเรานะคะ เหมือนมีช่วงเวลานึง สามีเราคงเห็นเราเครียดหนักจนไมเกรนขึ้น

แอบมีสังเกตุ แล้วก็มาพูดกับเราว่าแม่เป็นแบบนั้นหรอ เธอไม่สบายใจหรอ เธอรู้สึกแบบนั้นหรอ ถามเราแบบนี้หลายครั้ง (พึ่งรู้หราฟร๊ะ)

จนความคิดเค้าเปลี่ยนไป แม่สามีก็จัดเลยคร้า า าา หาว่าสามีเชื่อเรา ฟังเรา สามีถูกเราเป่าหู เชื่อแต่เมียระวังจะพากันอดตาย

โอ้โห !!! อันนั้นแรง สถานะการตอนนั้นตึงเครียดมาก ไม่มีใครพูดคุยกันเลย จะมีก็แต่แม่สามีกับสะใภ้อีกคนนึงที่ยัง สนุก อร่อย มีความสุขอยู่

พอดีกับช่วงนั้นเป็นช่วงวันเกิดสะใภ้คนโปรด กับเราพอดี แม่สามีลงทุนซื้อเค้ก ฟรุ้งฟริ้ง กระดิ่งแมว ให้แม่สะใภ้คนโปรดเองเลยคร้า า าา

เลือกร้าน เลือกเค้กเองกับมือ (อื้อหือ นี่มันอะไรกันเนี่ย ชักจะทนไม่ได้ละนะ) มีร้องเพลง มีเป่าเค้ก มีอวยพร (มีความสุขกันจริงๆนะ ! แห่มเอ๊ย)

ผ่านมาไม่กี่วัน ถึงวันเกิดเรา ไม่มีเค้ก ไม่มีคำอวยพร ไม่มีร้องเพลง แม่สามีปิดห้องนอนเงียบกริ๊บเลยคร้า า า (ดีออก)

สามีเราซื้อเค้กให้ พาเราไปกินข้าวนอกบ้าน เพราะรู้ว่าเราไม่สบายใจ ที่ต้องเจออะไรอย่างนั้น เพื่อให้เราหายเครียดด้วย

หัวค่ำเรากำลังจัดแจงจะเป่าเค้กบ้าง อยากมีโมเม้นแบบนั้นบ้าง ปรากฏวา ว่า ว้า เรากับสามีเป่าเค้ก ดีใจ งุงิ กันอยู่สองคน

แม่สามีเข้าห้องนอนดูทีวีสบายใจเฉิบ ส่วนคนอื่นๆ นั่งดูหนังประหนึ่งว่า ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีใครอยู่ในบ้านนี้ด้วยยังไงยังงั้น (เศร้าไปสิ่งานนี้)

น้อยใจแทบตาย อยากจะเขวี้ยงเค้กทิ้งสะตรงนั้น จริงๆ เราเลยตัดสินใจกินเค้กกับสามีสองคนหมด 2 ปอนด์ เลยค่ะ (หมั่นไส้นิดๆ)

และเราก็อยู่กันไปแบบนี้จนปัจจุบัน ถามว่าทำไมไม่ย้ายหรือแยกออกมาอยู่ เพราะถ้าแยกออกมาก็จะไม่มีคนทำงานที่บ้านค่ะ

สามีเราต้องช่วยกิจการงานที่บ้าน ลำพังพ่อแม่สามีก็อายุมากกันแล้ว แฟนเราเลยทิ้งไปไม่ได้ค่ะ เลยต้องอดทนอึดอัดกันไปยาวๆ

ทุกวันนี้ก็ยัง อึดอัด อยู่ค่ะ อึดอัดมาก พักนี้แม่สามีเราชอบประชดเหมือนว่าเรา มาเกาะลูกเค้ากิน (สะอย่างงั้นไป) อะไรกันนี่ เมื่อไหร่จะหมดเวรหมดกรรม


(แท็กผิดแท็กถูกก็ขออภัยด้วยนะคะ จขกท. ค่อนข้างมือใหม่ค่ะ)