สวัสดีครับพอดีผม มีปัญหานะครับคิดไม่ตกเลย คือ ผมเป็นคนจังหวัดนครสวรรค์ ผมเรียนจนจบชั้นมัธยมศึกษาที่นั่น แล้วมาเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพฯ ก่อนที่ผมจะมาเรียนที่มหาวิทยาลัยผมเลี้ยงสุนัขไว้  ผมเลี้ยงมันมาตั้งแต่ตอนผมอยู่ประมาณ ม.3 เป็นคนให้อาหารมันเล่นกับมันตลอด แต่พอผมต้องมาเรียนที่ กรุงเทพฯ พ่อกับแม่จะเป็นคนดูแลมันแทน  แต่ตอนนี้พ่อกับแม่ต้องไปดูแลตากับยายที่ใต้(แม่เป็นคนใต้) ท่านไม่สบาย แล้วก็แก่มากอายุ 85 กว่าๆ ดังนั้นที่บ้านที่นครสวรรค์พี่ชาย (ลูกพี่ลูกน้อง)ของผมจึงเป็นคนเลี้ยงสุนัขของผมต่อมา คอยให้อาหารมัน เมื่อผมเรียนจบปริญญาตรีผมเลือกที่จะต่อปริญญาโทต่อที่กรุงเทพฯโดยที่ยังไม่ได้ทำงาน   แต่ถึงกระนั้นผมดันมีแฟนที่กทม.แล้วแฟนก็เป็นคนดี พ่อกับแม่เราก็เป็นคนดี หมาเราก็ดี ผมรักทุกคน แต่คนเลี้ยงสุนัขก็จะทราบว่าความรักของเจ้าของกับสัตว์เลี้ยงมันเป็นยังไง ความรักของลูกที่ต้องดูแลพ่อแม่เป็นยังไง ความรักของแฟนที่เป็นเพื่อนชีวิตเป็นยังไง ถ้าคุณเป็นผมจะเลือกทำอย่างไรดีเมื่อผมเรียนจบเพื่อให้ทุกฝ่ายผสานกันได้ดี พ่อแม่ แฟน สุนัข ไม่มีใครผิดคนผิดคงเป็นเรา ระหว่าง
1.กลับไปหางานทำที่นครสวรรค์ เพื่อเลี้ยงดูสัตว์เลี้ยงแสนซื่อสัตย์ที่เฝ้ารอคอยการกลับมาของเจ้าของ  โดยให้พ่อกับแม่ดูแลตายายที่ใต้ไปก่อน
2. หางานทำในกรุงเทพฯเพื่อความก้าวหน้าของชีวิต และเราสามารถบินกลับไปเยี่ยมพ่อกับแม่ที่ใต้ได้บ่อยมากขึ้น เพราะทำงานแล้วน่าจะมีเงินมารองรับส่วนนี้
3. ไปทำงานที่ใต้คอยเลี้ยงดูพ่อกับแม่เพราะท่านเลี้ยงเรามาส่งเสียเราให้เรามีวันนี้ (แล้วเราจะทิ้งหมาให้ลูกพี่ลูกน้องเราเลี้ยงต่อไปเหรอแล้วความรู้สึกของหมาละแต่ถ้าเรากลับนครสวรรค์ไปพ่อกับแม่เราละ)
แล้วแฟนเราละคบกันมา จะ 5 ปีกว่าแล้ว
ผมอยากจะร้องไห้ ผมไม้ได้อยากให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ ผมรู้ผมผิดเอง ถ้าผมเป็นคนใจดำไม่เลี้ยงดูลูกหมาตัวน้อยวันนั้นๆ ผมคงไม่ต้องมากังวลขนาดนี้  แต่พ่อกับแม่ก็เลี้ยงดูเรามา อดทนส่งเราจนเราเรียนจบปริญญา แล้วเราจะไม่ไปเลี้ยงดูท่านเหรอ สำหรับผมผมต้องเลี้ยงดูท่านอยู่แล้วไม่มีทางทิ้งเด็จขาด ตอนนี้ผมสับสนไปหมด รบกวนขอคำปรึกษาด้วยนะครับ