เห็นภาพคนพวกนี้ทำท่าทางชูมือ กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ ร่วมกันกับบรรดากองเชียร์สลิ่มในนี้ที่กระดี๊กระด๊าดีอกดีใจกันราวกับประเทศตัวเองได้แชมป์โลก  ผมก็อดนึกไปถึงตอนฟุตบอลโลกปี 2002 ที่ทีมเกาหลีใต้เป็นเจ้าภาพ และคว้าอันดับสี่มาครองได้ นับเป็นเกียรติยศและศักดิ์ศรีของวงการฟุตบอลประเทศเกาหลีใต้อย่างยิ่ง

แต่เกียรติยศของเกาหลีใต้จากอันดับที่ 4   คงเป็นได้แค่ความดีใจและภูมิใจของคนเกาหลีใต้เท่านั้น  ส่วนคนทั้งโลกกลับมองเห็นว่า อันดับ4 บอลโลกของทีมเกาหลีใต้ มันคือความอัปยศอดสูของวงการฟุตบอล   เป็นชัยชนะในตารางอันดับ แต่กลับเป็นความพ่ายแพ้ทางศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ในสายตาของคนทั้งโลก

เนื่องมาจากชัยชนะของเกาหลีใต้ ได้มาจากกลโกงทุกรูปแบบ โดยความอนุเคราะห์จากกรรมการผู้มีหน้าที่ตัดสินชี้ขาด

กรรมการ ผู้ควรทรงไว้ซึ่งความยุติธรรม และควรตัดสินจากหลักฐานข้อเท็จจริง ไม่ใช่ตัดสินจากใบสั่ง !



ช่างเป็นเรื่องน่าอับอายยิ่งนัก  ที่เวลาคนพูดถึงฟุตบอลโลกปี 2002 ที่เกาหลีใต้เป็นเจ้าภาพ  กลับไม่ค่อยมีใครพูดถึงชัยชนะจนได้อันดับสี่ที่เกาหลีใต้ทำได้  แต่กลับจำได้แต่ความอัปยศที่เกาหลีใต้ปล้นชัยชนะจากโปรตุเกส อิตาลี และสเปน

ล่าสุด อินชอนเกมส์  ความเป็นเชื้อชาติแห่งการขี้โกง ยังพ่นพิษใส่นักเตะช้างศึกของไทย ด้วยการที่กรรมการให้จุดโทษกับเกาหลีทั้งที่ทีมไทยทำฟาวล์นอกเขตโทษ  ส่วนถึงคราวที่ไทยจะได้จุดโทษบ้างจากการที่นักเตะเกาหลีทำแฮนด์บอลในเขต กรรมการกลับตาถั่วมองไม่เห็นซะงั้น ! ประมาณว่า ฝ่ายหนึ่งทำอะไรก็ผิด ฝ่ายหนึ่งทำอะไรก็ไม่ผิด ไม่ฟาวล์



แต่ที่น่าเกลียดที่สุดก็คงไม่พ้นมวยสมัครเล่นทั้งหญิงและชาย  ที่เจ้าภาพใช้อำนาจทุกอย่างที่มีกดดันจนกรรมการตัดสินแบบค้านสายตาคนทั้งโลก





เคยมีคนตั้งคำถามว่า ทำไมเกาหลีถึงต้องโกง?

มีคนบอกว่า ในมุมมองของคนเกาหลี เค้าต้องการแค่คำว่า "ชนะ" โดยไม่สนใจว่าจะได้มันมาด้วยวิธีการใด

เกาหลีใต้ เคยแพ้สงครามให้ญี่ปุ่น แพ้จีน สงครามเกาหลีก็ทำลายล้างกันจนบ้านเมืองแทบไม่เหลืออะไรเลย ( ประเทศไทยตอนนั้นยังต้องส่งทหารไปช่วยเกาหลีใต้รบ ) คนเกาหลีหมดสิ้นเนื้อประดาตัว ยากจน ขาดแคลนอาหารจนเป็นที่มาของกิมจิ

เมื่อถูกกดดัน และเป็นผู้แพ้มาตลอด ชนชาติเกาหลีจึงปลูกฝังในหัวว่าต้องชนะ ต้องเป็นผู้นำให้ได้ ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มาซึ่งชัยชนะ โดยไม่สนใจว่าจะใช้วิธีสกปรก อัปยศอดสูแค่ไหน

ถึงตรงนี้  ผมกลับมามองที่วงการการเมืองบ้านเราแล้ว  มันช่างคล้ายกันเสียเหลือเกิน

พรรคการเมืองใหญ่พรรคหนึ่ง แพ้ซ้ำซาก แพ้มายี่สิบกว่าปีแล้ว  ไม่เคยได้รับชัยชนะอย่างขาวสะอาดเสียที  

แต่เปล่า ! แทนที่จะขยันฝึกซ้อม มุมานะ พัฒนาฝีมือให้ทัดเทียมคู่ต่อสู้  กลับเลือกใช้วิธีสกปรกเพื่อกำจัดคู่แข่งทุกวิถีทาง  ทั้งซื้อกรรมการ สุมหัวกับผู้มีอิทธิพลในวงการ ชี้เป็นชี้ตายคำตัดสินได้ เพื่อให้ตัวเองกลับมาเป็นผู้ชนะ

อยากถามพวกคุณจริงๆว่า  

ชัยชนะแบบนี้  มันน่าภาคภูมิใจนักหรือ ?

ถามครูหยุย และ สนช.ทุกท่าน

คุณคิดว่านับตั้งแต่นี้คนทั้งโลกจะจดจำพวกคุณในฐานะผู้ชนะตามใบสั่งอัปยศ  หรือจะจดจำผู้แพ้อย่างคุณยิ่งลักษณ์ที่ถูกปล้นอำนาจไปอย่างหน้าด้านๆ ?

วันนี้ คนทั้งโลก ( ยกเว้นกองเชียร์พวกขี้โกง ) จำไม่ได้แล้วว่า นักมวยที่ได้เหรียญทองกับเหรียญเงินชื่ออะไร  แต่กลับจำชื่อ สาริตา เทวี นักชกอินเดียที่เอาเหรียญทองแดงคืนกับเจ้าภาพ  ตบหน้าพวกกรรมการขี้โกงที่สุมหัวกันปล้นชัยชนะของเธอ  ( พวกกรรมการคือองค์กรไอบ้า  ไม่ได้สำนึกถึงความชั่วของตัวเองนะครับ  ที่ถูกทำแบบนั้น  กลับหาเรื่องลงโทษและสอบสวนทางวินัยนักชกอินเดียคนนั้นต่ออีก  ดูความเลวของพวกมัน )

สุดท้าย ขอฝากถึงนายกยิ่งลักษณ์

วันนี้ คุณอาจเป็นผู้แพ้บนกระดาษบอร์ดของพวก สนช.  

แต่คุณ คือผู้ชนะที่นั่งอยู่ในหัวใจประชาชนตลอดกาล