1.ข้อนี้พูดยากแฮะ แต่ถ้าดูที่เมนู เมนูของคุโรคิบะน่าจะมีรสที่แรงกว่า(ตามสไตล์ของเจ้าตัว) ส่วนของโซมะนี้ใช้เทคนิคการบ่มเพื่อให้เนื้อปลามีรสชาติที่อร่อยทดแทนจากความสด แต่ส่วนเมนูนั้นทำเป็นโอจิยะที่ใช้น้ำถั่วเหลืองซึ่งออกให้มีรสเบานิดๆ เมื่อทานคู่กับเนื้อปลาน่าจะทำให้รสชาติของปลาโดดเด่นขึ้นมาเหมือนกัน แต่เมนูของโซมะเนี่ย มันออกแนวกินหรือทานได้เรื่อยๆ ผมคิดว่าสาเหตุที่โซมะต้องให้กรรมการชิมสองคน เพื่อให้กรรมการรู้สึกได้ถึงความโดดเด่นของรสชาติเนื้อปลาที่เพิ่มขึ้นมานะ คือรอบสองที่ใส่น้ำถั่วเหลืองเข้าไป มันจะไปชูรสของเนื้อปลาเพิ่มขึ้นได้จากรอบแรกมาก เป็นการย้ำเน้นว่าโซมะสามารถทำให้ปลาซัมมะที่ไม่สดอร่อยได้พอๆหรืออาจจะเหนือกว่าปลาที่สดซะอีก ต่างจากคุโรคิบะที่ใช้ทักษะของตัวเองเรื่องของที่สดเข้ามาอยู่แล้ว เลยไม่ต้องทำอะไรมากแค่ทำเมนูที่เสริมรสปลาให้ได้มากที่สุดก็พอ

แต่โดยส่วนตัวผมคิดว่าเมนูของโซมะนี้อิมแพคมันยังแรงไม่พอนะ สังเกตได้ว่าจงใจทำให้กินสองครั้งเพื่อให้รู้สึกได้ว่ารสชาติมันดีขึ้น เพราะจะได้เห็นภาพชัดเจนว่า เนื้อปลาที่ผ่านการหมักของโซมะอร่อยแค่ไหน ซึ่งผมก็สงสัยว่าถ้าให้ทานแบบใส่น้ำเต้าหูตั้งแต่ทีแรกเลยเนี่ย บางทีกรรมการอาจจะไม่รู้สึกอร่อยมากกว่าทานชามที่สองก็ได้ละมั้ง?

2.อาหารโมเลกุลาแบบอลิสนี้ ไม่ใช้ว่าคิดจะทำตามแล้วจะทำตามได้ง่ายๆนะครับ มันต้องมีพื้นฐานความรู้+อุปกรณ์ในระดับหนึ่งด้วย ยิ่งสไตล์มิมาซากะคือไม่ใช่ก็อปปี้เป๊ะๆ แต่ต้องก็อปแล้วก็เอาไปปรับใช้ แสดงว่าต้องมีพื้นความรู้ในอาหารแล้วก็วิธีการนั้นๆค่อนข้างดี ส่วนทักษะในการเลือกของทะเลของคุโรคิบะเองก็ไม่ใช้อะไรที่เลียนแบบกันได้ง่าย (แต่ถ้าเกิดมิมาซากะต้องสู้จริงๆ ก็คงหาทางอื่นในการทำหรือหาวัตถุดิบแทนนั้นและ...)

สังเกตว่า ปกติมิมาซากะจะเป็นคนเลือกคู่ต่อสู้เอง นั่นคือ ถ้าหากเขารู้ว่าคนไหนที่เขาสู้ด้วยลำบากหรือไม่น่าจะชนะ เขาก็น่าจะไม่แข่งด้วย