คือผมคุยกับคนคนนึงมาประมาณ ถึงจะไม่ได้เรียกว่าแฟนแต่การกระทำเราก็ไม่ต่างอะไรจากคำว่าแฟน เกือบปี คือเราทั้งสองก็ต่างมีความสุขมาก แต่พอวันนึงเราก็ต่างมีอะไรที่ไม่เข้าใจกัน ทำให้ต้องเลิกลากันไป สงสัยเพราะอะไรหลายๆอย่างไม่ดีในตัวผม ที่หลักๆก็เป็นเพราะผมใจร้อนด้วยแหละเวลาเราทะเลาะกัน อารมณ์ผมก็ประมาณเพลง โอกาสสุดท้าย ของtattoo colour และ 1วันหลังจากเลิกกับแฟน ผมสาหัสเอาการมากๆ ไปเรียนแต่เช้าเรียนไม่รู้เรื่องเลยครับเรียนไปร้องไห้ไป เรียนไปเศร้าไปตอนกินข้าวเที่ยงผมก็ร้องไห้ไปด้วย ตอนบ่ายก็มีเรียนแล็บ ผมก็นั่งเหม่อ ละก็ร้องไห้ไป กลับมาตอนเย็นผมก็มานั่งร้องไห้คนเดียวอีก และคืนนั้นผมก็แค่ระบาย เล่าทุกอย่างให้เพื่อนสนิทฟัง ว่าเรื่องเป็นไงมาไง เพื่อนก็คุยเป็นเพื่อนผม เราก็คุยกันไปเรื่อยๆ ผมก็รู้สึกดีขึ้น และพอรุ่งเช้ามา ผมตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นมากครับ คือผมไม่มีความรู้สึกเศร้าและเสียใจเลยครับ เหมือนมันถูกดูดออกไป แล้วเติมความสุขให้ผมแทน ผมไม่รู้ว่าเกิดจากอะไรเหมือนกัน ผมก็เลยรองกลับไปฟังเพลงเก่าๆที่เรานั่งฟังด้วยกัน สถานที่เดิมๆ นั่งดูรูปคู่ของเรา ดูรูปถ่ายของเขา ผลก็คือ ผมไม่รู้สึกอะไรเลยครับ ผมก็ถือว่าโชคดีนะ ไม่รู้ทำไมอะไรดลใจทำให้ผมลืมคนรักได้เร็วขนาดนี้ ทั้งที่วันที่ผมนั่งร้องไห้ผมคืดไว้ว่าผมคงจะเศร้านานมากๆหลายเดือน แล้วกูจะต้องร้องไห้อีกกี่วันกุถึงจะทำใจได้ว่าวันนี้เราไม่มีเธอแล้ว แต่สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ผมรู้สึกดีอะครับ มันกลับกันมากจนผมไม่เข้าใจเลย