ผมคิดตั้งนานแล้ว ว่าจะเขียนอะไรซักอย่าง ที่มันสะท้อนตัวตนข้างในจริงๆ ของเกย์ ในเนื้อหาต่อไปนี้ จะเป็นชีวิตจริงๆ   กับความคิดของคนที่เป็นเกย์ สะท้อนให้สังคมได้รับรู้ว่า คนแบบผมยังมีอยู่น่ะ


นับตั้งแต่จำความได้ ช่วงประถม4 - 6 ผมเป็นคนที่เกลียดการเตะฟุตบอลมาก โดยเฉพาะช่วงคาบชั่งโมงพละศึกษา หรือช่วงการแข่งกีฬาสีของโรงเรียน


เชื่อไหมครับ  ทุกครั้งที่ครูบอกให้ผมเล่นกีฬาพวกนี้ ผมจะอายมาก  รู้สึกว่าตัวเองแปลก แตกต่างจากผู้ชายทั่วไป ไม่ชอบความรุนแรง ไม่ชอบคำพูดแรงๆ แต่ก็อย่างว่าละครับ

ตอนเด็กๆ จำได้ว่า สมัยนั้น (11 ปีที่แล้ว) พ่อผมเป็นนักร้อง ชาวบ้านเรียกพ่อว่า หมอลำ ดังนั้น พ่อจะมีตลับเทปเยอะมากๆ (ม้วนเทป) พ่อชอบเปิดเพลงตอนค่ำๆ ส่วนผมก็ชอบประมาณว่า เอาผ้าถุง   ผ้าเช็ดตัวแม่ มาทำเป็นวิกผมบ้าง ทำเป็นเครื่องแต่งกายบ้าง แต่งตัวเสร็จก็ออกไปเต้น รำ ให้พ่อดู ส่วนพ่อและเพื่อนพ่อก็จะ เปิดเพลงหมอลำ ขณะเดียงกันก็มีความสุขที่ได้เต้นไปกับเพลง

ชีวิตช่วงมัธยมต้น - ปลาย เป็นช่งงที่ผมอึดอัดมาก ส่วนมากใช้ชีวิตในรร.คนเดียว ไม่กล้าไปกับเพื่อนผู้หญิงเพราะกลัวคนมองว่า เป็นกระเทย ขณะเดียวกันก็ไม่กล้าไปเล่นกับเพื่อนผู้ชาย เพราะเพื่อนผู้ชายก็จัพูดแต่เรื่องสาว เรื่องบอล เรื่องกีฬา ซึ่งผมไม่ชอบ

ส่วนเรื่องรสนิยมทางเพศน่ะ ผมเคยชอบผู้หญิงตอน ป.1 ม.1 ม.3 แต่พอขึ้นม.4 มารู้สึกไม่ชอบผู้หญิง ชอบมองผู้ชายมากกว่า มองว่าใครหล่อ ประมาณนี้

และตอนเรียนมัธยมไม่มีแฟนเลย ไม่เคยคบใคร
ทั้งชาย และหญิง จนจบม.6

ชีวิตมหาลัยก็มีบ้าง แต่มีแฟนผู้ชายน่ะครับ


คือตอนนี้รู้สึกว่า  การเกิดมาไม่ปกติ เกิดเป็นชายแต่ก็รักชายด้วยกัน ผมว่ามันลำบากใจน่ะ จะเปิดเผยสุดฤทธิ์ สุดเดชก็ไม่ได่

แต่ยังดีที่ครอบครัว ไม่ได้เคร่งมาก พ่อรู้ว่าผมไม่ชอบผู้หญิง พี่สาว พี่เขย หลานๆ ก็รับรู้

ชีวิตข้างหน้าน่ะ ไม่รู้จะเอาไง ไม่อยากมีเมีย เพื่อปกปิดสังคม หรือบังหน้า ไม่อยากให้ลูกมีพ่อเป็นเกย์

ตอนนี้ก็ทำงาน ดูแลพ่อ ครอบครัว ส่วนแม่เสียไป 12 ปีแล้ว

ปล.เขียนเรื่องนีขึ้นมา เพื่ออยากให้สังคมรับรู้ว่า เกย์ไม้น่าเกลียดหรอกน่ะครับ ผมก็มีหัวใจ รับรู้ และร้องไห้เป็น ชีวิตพวกผมเหมือนถูกสาป รักใครก็ไม่จีรัง ไม่รู้ว่าตัองทำอย่างไรดี

ขอบคุณนะครับ ที่สละเวลามาอ่าน
สวัสดีครับ