เรื่องมีอยู่ว่าเมื่อครั้งยังเด็กพี่ชายผม ชื่อเอ้ ชอบคอยทำตัวเบ่งกับน้องๆในบ้าน ชอบใช้ ในสิ่งที่เขาอายไม่กล้าทำ เช่น ให้ไปซื้อหนังโป๊มา และอีกหลายๆอย่าง พอทำอะไรให้ไม่พอใจ ก็ทำร้ายร่างกาย จนผมกลัวเขามาก ตอนผมอยู่ ม.1 ผมต้องหลบๆซ่อนๆเขา เช่น ตอนเย็นหลังเลิกเรียนผมจะไม่กลับบ้าน จะรอจนกว่าเขาจะไปทำงาน (กะกลางคืน) พอถึงเวลาเขาเปลี่ยนกะ เป็นตอนเช้า ผมจะต้องเข้าไปนอนหลบในตู้ เพราะตอนตีห้า เขาชอบปลุก ใช้งานเราแต่เช้า ให้ไปซื้อของ ให้เขา เช่นกับข้าว ย้ำซื้อให้เขาโดยเฉพาะ ขนาดแม่ผมยังไม่เคยตื่นไปซื้อให้เขาเลย ความคิดเรา คืออยากนอนให้เต็มอิ่มก่อนไปโรงเรียน ตื่น7โมงยังทันเข้าแถว เพราะ โรงเรียนอยู่ไกล้ แต่ทำไม ต้องตื่นมาทำให้เขาด้วย เป็นแม่ว่าไปอย่าง แต่ก็ได้แต่คิด
ถ้าพูดไปก็โดนอีก ้ป็นอย่างนั้นเรื่อยๆ จนเขาแต่งงานไปอยู่ที่อื่น บอกตรงๆ ชีวิตวัยเด็กของผม มีความทรงจำที่ดีๆน้อยมาก ตอนนี้ผมอายุ20ละ พี่เอ้ก็30 กว่าๆ เวลาผ่านไปกี่ปีไม่รู้ขี้เกียจนับ เขาไปเจอตำรวจค้นรถ เจอยาบ้า ชีวิตเขาเริ่มตกต่ำ ต้องคอยไปรายงานตัวในศาล ตลอด3เดือน สุดท้ายเขาก็เลิกกะเมีย เขาเลยไปอยู่กับพ่อเขาที่ บางบัวทอง อยู่ได้ไม่นาน ก็กลับมาหางานทำที่บ้าน ซึ่งแน่นอน ผมไม่ชอบแตาก็พูดอะไรไม่ได้ แม่เขาอยู่ที่นี่ เขาโตที่นี่ ตอนเขากลับมาผมก็สงสารเขา เพราะเหมือนกับว่าชีวิตเขาพังไปแล้ว เพราะเมียหอบลูกหอบของทุกอย่างกลับบ้านหมด แต่ยาเขาก็ยังไม่เลิกเพราะตอนไปตรวจร่างกายก่อนเข้าทำงานที่โรงพยาบาล เขาก็ลากผมไปทั้งที่ผมไม่อยากไป เพราะนิสัยเขา แปลกตรงที่ว่าไปไหนคนเกียวไม่ได้ขนาดโตขนาดนี้แล้วนะ สรุป โรงพยาบาลให้ตรวจฉี่เขาจะเอาฉี่ผมให้หมอตรวจแทน (ผมไม่กินเหล้าสูบบุหรี่นะ) หลังจากนะ้นเขาก็ทำงานเรื่อยมาจนวันนี้ เมื่อกี้ด้วย แม่เขาจะใช้ให้เราไปส่งตลาด พอเราไม่ไปก็ด่าก็ว่าเรา ผมก็เถียงสิครับ จนสักพักพี่เขาก็ตื่นขึ้นมา ขู่ผม ผมก็แสดงอาการไม่พอใจฮึดฮัดใส่เขา เขาก็ขู่อีกรอบ ผมก็ทำอีก จนเขาบอกว่า "อยากโดนกูเตะเหรอ อยากให้โทรศัพพังมั้ย เดี๋ยวจะอยู่บ้านนี้ไม่ได้" ผมขึ้นสิครับ เลยพูดไปว่า ก็ลองดูสิ จะไปแจ้งตำรวจ เขาท้าอีกว่า"ไปแจ้งเลย" ผมก็พูไปอีกว่า ลองมาแตะต้องแม้แต่นิดเดียว ดูสิ เป็นเรื่องแน่ พูดจบ แม่พี่เขาก็มาห้าม คงเพราะลูกมีปัญหาเรื่องยาเลยไม่อยากให้มันเป็นเรื่อง พอหละงจากนั้นผมก็ตัวสั่น แต่ไม่ได้กลัวนะ แต่ทำไมมันสั่นหรือเพราะจิตใต้สำนึกเรากลัวเขากัน อยากรู้ครับ