คำว่ารักษาสัตย์              นั้นต้องหัดเถรตรงหนา
ต้องการไร พูดมา            ท่านอย่ามา กัน

ครั้นพอท่านได้รู้              คำว่าพลู ออกด่าฉัน
ตำหนิ ติเตียนพลัน           ไม่ให้ทัน ได้ตั้งตัว

ครั้งนั้น ท่านสอนว่า          คนนั้นหนา สัตย์เทิดหัว
บัดนี้ ตาพร่ามัว               ว่ากล่าวรัว เพราะสัตย์จริง

เรื่องนี้ สอนไว้ว่า              ท่านจงอย่า เชื่อคำหญิง
กลับกลอก ทุกสรรพสิ่ง       สอนคำสัตย์ เพียงลมปาก

ท่านเอ๋ย จง           อีกทั้งแถ ไม่ห่างจาก
พูดจริง ลำบากมาก            เพราะว่าท่าน รับไม่ได้

พูดสิ่ง ที่ท่านชอบ             คำชมหอบ ประเคนไป
แล้วท่าน จะปลอดภัย        ไม่ได้ใกล้ ความเฮงซวย

ความสัตย์ ไม่ควรนำ           จงแต่งคำ ให้สดสวย
เปรียบดั่ง หมัดและมวย        ที่ต้องคอยหลอกล่อกัน

จงพูด คำปลิ้นปลอก           ทำเป็นหลอก ว่าไม่รั้น
ท่านจะ ตายใจนั้น               คงอีกไม่ กี่เพลา

อันกลอนกาพย์บทนี้            ประสงค์มี จะแจ้งมา
ขุ่นเคือง นั้นนำพา              ประชดหนา โปรดเข้าใจ

กลอนบทนี้แต่งขึ้นด้วยความเคืองในใจ ที่ท่านผู้หนึ่งสอนให้รักษาความสัตย์ แต่พอตัวผมพูดความจริงไปอย่างตรงไปตรงมา ท่านกลับว่ากล่าวด้วยความไม่พอใจ
(ปล.ผมก็ไม่เข้าใจนะ ถ้ารับความจริงไม่ได้ แล้วจะสอนให้คนอื่นพูดความจริงไปทำไม)